- Samantha and Justin 13

Samantha
Mijn hart voelt gebroken. Zijn stem is duizend keer mooier in het echt. Het is zo lang geleden dat ik echt heb geluisterd. Ik durfde het niet. Ik kan er niets aan doen, ik moet huilen. Hij lijkt me niet eens te zien of te weten van mijn bestaan. Hij gaat er zo in op. Het is zo mooi om te zien. Ik hoor meiden gillen maar het lijkt in de verte. Zijn stem komt bij me binnen. Hoe verder we komen, hoe meer ik overtuigd raak dat het nummer voor mij zingen niks betekent. Hij lijkt weleens te kijken maar vaak denk ik dat ik het me gewoon inbeeld. Het is gewoon deel van de show. Het is fijn voor hem om iemand te hebben die niet in zijn oor gilt. Waarschijnlijk doet hij het voorselecteren vaker als hij verneemt dat iemand naar de show komt en weet het publiek dat gewoon niet. Ik voel een lichte teleurstelling maar het is oké. Ik kan me niet laten leiden door een fantasie. Het is een show. En wat een show heeft hij in elkaar gezet. Wauw. Chelsea omarmt me en samen dreunen we mee op de muziek. 'Het is bijna jou beurt! Dit is het laatste nummer! Oh meid, dit gaat zo goed worden!' Roept ze. Ik schud mijn hoofd. Dat zal wel meevallen. 'Hij is echt goed!' Roep ik. Chelsea knikt. 'Elk jaar wordt het beter lijkt wel.' Langzaam beginnen de zenuwen het over te nemen. Elk moment kan het gebeuren. 'Daar zijn ze! Geniet ervan!' Chelsea duwt me richting de beveiligers die naar me seinen. Ik hoor een vlaag van teleurstelling uit het publiek. Langzaam loop ik naar het podium. Daar staat hij weer, voor me. Het blijft voelen als een droom. Hij steekt zijn hand naar me uit en neemt me mee naar een stoel. Ik ben dankbaar dat ik mag zitten. Ik denk niet dat ik sterk genoeg ben om te blijven staan. De zenuwen slaan weer toe. Ineens hoor ik zijn zachte stem zeggen dat ik er geweldig uit zie. Ik kan het niet laten om kort te giechelen. Ik hoop dat ik niet bloos. Zo rustig als ik kan ga ik zitten. De bos bloemen komt het podium op en hij geeft ze aan mij. Het is gewoon de show, Sam. Laat je niet gek maken. Praat ik mezelf aan. Ik zucht en probeer me te ontspannen. De woorden dat dit een once in a lifetime ervaring zou zijn waren nog nooit zo echt. Ik neem elke seconde in me op, kijk naar elke centimeter van hem en ik besef me dat ik altijd verliefd op hem ben geweest. Of ik het nou wil of niet.

Justin
Ik was niet voorbereid op haar blik van verlangen toen ik mijn ogen zou openen. Het brandt door me heen. Het liefst zou ik haar weer vasthouden. Ik kijk terug, ze lijkt nog niet door te hebben dat ik haar zie kijken, en ik geef een sein om te wachten met het lied. Zo stil is het publiek de hele avond nog niet geweest. Ik geniet van elke seconde die ik nu heb. Ik wil dit moment vasthouden. Ik twijfel of ik dichterbij kan komen. Zou ze denken dat het bij de act hoort? Hier had ik niet over nagedacht. Wat is respectvol? Ik loop naar haar toe. Ik weet dat Scooter me op dit punt wil vermoorden. Structuur en routine is heel belangrijk. Afwijken zorgt voor onrust. En het is zijn taak om te zorgen dat alles soepel verloopt. Ik duw Scooter in mijn gedachten aan de kant. Het is niet zijn show. Het is die van mij. 'Please start in 30 seconds and turn off my mic until then. Thank you.' Zeg ik, terwijl ik rustig naar haar toe loop. 'I forgot to tell you one thing.' Ik hoor dat mijn microfoon uit staat. Voor de zekerheid ga ik dichter naar haar oor, zodat de technicus weet wanneer ik klaar ben. Ik verberg mijn mond voor de liplezers, mocht het gefilmd worden. 'They don't know it. And I don't know why you make me feel this way. But what I'm about to sing is not part of the show. I will mean every word. Just listen to it and let me know later.' Ik hoor haar adem stoppen. 'I will listen.' Is alles wat ze zegt. Ze kijkt me recht aan. En het is alles wat ik nodig heb. Voorzichtig raak ik haar kin aan. Ik voel haar rillen. 'You are so beautiful.' Zeg ik. Ik hoor de microfoon aan gaan en bevestig de start. Ben ik verliefd? Is het laatste wat ik denk, voor de eerste woorden uit mijn mond komen.