- Samantha and Justin 21

Samantha
Als ik thuiskom zie ik mam op de bank zitten. Ze licht helemaal op. 'Sammie! Oh wat fijn om je weer te zien.' Ik lach en omhels haar. 'Hoe is het mam?' Vraag ik. Ze ziet er dunner uit dan vorige week. Ze steekt een sigaret aan. 'Het gaat. Druk. Henk is ontslagen. Ze laten me nu dubbele diensten draaien.' Zucht ze. Ik wou dat ik haar kon helpen. Alleen ik zit nog op school. Ze werkt zo hard. 'Ik kan ook wel vragen of ik een verhoging mag. Dan kun je misschien minder uur werken.' Stel ik voor. Mijn moeder lacht hardop. 'Schat, heel lief, maar met dat studentenbaantje gaan we het niet redden. Het kan even niet anders.' Ik knik. Voor het concert en Chelsea's feest had ik vrij genomen, wat ik eigenlijk nooit doe, maar normaal gesproken sta ik als weekendhulp elke vrijdagavond, de hele zaterdag en zondag te werken in een snackbar. De baas Jeanne zeurt ook al het hele jaar dat ik eens vrij moet nemen. Ze heeft een handvol dochters die bij kunnen springen. Ik heb haar dan ook vermeld dat vrij nemen de rest van het jaar niet gaat gebeuren. Of ik moet ernstig ziek raken. Ik wil werken. Ik wil het gevoel hebben dat ik iets doe om te helpen. En dat ik er toe doe. Daar leef ik voor. Ik spaar een kwart, geef een kwart uit en geef de helft aan mam. Je zou denken dat we het breed genoeg hebben. Qua boodschappen redden we het gelukkig ook wel. Maar het klopt wat mam zegt, die paar honderd euro die ik inleg maakt weinig verschil op het totaal. Het blijft de komende jaren dweilen met de kraan open en geen ruimte voor leuke dingen. Mijn vader draagt helemaal niets bij en heeft ons met tienduizenden euro's aan schulden achtergelaten. We moesten ook het huis veilen en daar is ook veel verlies op geweest. Ik weet niet precies wat mijn broer doet om aan geld te komen, hij heeft soms wel nieuwe kleding of schoenen uit het niets, maar dat is een hele andere zorg. 'Je doet zo je best mam. Je kan er niets aan doen. Ik wou dat ik het voor je kon oplossen.' Niemand weet waar mijn vader is. Wisten we het maar. Misschien is hij wel dood. 'Ik mis hem zo.' Mam begint weer te huilen. 'Ik wou dat hij terug kwam.' Ze vlucht in haar werk. Dan denkt ze niet aan hoe ze is verlaten, van de een op de andere dag. Ik weet niet of ik hem mis. Ik weet niet of het opzet was. De schulden zijn niet zomaar ontstaan. Voor hetzelfde geld heeft hij die leningen gebruikt om ergens een nieuw leven te beginnen. Ver weg van ons. Ik zeg niets omdat ik het antwoord niet weet. Ze kunnen het niet herleiden. Hij kan overal zijn. Ik omhels haar alleen maar. Als ze weer is gekalmeerd bied ik aan eten te maken. 'Ik hoef niks.' Zegt ze. Ik zou het eigenlijk niet moeten vragen. Toch kook ik. Ik hoop dat de geur haar honger geeft. Chelsea biedt zo vaak aan dat ik mee kan eten, maar ik zeg maar zelden ja. Het is niet dat ik het niet wil, ik voel me er gewoon niet goed bij om plezier te hebben als mam niet gelukkig is. En ik weet dat ze liever niet eet als niemand oplet. Net als mijn broer. En hij lust al bijna niks. Hoe kan ik dat veranderen? Wist ik het maar. Ze zijn ook maar zelden in de avonden thuis. En als mam thuis is ligt ze meestal te slapen omdat ze moe is. Ik hoor haar voetstappen dichterbij komen. De geur drijft haar inderdaad de keuken in, zoals ik hoopte. 'Wat ben je eigenlijk aan het maken?' Vraagt ze. Ik probeer te doen alsof ik haar niet wil forceren tot eten. 'Oh gewoon simpel, lasagne.' De laatste keer dat ik mam heb zien koken is jaren geleden. Toen mijn vader er nog was. Ze deed alles voor hem. 'Misschien pak ik dan zo toch wel wat.' Besluit ze dan, terwijl ze naar de ovenschaal staart die ik langzaam aan het vullen ben. 'Ik zal je laten weten als het klaar is.' Zeg ik zacht. Vanbinnen spring ik bijna tegen het plafond. Het is me gelukt. Ze gaat vandaag in ieder geval goed eten. Uiteindelijk weet ik dat haar honger overwint als je de verleiding te groot voor haar maakt. Chocolade valt ze ook altijd voor. Maar dat mag niet te vaak want dan gaat ze me haten omdat ze het door heeft. Ze vindt zichzelf al snel te dik. Alsof je het ziet als je een reep meer eet. Mam vult een glas met wijn terwijl ik mijn opluchting verberg en geeft me een kus op de wang. 'Bedankt. Je bent een schat.' Ze loopt de keuken uit, klaar om weer te nestelen op de bank. Soms wou ik dat ze meer in mijn leven betrokken was. Dat ze me eens vroeg hoe het met mij gaat, me hielp met mijn huiswerk. Maar dat zal ik nooit tegen haar zeggen. Ik wil haar geen pijn doen. En het is ook niet echt nodig. Ik doe het zelf. Ik sms mijn broer Floris dat ik lasagne maak als hij ook zin heeft. Ik zie een sms van Jake staan. Hij had mijn nummer gevraagd. Wel zo handig voor onze date. Grinnikend bij het idee dat ik op date ga met Jake open ik de sms. 'Hi cutie. Wat ben je aan het doen?' Ik moet bijna kokhalzen. Wat een slijmbal. Ik besluit niet te reageren. Het gaat hem niks aan wat ik aan het doen ben. En het boeit me eigenlijk ook niet wat hij doet. Als hij dat soms denkt. Gefocust op mijn taak leg ik mijn telefoon weg, was ik mijn handen en breng ik de laatste laag aan. Als de schaal in de oven staat kijk ik uit naar quality time met mam. Zo snel als ik kan ruim ik alles op. Als er nog een kwartier over is voor de lasagne eruit kan plof ik naast mam op de bank. 'Weet jij waar Floris is?' Vraagt ze. 'Nee. Ik heb hem gesmst. Wie weet komt hij zo thuis.' Ik kan een gaap niet onderdrukken. Ik wou dat ik meer energie had. 'Ik heb iemand leren kennen.' Zegt mam dan. Geschrokken kom ik overeind. 'Huh? Hoe dan?' Ik kan het niet plaatsen. 'Via mijn werk. Hij heet John. Ik moet hem een paar maanden bijstaan in zijn nieuwe functie omdat Henk weg is.' Verbaasd draai ik me naar haar toe. Net was ze nog aan het huilen dat pap weg is. Daar zie ik nu niets meer van. 'Wat leuk voor je mam.' Mam knikt. 'Hij heeft gevraagd of ik zin heb om mee te gaan naar een festival. Zijn hele vriendengroep zit aan de vrouw zei hij dus hij zoekt nog gezelschap.' Ik wil niet lachen dus dat doe ik ook niet. Dit is een grote stap voor mam. 'Wat voor festival dan?' Vraag ik. 'Oh dat weet ik niet precies. Hij zei dat het voor alle leeftijden was. Zijn vriendengroep heeft voor de grap een kaartje extra gekocht om te manifesteren dat hij niet meer single zou zijn.' Zegt mam. 'Dat meen je!' Zeg ik. 'En nu heeft hij dus interesse in jou?' Mam knikt. Ik heb haar lang niet meer zo vrolijk gezien. Ineens begint ze te huilen. 'Ik voel me zo schuldig Sam.' Ik weet wat ze bedoelt. 'Niet doen mam. Wat er ook is gebeurd, ook jij hebt recht op geluk. Hij zou het begrijpen.' Ik weet niet of hij het zou begrijpen. Ik hoop dat ze me gelooft. Ze verdient dit verdriet niet. 'Zolang hij maar goed voor je is mam. Ik vind het een goede eerste afspraak. Beter dan netflixen.' Geef ik toe. Mam begint weer te lachen. Gelukkig. 'Ja daar ben ik niet aan toe. Ik zoek echt eerst een vriendschap. Ik ben blij dat hij me buiten werk ook als vriendin ziet. Hij komt wel oprecht over.' Ik zucht van opluchting. Deze keer verberg ik het niet. 'Heb je een foto?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Nee. Dat zal ik wel vragen. Lijkt me ook niet erg om te hebben.' Zegt ze dromend. Ik giechel. Dit had ik nooit verwacht. De voordeur gaat open en Floris stapt binnen. 'Ha mensen van het avondleven. Ik begrijp dat we een diner houden.' Ik glimlach. Ik hoopte al dat hij ook zou komen.