- Samantha and Justin 23

Samantha
De warmte van het frituurvet slaat in mijn gezicht. Ik kijk op de klok. Nog een uur. Jeanne hangt er een bon bij aan de rails en kijkt me aan. 'Je kan ook nu al gaan Sam. Het is rustig vandaag.' Zegt ze. Ik kijk bedenkelijk. 'Nog een halfuur dan. Anders zit ik dadelijk wachtend mijn nagels op te eten.' Grinnik ik. Jeanne lacht. 'Ik kan niet wachten om te horen morgen hoe het was.' Haar dochter Steph stapt erbij. 'Vertel mij wat. Jake vraagt nooit iemand op date.' Steph kan het weten, zij zit in hetzelfde leerjaar als ons. Toen ik eerder deze week op school vertelde dat Jake me op date had gevraagd kon ze het niet geloven. Ze zei dat hij normaal gesproken niet zoveel moeite neemt. Met lichte vlinders in mijn buik denk ik terug aan al zijn smsjes de afgelopen week. Hij heeft echt moeite gedaan om me te spreken te krijgen. Ik begin het zelfs leuk te vinden dat hij me cutie noemt. Gisteren hebben we de hele avond heen en weer gesmst. Ik begin te geloven dat hij me echt beter wil leren kennen. Licht blozend haal ik de snacks uit de frituur en begin ik ze in te pakken. 'Waar ga je eigenlijk heen?' Vraagt Steph. 'Naar de Griek.' Zeg ik. Beiden knikken instemmend. 'Dat is ook je favoriet.' Zegt Jeanne. Ik giechel. We gaan elk jaar uit eten bij de Griek met het team. Toen Jake vroeg waar ik het liefste at was de keus ook niet heel moeilijk. Al het personeel kent me daar. Het is voor mij best een serieuze stap om daar op date te gaan. Iedereen zal ons zien. Ik probeer nuchter te blijven denken. Het is pas een eerste date. Zoveel betekent het niet. Ik kan niet verliefd raken op een illusie. Niet weer. Ik duw de gedachten snel weg. 'Bestelling 23?' Roep ik.

Justin
Als ik wakker word slaat de werkelijkheid in als een bom. Elke dag is het een klap dat dit mijn nieuwe realiteit is. Ik mis de dagen waar ik deze zorgen niet had. Doelloos vul ik de uren in mijn kamer, werkend aan nummers. Later op de avond krijg ik een sms van Mandy. 'Kun je me bellen?' Staat er. Bezorgd bel ik haar meteen op. Er zou toch niets met Selena zijn? Ze heeft me tot nu toe nog steeds niet willen zien. Ik snap niet waarom. Taylor is wel een paar keer langs mogen gaan. Ik begin te denken dat ze sorry wou zeggen om wat ze me aan heeft gedaan, niet om het goed te maken. Toch wacht ik elke dag in het hotel tot ik het bericht krijg dat ik langs mag komen. Ik kan haar niet in de steek laten. De opluchting is groot als Mandy opneemt. 'Goed dat je belt.' Zegt ze. 'Is er iets ergs?' Vraag ik. Er valt een korte stilte. 'Ik heb met Selena gesproken vandaag.' Ik twijfel of ze bedoelt echt gesproken. 'Kan ze praten?' Vraag ik zacht. 'Nee, niet verstaanbaar. Maar ik heb wat vragen gesteld over jou.' Vervolgt ze. Zenuwachtig ga ik overeind zitten. Ik heb het gevoel dat ik nu meer ga horen. Ondanks dat dit kan zijn wat ik al die weken al wil weten, weet ik niet of ik er klaar voor ben. Ik wacht in stilte tot ze verder gaat. 'Ik wil je niet maanden hier houden in deze onzekerheid. Sinds haar toestand meer stabiel is heb ik opnieuw gevraagd of ze je wil zien. Ze reageerde met nee.' Vol spanning luister ik. Ik weet dat ze nee zegt. Dat is elke keer zo geweest. Mandy heeft alleen nooit verder gevraagd om haar niet onrustig te maken. 'Ik vroeg toen of ze wil dat ik sorry tegen je zeg. Ze zei ja.' Ik slik mijn tranen weg. 'Op mijn vraag of ze Taylor wou zien zei ze ja.' Mijn hart breekt in stukken. Ik begrijp het niet. 'Oké.' Is alles wat eruit komt. 'Ik zei dat jij al een tijdje wacht tot ze je wil zien. Ik vroeg of ik je naar huis moest sturen.' Zegt Mandy. Ik knijp mijn ogen dicht, alsof het de klap verzacht. 'Ze zei ja. Het lijkt me beter dat je gaat, Justin. Ze wil het niet.' Er gaan zoveel emoties door me heen dat ik het niet eens kan plaatsen. Ze wil het niet speelt wel honderd keer in mijn hoofd af. Ik weet niet eens hoe ik het gesprek beëindig. Een halfuur later ligt heel de hotelkamer aan stukken. Mijn knokkels zijn gezwollen, mogelijk gebroken. Het maakt me niks uit. Schreeuwend van pijn en verdriet laat ik me op de grond vallen. Ik hoor geklop maar ik negeer het. Al snel valt personeel de kamer in, gevolgd door een woedende Scooter. 'Waar ben je mee bezig Justin? Ik kan je op mijn kamer horen!' Ik kijk hem niet aan. Ik zeg niets. 'Het lijkt me verstandig dat je in therapie gaat! Je woede uitbarstingen lopen helemaal uit de hand! Het is genoeg zo!' Roept Scooter. Ik val hem aan. Ik herken mezelf niet meer. Misschien heeft hij gelijk. Ik kan me niet meer beheersen. Kenny en het team haalt ons uit elkaar. 'Rustig Justin.' Zegt Kenny. Ik schreeuw alleen maar harder. Ryan en Chaz staan er inmiddels ook bij. Ze trekken me weg. 'We gaan hier weg.' Dankbaar volg ik ze het hotel uit. Ik voel me ergens schuldig dat ik Scooter heb geslagen. 'Waar gaan we heen?' Vraag ik. 'Waar jij heen wil man.' Zegt Chaz. 'Ik wil drinken.' Zeg ik. Verbaasd kijken de twee me aan. 'Drinken?' Ik snap de verbazing. Dat wil ik nooit. Ik knik. 'Ik wil deze dag vergeten.' Geef ik toe. Ryan grijnst. 'Dan weet ik de plek. Laat mij maar rijden.' Ik gooi mijn sleutels naar hem en stap achterin. Voor we wegrijden hoor ik hem bellen. 'We zijn er met tien minuten. Bedankt man. Tot zo.' Ik zie Chaz naar hem kijken. 'Waar gaan we heen?' Vraagt hij. 'Naar de beste club van de stad.' Zegt Ryan. 'Dit gaat een goede avond worden, no matter what.'