- Samantha and Justin 06

Samantha
Kijk, ik herinner me het moment echt nog wel dat ik Justin zag en de wereld stopte. Stopt de wereld ook niet voor elk wezen met een kloppend hart, zodra ze hem zien? Hij is net een levende Disney prins, net als hoe Assepoester en Sneeuwwitje alle wezens aantrekken met hun stem. Maar ik moet hem zien voor wie hij is. Een mens. Ik ken hem niet. En nu staat hij daar, weer, voor me, ineens. Verward kijk ik om me heen. Is dit echt? Hoe kan dit? Moet ik naar een gesticht gestuurd worden? Mijn hersenen bevatten het niet, maar hij lijkt er echt te staan. Ik knijp stiekem in mijn arm. Hij lijkt het te zien en lacht zachtjes. Samantha, laat je angst nou eens gaan. Ik weet dat mijn gezicht uitstraalt dat ik verbaasd ben. Verdoofd zie ik Chelsea foto's maken, de wereld in willen tweeten wat er plaatsvindt, maar ik ben tot dat moment stil. 'Niet delen op twitter Chels. Dan staat heel de stad dadelijk hier.' Chelsea knikt. 'Je hebt gelijk. Maar de foto post ik zo echt wel hoor. Dit is de beste dag van mijn leven! Hij heeft ons VIP upgrades gegeven voor morgen! We staan al op de lijst!' Chelsea springt als een blij ei op en neer. Ik ben in shock. Hij is nog steeds zo betrokken als hij toen was. Ik wou mijn hart niet breken omdat ik wist dat ik nooit gezien zou worden. Maar wist ik dat wel zeker? Want hij kijkt me nu recht aan. Dit is een droom. 'Kom, nu jij!' Onderbreekt Chelsea mijn gedachten. 'Ik maak wel de foto's. Je kijkt alsof je een spook ziet! Ik wist wel dat je hem stiekem wel leuk vindt! He's amazing!' Gilt ze uit. Ze duwt me zijn kant op en ik val bijna in zijn armen. 'Sorry.' Zeg ik, terwijl ik een stap terug neem. 'She's so exited.' Ik lach. 'And what about you?' Vraagt hij, serieus. Ik bijt op mijn lip. 'You really want to know?' Vraag ik. 'Yes, please.' Mijn hart ontploft. Wat is hij beleefd. Durf ik eerlijk te zijn? Honderdduizenden meiden zeggen tegen hem dat ze van hem houden. Dat kan ik niet hardop zeggen al voel ik dat. Dat voelt verkeerd als ik hem niet echt ken. Ik zucht en besluit mijn hart te laten spreken. 'I wish I could say I'm exited, I am in some way, I just feel sorry that you have been given this insane amount of fame no one could ever prepare you for. And I don't want to be the crazy exited girl who doesn't care about what that does to you. I do am grateful to meet you.'

Justin
Chelsea is een gillende fan, absoluut. Ik moet snel weer een check bij de oorarts laten doen. Dit is niet normaal. Maar ik doorzie dat ze oprecht blij is om me te zien. Dat andere meisje, Sam, grijpt echter mijn blik al vanaf het begin. Hoe kan ze niet reageren op mijn aanwezigheid? Is ze wel een fan? Ik begrijp het niet. Ze is de enige van haar leeftijd die me geen gehoorbeschadiging toe wil brengen tot zover. Ik vraag me af wat er in haar omgaat. Dan zie ik haar in haar arm knijpen. Denkt ze dat ze droomt? Ik grinnik. Ik weet ook niet waar ik mee bezig ben als ik van Chelsea hoor dat ze naar mijn concert komen en ik VIP plaatsen voorstel. Normaal gesproken is de VIP alleen voor vrienden en influencers, maar het is goed voor mijn band met de grootste fans, heb ik snel erachteraan gegooid. Niemand lijkt door te hebben dat ik wil dat Sam goed zicht op mij heeft, als het inderdaad zo is dat ze anders nooit in haar leven zou gaan. Ik wil dat ze me ziet en wie weet treed ik er beter door op. Als Chelsea met haar praat, waarschijnlijk om het nieuws te delen, wens ik dat ik een vertaler naast me had. Ik wil alles weten wat ze zegt. Het lijkt erop dat ze voorkomt dat mijn locatie lekt als ik hoor over twitter en posten. En dan ineens duwt Chelsea haar bijna mijn armen in. Ik vang een vleug van haar geur op. Sam neemt een stap terug. Ze wil me niet in de weg staan, besef ik. Al voel ik de teleurstelling dat ze niet letterlijk in mijn armen viel. Ik grijp mijn kans om te vragen of zij ook blij is om me te zien. Noem me een egoïst, ik ben het niet gewend dat ze niet bezwijken voor mijn voeten. Als ik haar antwoord hoor moet ik me bedwingen niet weer te huilen. Waarom raakt ze me zo? Hoe kan dat? Ik geloof haar. Ik voel dat het de waarheid is. Ik besef me dat ik voor het eerst in weken even niet aan Selena heb gedacht. Ik lach ondanks de pijn die ik vanbinnen voel. 'I am grateful to meet you too. I believe we should take a picture together.' Ik open mijn armen. Normaal gesproken zie ik op tegen een knuffel, nu wil ik het, en ik weet al dat ik niet ga beslissen wanneer het eindigt. Het is alsof er een engel is gekomen om mij te helpen verder te gaan. Langzaam stapt Sam dichterbij, alsof ik een leeuw ben. Zodra mijn hand haar aanraakt, voel ik de elektrische schok. Het is deels hoe ik me voelde toen ik haar voor het eerst zag en de wereld even leek stil te staan. Maar met het contact erbij slaat de bliksem letterlijk in. Ik verlies zelfs mijn zicht, of hou ik mijn ogen te lang dicht? Ik probeer woorden te vinden, maar ik ben sprakeloos. Wat is dit?