- Samantha and Justin 18

Samantha
Het feest is in volle gang. Chelsea heeft stiekem een paar borrels gehad, dat kan niet anders. Ze danst met Chad de hele kamer door. Ik geniet ervan om haar zo verliefd te zien. Jake stoot plots tegen me aan. 'Oh sorry, ik zag je niet.' Zegt hij. Ik geloof hem niet. Ik reageer niet. 'En wie ben jij?' Gaat hij verder. Natuurlijk kent hij mijn naam niet. Hij is altijd alleen maar met zichzelf bezig en de turnsters in de klas. Want die zijn oh zo atletisch. Yuk. 'Mijn naam is Samantha. Ik zit bij je in de klas, al twee jaar.' Grom ik naar hem. Ik beheers de neiging om met mijn ogen te draaien. Het lijkt niet tot Jake door te dringen hoe idioot het is dat hij mijn naam niet kent. 'Oh... Nu zie ik het ja. En wat brengt jou hier?' Mijn slok cola spuit uit mijn mond. Ik kan er niets aan doen. Wat een domkop! 'Sorry.' Zeg ik, terwijl ik wegloop, in de hoop hem de rest van de avond niet meer te zien. 'Shit!' Vloek ik, terwijl ik naar de vlek op mijn shirt kijk. Ik zou me willen schamen dat ik als een of andere dolfijn cola heb rondgespoten, maar dat doe ik niet. Wat is er erger dan afgewezen worden door Justin Bieber? Ik loop naar de badkamer en probeer het met water weg te spoelen. Het maakt de vlek alleen maar erger. Ik besluit het shirt dan maar uit te trekken. Wat maakt het ook uit. Ik heb er een zwart topje onder aan. Daar valt het niet mee op. 'Dan maar zo.' Zeg ik tegen mezelf. Ineens staat Chad naast me. 'Hey, ben je je nou aan het uitkleden?' De walm van bier komt me tegemoet. Hij is al 19. Ik neem een stap terug. 'Ja ik had drinken gemorst.' Leg ik uit. 'Oh.' Zegt Chad, duidelijk op een andere wereld. 'Wat doe jij hier?' Vraag ik. 'Wc is beneden bezet.' Komt er moeizaam uit. Ik knik begrijpend. 'Ga je gang, tot later!' Ik loop snel de badkamer uit. Ik schud de gedachte van me af dat Chad het flirterig bedoelde. Hij stelde meer vast dat ik me uitkleedde. Chelsea staat intussen bij de DJ. Ik glimlach omdat ze het zo naar haar zin heeft. Sinds haar posts met Justin hebben we er een heleboel 'vrienden' bij. Ik geef daar niet zoveel om, maar hoe meer zielen hoe meer vreugd toch. Al hoeft voor mij een Jake er niet bij te zijn. Inmiddels sta ik naast Chelsea en enthousiast trekt ze me dichterbij. 'We gaan zo ons lied zingen!' Ik knik. 'Het is jou feest schat.'

De volgende dag word ik wakker met bonkende koppijn. Ik besef me dat ik in de logeerkamer lig van Chelsea. De herinneringen van de avond komen langzaam terug. Ik had misschien niet die paar borrels meer moeten pakken. Chad heeft de drank geregeld terwijl het eigenlijk niet mag. Of haar ouders het door hadden weet ik niet precies, maar ook zij zijn jong geweest. Ik heb in ieder geval de longen uit mijn lijf gezongen. Na ons lied werd het een hele karaoke avond. Ik heb zelfs met Justin Bieber meegezongen. Het is ook niet dat de omgeving weet wat er speelt, ik heb met Chelsea afgesproken te doen alsof er niks aan de hand is. Het voelde op dat moment bevrijdend. Nu kreun ik van schaamte. Een steek gaat door mijn hoofd. 'Auw!' Roep ik. Langzaam sleur ik mezelf uit bed. Ik heb echt een paracetamol nodig. Op weg naar de keuken zie ik Jake op de bank liggen. Nu rol ik wel met mijn ogen. Zo snel als ik kan loop ik verder. Jake was stomdronken aan het eind van de avond. Hij kon waarschijnlijk niet eens meer naar huis. Ik pak een glas ijskoud water en neem twee paracetamol in. Ik leg voor duffe Jake ook een strip klaar met een leeg glas. Dan hoeft hij de weg niet te zoeken. 'Dat zal hij vast nodig hebben.' Ik neem het water die ik voor mezelf had gepakt mee en loop terug de donkere slaapkamer in. Gelukkig is het weekend. Ik voel dat ik nog wel even kan slapen en ga voorzichtig terug in bed liggen. Dan besef ik me dat dit de eerste dag is dat ik wakker word zonder meteen aan Justin te denken. Normaal gesproken is het meteen een klap. Nu komt de klap veel later. Ik huil mezelf zo zacht mogelijk in slaap.

Justin
Lichtelijk gefrustreerd wacht ik op de gang. Ze wou Taylor eerst zien. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Nog niet. Ik probeer niet te ontploffen. Het is niet dat ze echt iets kan zeggen. Ze schijnt wel al met haar ogen te kunnen knipperen met ja of nee. De vraag is of ik haar vandaag wel mag zien. Taylor in ieder geval wel. Het kost me al mijn kracht om de stoelen hier niet door de kamer heen te gooien. Ik probeer het goede ervan te zien maar het lukt me niet. Ik begin de hoop te verliezen dat ze echt van me houdt. Zou ze me hier willen hebben zodat er meer aandacht is? Zo kan ze niet zijn toch? Het maakt me gek. Ik begin opnieuw rondjes te lopen zodat ik niet te lang stilsta bij mijn spanningen. Nog maar even en ik heb de antwoorden. Ik heb respect voor Taylor. We hebben elkaar beter leren kennen. Hij legde me uit dat ze heel onzeker is geworden door alle aandacht die ik kreeg. En hij krijgt ook aandacht, maar niet zo extreem als ik. Fans zien haar liever met Taylor dan met mij. Dat haalde haar over om terug te gaan. Maar hij zei dat ze een leegte in haar hart voelde en ze ook niet wist hoe ze het kon vullen. Ik ben dankbaar voor zijn vertrouwen in mij. Uiteindelijk wens ik Selena het beste toe. Met of zonder mij. En ik snap dat ze de weg kwijt is. Ben ik dat ook niet? Ik zou normaal gesproken aan het optreden zijn, in Italië of Noorwegen. In plaats daarvan zit ik al weken naast haar ziekenhuisbed, te hopen dat ze wakker wordt. Hoe het ook afloopt, ik ga het respectvol afhandelen. Ik kan niet meer boos op haar zijn zoals ik was. Niet meer nu haar leven aan een zijden draadje hing. Hoeveel pijn het ook doet, ik snap haar. Je kan bij twee mensen willen zijn. Je kan om redenen niet meer bij een van de twee kunnen zijn. Hoe onlogisch het ook voor me was om te bevatten dat ze dit zou doen een paar weken geleden, sinds ik Sam heb ontmoet snap ik het. Ook ik voel een leegte in mijn hart en ik weet niet meer hoe ik het kan vullen. Ik hoop maar dat ik de juiste keuzes maak. Dat hoop ik elke dag.