- Samantha and Justin 12

Samantha
Na honderden theorieën te hebben besproken waarom Justin de moeite zou nemen om mij een bericht te sturen zitten Chelsea en ik weer als nieuw in de auto onderweg naar de arena. Elora haakt in met haar theorie. 'Hij heeft je zien staan, dat is zeker. We kunnen niet weten of er meer gevoel bij zit of dat het gewoon een goede daad is. Dat is afwachten. Maar ik heb wel het gevoel dat hij je leuk vindt.' Glimlacht ze. Ik glimlach terug. 'Het klinkt gewoon zo ongelofelijk. Alsof dat niet waar kan zijn.' Zeg ik zacht. Chelsea grinnikt. 'Dat kan ik me voorstellen. Drie dagen geleden zei je nog hoe vervelend je het vond om hem te horen. Ik wist wel dat je het niet meende. Niemand kan hem haten. Dat is onmogelijk.' Ik voel de spijt in mijn hart. Chelsea voelt niet wat ik voel als ik zijn muziek hoor. Het raakt me teveel. Ik kan hem niet te dichtbij laten komen. 'Het is niet dat ik het niet wil horen. Ik kan het gewoon niet horen. Ik haat hem niet. Het is lastig uit te leggen. Maar het is wel mijn droom om zijn stem in het echt te horen.' Chelsea knikt. 'Ik weet het. We hebben het hier vaker over gehad. Jij vindt dat deze muziek te mainstream is.' Ik knik. 'Het is niet slecht. Denk ik. Het is gewoon niet perse hoe ik denk dat hij was. Of is. Maar ik ken hem ook niet. Misschien moet ik het een kans geven. Het was gewoon vervelend dat iedereen over hem heen walste en dat maakte het voor mij onbereikbaar om hem überhaupt te kunnen zien of horen. Je weet dat je dadelijk uren naar gekrijs aan het luisteren bent op de achtergrond. Het gaat wat mij betreft minder om de muziek dan het zou moeten gaan. Maar dat is mijn mening.' Chelsea grijnst. 'Ik had nooit gedacht dat ik je dit zou horen zeggen. Maar ik snap het wel. Kaarten krijgen was een slagveld. Hij is inderdaad vrijwel onbereikbaar.' Elora knikt. 'Ik kon de kaarten overkopen van een collega. Die had ze dubbel gekocht. Maar die zaten ook met twintig man klaar. Bij ons kwamen we niet eens door de wachtrij heen.' Ik voel me opgelucht dat ik eerlijk kon zijn. Ik hoef het niet meer te verbergen. En als ik mijn angsten niet onder ogen durf te komen, kan ik ook nooit groeien. Alles gebeurt met een reden, toch? Ik moet er gewoon in vertrouwen dat het zo moet zijn. 'Daar is het!' Chelsea glundert. 'Nog maar even en jij staat daar! Als jij het niet was zou ik zo jaloers zijn!' Ik voel dat ze het meent. Zelf had ik dat niet gehad. Ik zou nooit bedacht hebben dat ik een optie zou zijn. 'Ja, het is heel onwerkelijk.' Geef ik toe. Ik zie dat hij nog een bericht heeft gestuurd. Mijn maag lijkt om te draaien bij elk woord. Ik word helemaal warm vanbinnen. Love that. Die woorden ga ik koesteren. Ben ik nou verliefd? Ik zie Chelsea vanuit haar ooghoek meekijken. 'You lucky girl.' Zucht ze, dromerig starend naar het scherm. Ik grinnik en doe mijn telefoon weg. 'Is het ergens niet oneerlijk tegenover fans die al zijn merchandise kopen?' Vraag ik me hardop af. Chelsea schudt nee. 'Dit is het lot, Sam. Ik ken hem door jou. Ik begreep niet waarom je stopte met naar hem luisteren. Voor mijn gevoel was jij zijn grootste fan.' Ik denk na over haar woorden. 'Tot op zekere hoogte. Maar als je van iemands muziek houdt en je ziet hoe moeilijk het is om diegene ooit nog te zien, als miljoenen mensen op hem af rennen en aan hem trekken, dat doet gewoon pijn. Hoe kan ik dat aanmoedigen?' Chelsea knikt. 'Ik heb het nooit zo bekeken maar je hebt wel gelijk. Dat is niet wat een fan zou moeten doen. Misschien ben je meer fan dan ik dacht.' Ik lach. 'We gaan het zien.' Elora heeft intussen de parkeerplek aangewezen gekregen en we stappen uit. Er zijn zoveel mensen dat ik haar bijna niet kan verstaan. 'Meiden, ik ben hier weer rond afsluitingstijd. Ik heb met een vriendin afgesproken om bij te kletsen bij een terras hier om de hoek! Veel plezier!' Ontcijfer ik. 'Bedankt mam, love you!' Roept Chelsea terwijl ze enthousiast richting de ingang huppelt. 'Bedankt Elora, tot vanavond!' Roep ik, terwijl ik Chelsea probeer bij te houden. Het is half 8 maar de rij staat tot buiten. 'Komen we zo wel op tijd binnen?' Vraag ik. Chelsea knikt. 'Mijn oom waarschuwde me hier al voor. Hij zei schrik niet voor lange rijen. Er is zoveel personeel aan het werk, net als bij de McDrive ben je er zo doorheen.' Ze heeft gelijk. Binnen tien minuten worden we naar de inner circle gebracht met de VIP stoelen. 'Dit is zo dichtbij het podium! Kijk nou, je kan hem praktisch aanraken!' Geschrokken kijk ik naar hoe groot de arena is. Ik ben nog nooit bij een concert geweest. Ook voor Chelsea is dit de eerste keer. Haar droom was altijd om te gaan maar kaarten krijgen zijn in voorgaande jaren nooit gelukt. Ik gun haar deze VIP upgrade zo. Ze heeft dat echt verdiend. Trots kijk ik naar haar blije gezicht en besluit een foto te maken. Ze ziet het niet. Voorzichtig kijk ik rond. Het merendeel van het publiek hier is van onze leeftijd, met dure designerkleding en tassen. Perfect mooie meiden. Ik kan de parfum hier ruiken. Voor Chelsea is het vrij normaal om in luxe te zitten, voor mij minder. Het voelt altijd onwennig. Alsof ze het aan me kunnen zien, dat ik er niet bij hoor. Langzaam wend ik mijn blik af naar het podium. 'Daar is Chaz! En Ryan! OH kijk, daar heb je Kenny!' Chelsea wijst enthousiast naar de linkerkant van het podium. Ik herken ze niet. Dan wordt het donker en begint de show.

Justin
Ik zie haar zitten maar ze ziet mij niet. Ik zit precies in een hoek van de schaduw, wachtend op mijn que. Ze maakt een foto van Chelsea. Ik zie hoe gefocust ze kijkt om dit spontane moment vast te leggen. Net als onze knuffel foto oprecht was. Ik glimlach en adem diep in. Tijd om te beginnen. Ik weet niet of ik het mezelf aanpraat, maar elk lied lijkt soepeler te gaan dan ooit. Ik haal de noten met gemak. Ik improviseer zelfs hier en daar. Scooter zal daar niet al te blij mee zijn, maar ik heb het naar mijn zin. Het publiek gaat uit zijn dak. Ik heb kort de tijd om even op adem te komen. Ik probeer niet naar Sam te kijken. Haar moment komt dadelijk. Ik haal wel kracht uit het idee dat ze naar me kijkt. Ik kan alleen de afleiding nu niet gebruiken. Dan maak ik mezelf helemaal gek. De energie van het publiek is enorm, net als altijd. Zonder die oordoppen in kon ik waarschijnlijk niks anders horen dan gegil. Ik wed dat 80 procent van die meiden morgen geen stem meer heeft. Ik grinnik bij het idee. Het voelt zo goed dat mijn muziek ze bereikt. Ik ben zo ontzettend dankbaar. Ondanks dat ik veel ben verloren, is dit een van de beste dagen uit mijn leven. Bij never say never kan ik het niet laten om te kijken naar ze. Maar Sam lijkt wel te huilen. Ik probeer te doen of ik het niet zie, maar ik laat een valse noot horen. Fuck. Het publiek gilt alleen maar harder. Ze weten wat ik kan. Ze houden van me. Ik verlies me in de muziek en duw wat ik zag naar de achtergrond. Niet nu. Later kun je ernaar vragen. Toch kijk ik elk nummer een paar keer naar haar. Bezorgd dat ze er ineens niet meer zou staan. Kon ik haar nu maar hierheen trekken. Bij het op een na laatste nummer voel ik de spanning toenemen. Het publiek is ook onrustig. Zij kennen de routine. Ze proberen te zien wie er gekozen gaat worden. Mijn hart klopt niet meer mee met de beat. Het kost me het allerlaatste wat ik heb om stabiel te blijven klinken. Dan is het zover. Ze halen haar uit het publiek. Ik hoor de vlaag van teleurstelling van de meiden die niet zijn gekozen. Ik zie Chelsea met een grote glimlach filmen. Ik lach stiekem. En dan zie ik wat Sam aanheeft. Ik ben sprakeloos. Weet ze dat ik van paars hou? Heeft Chelsea het voorgesteld? In elk geval, het is waanzinnig mooi. Ik kan de lach nu echt niet verbergen. Ik steek mijn hand uit terwijl ze het podium op loopt, en begeleid haar naar de stoel. Ze lijkt zenuwachtig. 'Don't worry, you look amazing.' Zeg ik. Het maakt me niet uit of de microfoon het oppikt. Ik denk er niet eens over na tot ik het publiek 'Ahhhh' hoor roepen. Zodra ze zit komt de bos bloemen het podium op. Ik zie haar ogen groter worden. Ze weet waarschijnlijk niet waar het lied over gaat, besef ik me. Ik dacht dat Chelsea haar zou voorbereiden. Ik sluit kort mijn ogen. Alles of niets.