- Samantha and Justin 16

Samantha
'Het staat al op TMZ.' Concludeert Chelsea nadat ik heb uitgelegd wat ik weet. 'Ze weten nog niet wat er precies is, maar ze is in levensgevaar staat er. Wauw Sam, dit is echt ellendig. Hoe kan het lot zo gemeen zijn? Ik dacht echt dat het je gegund was.' Vol ongeloof staart Chelsea naar haar telefoon. Ik snap wat ze zegt. 'Iedereen kent de geruchten. Hij is stapelverliefd op Selena.' Geef ik toe. Elora kijkt me met een trieste blik kort aan, voor ze haar blik weer richt op de weg. 'Misschien gebeurt dit wel met een reden.' Hoor ik haar zeggen. Ik vraag me af welke reden dat zou zijn. 'Omdat hij en Selena bij elkaar horen.' Ik spreek mijn grootste angst op dit moment uit. Chelsea laat een zucht horen. 'Dat geloof ik niet! Welke heks gaat nu met een ander zoenen als je Justin Bieber kan krijgen! Ik zeg niet dat ze dit verdient, maar hem verdient ze niet! Dat is mijn mening! Wat een pokkezooi!' Chelsea begint nu te huilen. Verbaasd denk ik na over wat ze heeft gezegd. 'He, waarom ben je nou verdrietig?' Vraag ik. 'Omdat het pijn doet. Zo hoort het niet te gaan! En hij is weer zo lief en goed en valt zo terug in haar armen. Hij verdient iemand die hem nooit zou laten gaan!' Ze slaat met haar vuist op de lege stoel tussen ons in. 'Het is pas net gebeurd.' Haakt Elora in. 'Geef het even de tijd. Hij zal zich wel rot geschrokken zijn.' De woorden dringen tot me door. 'We zijn allemaal geschrokken.' Zeg ik. 'Maar voor hen is het nog veel erger. Ik hoop gewoon dat het goed komt met haar.' Ik voel de zorgen vanbinnen. Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is om elke dag maar in de spotlight te staan. Je gunt dit niemand toe. 'En daarbij, een paar dagen geleden wist hij niet eens van ons bestaan af. We moeten blijven vasthouden aan de goede dingen. Dat het al is gebeurd is bizar.' Haak ik in. 'Je hebt gelijk. Ik wou gewoon dat we het konden vieren. Nu voelt dat niet juist.' Zegt Chelsea zacht. Ik knik. 'Inderdaad, het voelt eerder heel verdrietig.' Elora draait af richting mijn straat. 'Weet je Sam, als deze moeilijke periode voorbij is, dan kijken we wel of we iets te vieren hebben. Ik had je de wereld gegund. Ik vind het jammer dat het zo is gelopen.' Ik voel de tranen weer over mijn wangen lopen. 'Bedankt. Op een dag zullen we vast wel weer wat te vieren hebben. Chelsea is ook bijna jarig.' Probeer ik de aandacht te verplaatsen. 'Oh ik ben zo benieuwd wat Chad me gaat geven!' Zucht Chelsea. 'Hij heeft vandaag wel vijf selfies gestuurd.' Haar wenkbrauwen gaan weer op en neer. Proestend van het lachen zie ik de auto tot stilstand komen. We zijn er. 'Jij weet me altijd weer op te vrolijken. Ik gun je de wereld Chels. En ik kan niet wachten om die Chad te ontmoeten.' Elora grinnikt. 'Ik ook niet. Wordt weleens tijd.' Chelsea kent Chad van de bibliotheek. Ze was aan het studeren, wat ze nooit doet, toen ze perongeluk tegen hem aan liep. 'Het was liefde op het eerste gezicht.' Zucht ze verlangend. 'Herkenbaar.' Grap ik, al meen ik het. 'Ik nodig hem uit op mijn verjaardag. Ik denk dat je hem van te voren wel ziet. Ik ken hem natuurlijk ook pas net.' Zegt ze. 'Maar je bent over twee weken al jarig!' Zeg ik. Chelsea knikt. 'Tijd genoeg toch. We hebben het er nog over. Bericht me als er wat is. Ik ben er voor je!' Ik omhels Chelsea en stap uit. 'Bedankt. Het was ondanks alles een geweldige avond. Tot snel weer.' Voor ik de deur dichtgooi hoor ik Elora nog bemoedigend sterkte zeggen. Langzaam loop ik naar de deur. Er is niemand thuis, zoals gewoonlijk. Mijn vader heb ik al jaren niet gezien en mijn moeder werkt meerdere ploegendiensten. Mijn broer hangt waarschijnlijk weer op straat rond als een of ander bendelid. Soms mis ik een familie al heb ik er een. Ik vraag me af of Justin zich ook zo eenzaam voelt. Hij is ook afgezonderd van de wereld. Ik heb Chelsea dan nog. Ik maak een kop thee en kijk naar de berichten van klasgenoten en wat andere meiden. Emma heeft gestuurd dat ze Justin hebben gezien op het vliegveld. Hij zou onderweg naar Selena zijn. Ik gooi mijn telefoon bijna weg maar bedenk me dat hij net nieuw is. Dat is het niet waard. Ik open twitter en begin te huilen als ik geen melding zie van een privébericht. Waarom hoop ik iets te horen? Wat zou hij moeten zeggen? Ik zie een post verschijnen van Chelsea, van het concert. Zijn stem komt meteen weer terug in mijn ziel. Ik herinner me hoe het voelde om daar te staan en hem eindelijk in het echt te zien. Ik post bijna nooit wat, maar het voelt beter om dat wel te doen. Het is niet dat het voor mij niets betekent. Stiekem heb ik de foto's van mij en hem al honderd keren gezien. Nieuwsgierig bekijk ik de foto's die Chelsea heeft gemaakt. Ik kies er een paar uit. Een waar Justin en ik elkaar aan kijken, ik met de bos bloemen in mijn hand, zittend op de stoel. En een waar hij me omhelst, en je onze lichamen in elkaar ziet versmelten. Ik krijg het er bijna warm van. Ik denk even na over welke tekst ik erbij zou plaatsen. Ineens weet ik wat ik wil zeggen. Ik plaats de post en besluit een douche te nemen. Erna ga ik me waarschijnlijk in slaap huilen. Ik grinnik om het feit dat Chelsea me een queen noemde. 'Je hebt gelijk Chels. Ik ben een DRAMA queen. Totaal vervloekt in de liefde.'

Justin
Scooter had gelijk. En maar goed ook, anders had hij een blauw oog gehad. Ongerust zit ik in de jet, wachtend tot we landen. Ze willen Selena in coma brengen. Maar ze wachten op mij. Ze denken dat het haar goed doet als ze mij nog ziet. Ze scheen rustiger te worden toen ze zeiden dat ik onderweg was. Mijn hoofd loopt over van gedachten. Ik weet niet wat ik moet denken. Ik weet alleen dat ik van haar hou. Als we geland zijn ren ik als eerste naar buiten. 'GO!' Schreeuw ik naar de crew achter me. Ik heb geen tijd te verspillen. Elke seconde telt. Tien minuten later zijn we in het ziekenhuis. Daar ligt ze dan. 'Sterkte.' Hoor ik vaag in de achtergrond. Ik heb een blauw pak aan van top tot teen. Ik hoor een deur dichtgaan. Ik ben helemaal alleen. Met Selena. Ik zie haar naar me kijken maar ze zegt niets. Dat kan waarschijnlijk ook niet door de slang in haar mond. Verslagen loop ik dichterbij. 'I'm here.' Zeg ik. De tranen vallen over mijn wangen. Voorzichtig leg ik mijn hand op die van haar. Ze voelt zo koud. Ik zie een traan over haar wang lopen. Ik breek. Ik heb in jaren niet zo hard gehuild. 'I love you.' Zeg ik, wel honderd keer. En ik weet dat ik niet van haar zijde wijk tot ze beter is. Ik blijf haar hand strelen. Ik ben ergens bezorgd dat ze het niet wil, maar ik kan het niet uit haar gezicht opmaken. Ze lijkt vredig. Ik raak de tijd kwijt. Op een gegeven moment word ik uit de kamer gehaald. Ik besluit geen scene te veroorzaken en stel haar gerust dat ik terug ben wanneer het weer mag. 'Ik ben altijd dichtbij. I promise.' Fluister ik. Verslagen loop ik de kamer uit en volg de arts naar een spreekkamer. Haar moeder Mandy en Scooter zitten samen en kijken op als we binnen komen. 'Justin.' Zegt ze. Ze is duidelijk verdrietig. Ik omhels haar. Alles wat er in de afgelopen weken is gebeurd lijkt er niet meer toe te doen. Selena hoeft het niet te zeggen. Ik weet het. Ik hou ook van haar. De arts schraapt zijn keel. 'Neem plaats. Ik wil graag de voortgang bespreken.' Alert ga ik zitten op de laatste klapstoel die nog vrij is. 'Helaas gaan we Selena in coma moeten brengen, zoals eerder besproken. Ze heeft progressie laten zien maar haar lichaam kan de druk niet verdragen op deze manier. Het is beter voor haar om te herstellen in diepe slaap.' De woorden komen binnen als een bom. 'Wanneer wordt ze dan wakker?' Vraagt Mandy. 'Dat weten we niet.' Zegt de arts. 'Het kan een paar weken zijn, het kan maanden zijn. Het kan ook nooit meer zijn.' Geschrokken sta ik op. 'Waarom zou ze dan in coma moeten als ze nu gewoon wakker is!' De arts kijkt ongeïnteresseerd terug. 'Als we het niet doen, gaan haar organen uitvallen. Haar enige kans is in coma, waardoor ze zo min mogelijk energie nodig heeft om de dag door te komen en wij kunnen behandelen.' Legt de arts uit. 'Wat is de behandeling dan?' Vraagt Mandy. 'Dat is inderdaad het vervolg. Ze heeft ernstige nierfalen in combinatie met meerdere ontstekingen.' Legt de dokter uit. 'Haar bloed zal constant gereinigd moeten worden en we wachten met spoed op een donor.' Het bloed lijkt uit mijn gezicht weg te trekken. 'Oh mijn hemel.' Mandy barst in huilen uit. 'De kansen zijn redelijk. Ik zeg niet dat het onmogelijk is. Als er op tijd een donor komt is de kans op overleving aanwezig. Op dit moment, zonder donor, is dat er niet.' De woorden kan ik bijna niet bevatten. Als er geen donor komt, overleeft ze het niet. Wat een nachtmerrie. Kort denk ik aan Sam. Ik knijp hard in mijn arm, net als ik haar zag doen. De tranen lopen over mijn wangen. Hoe kom ik hier ooit doorheen?