- Samantha and Justin 15

Samantha
De man die ik nu herken als Kenny begeleidt me van het podium af. Ik vraag me af waar we heen gaan. Ik dacht dat ik gewoon terug het publiek in zou gaan. Misschien is dit een kortere weg naar de uitgang? Ik maak me zorgen om Chelsea. 'What about my friend? I thought..' Ik kan mijn zin niet afmaken. 'Don't worry Miss. She is already backstage.' Overrompeld dringen de woorden tot me door. Backstage. Ik neem aan dit is doordat we VIP plaatsen hebben gekregen. Zou er een meet & greet bij zitten? Had ik maar meer informatie over het concert gezocht. Chelsea heeft er ook niets over gezegd. Blozend denk ik terug aan het lied. Ik snap nu waarom Chelsea er meer achter zocht. Ze zei alleen niet waar het lied precies over ging. Ze wou me denk ik ook geen hoop geven dat het betekenis zou hebben. Kenny opent een deur naar wat lijkt op een kleedkamer. De andere beveiligers kijken me uitdrukkingsloos aan. 'Hij kan er elk moment zijn.' Zegt hij dan. Ik knik maar alsof ik het begrijp. Bedoelt hij Justin? Waarom is hier niemand? Waar is Chelsea? Ik besluit de mannen niet te laten wachten en loop de kamer in. Ik hoor de deur achter me dichtgaan. Verloren kijk ik om me heen. Waarom ben ik hier alleen? Ik voel de zenuwen omhoog kruipen en besluit op de bank te zitten. Al snel opent de deur en staat Justin in de kamer. Een paar hartslagen later zit hij naast me. Ik onderdruk de neiging om mezelf weer te knijpen. Ik heb vast al een blauwe plek, dat kan niet anders. Ik durf niet eens te drinken, bang dat ik me verslik. Gelukkig klinkt mijn stem rustig als ik vraag waarom hij me beter wil leren kennen. Ik probeer voor me te zien hoe ik contact met hem zou kunnen houden als hij de wereld over gaat. Hij leeft een heel ander leven dan ik. Kan dat wel werken? Is het het waard om te proberen? Denk ik bij mezelf. En ik weet dat het zo is. Ik kan dit niet voorbij laten gaan, wat dit ook is. Zodra ik oké zeg en hem vasthou voel ik alleen maar respect en liefde. Hij is zo anders dan alle andere jongens die ik ooit heb ontmoet. Hij probeert me niet eens te zoenen. En alhoewel me dat raakt, ben ik er blij mee. Het lijkt of hij me echt ziet. Ik voel hem me steviger vastpakken en mijn hart slaat over. Ik voel niet eens meer dat ik op een bank zit. Het voelt alsof we zweven. De giechel die ontstaat wordt onderbroken door een deur. 'Justin, we have a problem.' Hoor ik van een onbekende stem. Het enige wat ik kan denken is dat ik hoop dat het meevalt. Justin maakt zich zuchtend van me los, hij lijkt wel geërgerd. 'This better be important.' Zegt Justin, terwijl hij opstaat. 'Dat is het. Selena is opgenomen in het ziekenhuis.' Ik zie het gezicht van Justin betrekken. Wat hij voelt weet ik niet. Het lijkt verdriet, woede, zorgen. Zijn gezicht verstrakt. 'Wat dan?' De onbekende man kijkt met een half oog naar mij en lijkt te aarzelen. 'Ik weet niet of.. het verstandig is dit hier te bespreken.' Zegt de man. Justin kijkt naar mij en knikt. 'Van wie weet je dit? Dat kan je wel zeggen.' Er valt een lange stilte. 'You sure?' Vraagt hij aan Justin. Hij legt een hand op zijn schouder. Justin knikt. 'Selena heeft naar jou gevraagd.' Mijn zicht verdwijnt op dat moment heel even. Het sprookje waar ik net in zat is weg. Ik weet hoeveel Selena voor hem betekent. Dat ze naar hem vraagt betekent dat ze hem nodig heeft. Mijn hart breekt. Ik probeer kalm te blijven en niet direct naar de twee te kijken, om ze privacy te geven. Ik vraag me af wat er met Selena is. Zou ze in levensgevaar zijn? Is Taylor er niet? Heeft hij er wat mee te maken? Ik probeer het verhaal te vormen maar besef dat het niet gaat. Voor ik het weet is de man de ruimte alweer uit en komt Justin met tranen over zijn wangen naast me zitten. 'Ik...' Begint hij. 'Ik moet gaan.' De woorden komen als donder binnen. Wat had ik dan ook verwacht? Dat hij me mee zou nemen? Ik probeer geen teleurstelling te laten zien. 'Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat het goed komt.' Zeg ik dan maar. Justin knikt ernstig. Hij kijkt me niet eens aan. Zijn gedachten zullen wel bij Selena zijn. Ik snap het en toch doet het pijn. Dan staat hij op en loopt naar de deur. Ik loop mee. 'Ik spreek je later.' Zegt hij kortaf, alsof het niets betekent. Een vonkje springt in mijn hart als ik bedenk dat hij me in ieder geval nog wil spreken. Als hij de deur opent staat Kenny al klaar. Justin knikt naar hem en draait zich naar me om. 'Thank you for being you Sam.' Fluistert hij, terwijl hij me nog een keer knuffelt. Deze keer pak ik hem steviger vast, voor ik hem loslaat. Ik kan niet helpen dat ik denk dat dit de laatste keer kan zijn. Ik wil zoveel zeggen maar ik kan niets zeggen. Ik knik alleen maar, hopend dat hij niet ziet dat ik mijn tranen wegslik. Voor ik het weet is hij weg en loop ik met de groep mee door de gang. Aan het einde is een lounge gedeelte waar Chelsea zit, met de bos bloemen en een grote tas naast haar. 'There you go Miss. Have a good evening!' Zegt Kenny. Ik voel me dubbel. 'Bedankt! Jullie ook!' Zeg ik terug. Chelsea kijkt stralend op. 'Daar is ze dan, Miss Bieber!' Ik kan de tranen niet meer inhouden. Ik stort helemaal in. Ik voel Chelsea's arm over mijn rug gaan. 'Huh, wat is er aan de hand? Moet ik iemand in elkaar slaan?' Haar stem klinkt vurig. Ze is nijdig. 'Nee, nee. Het is gewoon. Voorbij.' Chelsea knuffelt me stevig. 'Bedoel je, voorbij voorbij, of vanavond voorbij?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet.' Ik zie een blik van teleurstelling. 'Hoe bedoel je? Waar hebben jullie het over gehad?' Ze veegt de tranen van mijn wangen en kijkt snel om zich heen. 'We kunnen ook in de auto erover praten. Je weet nooit wie er in de buurt is. Dit is wel afgesloten maar ik denk dat we hier niet te lang kunnen hangen.' Ik knik. 'Wauw, sinds wanneer ben jij de verstandige van ons twee?' Breng ik er zwak uit. Chelsea lacht. 'Geen idee schat. Maar ik ben all ears. Laten we snel gaan. Mam heeft ook altijd goede inzichten. We komen er wel uit, wat het ook is.' Chelsea pakt de spullen op. 'Ik kan ook wel wat dragen.' Zeg ik. 'Nee dat hoeft niet. Laat de meiden maar denken dat ik het was als ze de bloemen zien en een berg merch. I know you love me like that.' Ik gier van het lachen. Ze heeft gelijk. Ik heb liever dat de menigte denkt dat het Chelsea was dan ik. Zij heeft ook bruin haar, het zou kunnen. Ik voel een lichte angst om al die mensen onder ogen te komen. Bang dat ik elk moment weer kan huilen. Hoe kan zoiets moois zo pijnlijk zijn? 'Dat is de deur.' Knikt Chelsea. Ik maak het voor haar open en ik zie een stroom van mensen die op weg zijn naar de uitgang. Er staan twee beveiligers voor de deur die ons goedkeurend toeknikken. Het voelt fijn als ik naar buiten ben gestapt, alsof ik in de menigte opga. Al snel slaat de stemming om. 'Oh mijn god! Ben jij the one less lonely girl?' Ik hoor onrust en gegil. 'Ik wil die bloemen!' Krijst iemand. Voor ik het weet wordt er gevochten. Verbijsterd en kwaad spring ik op een meisje met rood haar die de bloemen uit Chelsea's handen heeft getrokken. 'Wat denk jij! Dat is niet van jou!' Roep ik. Al snel grijpt de beveiliging in. Ze hadden denk ik al gerekend op een situatie zoals dit. 'We lopen met ze mee naar de uitgang.' Hoor ik ze overleggen. Wat een drama. Boos kijk ik naar de meiden die proberen merchandise te stelen. 'Jij bent toch gewoon een random! Als hij wist dat ik bestond had hij je nooit gekozen!' Hoor ik iemand roepen. 'Jij betekent niets! He loves me!' De opmerkingen blijven maar doorgaan. Het is zo gemeen. Chelsea kijkt strak vooruit, loopt als een koningin. De spullen zijn overgenomen door de beveiligers. Het boeket is nog maar voor de helft heel. Dan haakt ze haar arm door me heen. 'Wat een psycho's.' Snuift ze afkeurend. Ik kan niet anders dan haar gelijk geven.

Justin
Scooter heeft moeite om me van de muur weg te houden, die inmiddels minstens twintig gaten heeft. Ik kan mijn woede niet beheersen. Selena gaat misschien wel dood. Ze weten nog niet precies wat er is maar ze is in levensgevaar. Een uur geleden dacht ik dat ik over haar heen was. Toen ik hoorde dat ze naar me had gevraagd brak mijn hart al. Ze mist mij ook. Ze wil bij me zijn. Dat ze wordt aangevallen door mijn fans omdat ze zelf met mij willen zijn breekt haar echt. Ik snap het. Elke dag horen dat ze niet willen dat je bestaat, wie zou dat niet raken? Ze vlucht gewoon in die maffe Taylor die denkt dat hij wat is met zijn spieren. Ik denk aan al die uren dat ik in de sportschool ben gaan staan omdat ik indruk wou maken. Ik wou net als haar ex zijn. Ik geloofde wel dat ze ergens van me hield, ik dacht gewoon dat het niet meer zo was. Nu weet ik dat Selena echt om mij geeft. En ik wil bij haar zijn. Ik ken Sam helemaal niet. Dat is een fantasie, een vlucht. Ik voel wel dat ze echt respectvol is en vol liefde. En ik voel een enorm verlangen maar... Ik hou van Selena. Ik ken Selena. 'Stop nou Justin! We zijn bezig met toestemming voor een vlucht regelen. Zodra het kan ben jij daar, geloof me!' Scooter probeert te voorkomen dat ik nog meer onnodige kosten maak. En hij heeft gelijk. Het is gewoon zoveel. Ik kan niet eens met haar praten, ze is te zwak. Ik begreep dat ze alleen maar mijn naam kon zeggen en dat ze op het randje ligt van een coma. De woede komt weer terug en mijn stem slaat over. 'Ik kan niet wachten. Kunnen we niet alvast naar het vliegveld?' Scooter knikt. 'We zijn al bezig met alles bij elkaar pakken. Binnen een uur zou de jet klaar moeten staan. Binnen een paar uur ben je als het goed is bij haar. Don't worry Justin. We zijn er allemaal voor je. We bidden allemaal dat het goed komt. We verplaatsen zelfs concerten als het nodig is. Het publiek weet dat er dingen spelen. Ze zouden het begrijpen.' Ik knik. Al vraag ik me kort af of hij hier gratis marketing in ziet, want het kost flink om concerten te verplaatsen. Ik zet die gedachte snel van me af. Zo wil ik niet denken. Wat ooit zo mooi was, is veranderd naar de grootste pijn die ik ooit heb gevoeld. Zal het ooit anders worden?