Level 55
De infectie had niet alleen het water aangetast, maar ook de wanden, de kristallen — misschien zelfs de hele grot. Het voelde alsof hij naar een langzaam stervende ziel keek.
Kyrin kwam fluisterstil naast hem op de kant en transformeerde terug naar haar menselijke zelf. Hij had een flauwe opmerking verwacht, maar Kyrin keek enkel zwijgend om zich heen.
‘Het is erger geworden,’ zei Maddox zacht, al klonk zijn stem als een diepe galm tegen de stenen wanden. ‘De kristallen… Ze waren ooit wit.’
De stilte die volgde werd abrupt doorbroken door een doffe plons ergens achter hen. Meteen daarna klotste het water hoog tegen de randen van de poel. Reyan draaide zich om.
Twee gestaltes braken door het oppervlak van de tunnelopening. Fay en Sohra.
Fay hield haar arm strak om Sohra’s middel geklemd, haar gezicht verwrongen van inspanning. Sohra’s kaken waren ferm op elkaar geklemd, alsof ze al haar kracht moest gebruiken om boven water te blijven.
Zonder nadenken sprong Reyan het water weer in. Het water groette hem als een warme omhelzing toen hij het water in sprong. Hij zwom naar hen toe en haakte zijn arm om Sohra’s middel. Haar lichaam voelde zwaar, ondanks dat ze wild met haar benen in het water trappelde.
Aan de kant boog Kyrin zich voorover, haar handen reikend. ‘Geef me je hand!’ Ze bood haar hand aan, maar Sohra bewoog haar arm niet.
‘Haar arm,’ hijgde Fay terwijl ze zich moeizaam op de rotsige rand hees, haar kleding doorweekt. ‘Ze is verlamd.’
Kyrins ogen werden groot. Zonder aarzelen greep ze Sohra stevig bij haar bovenarmen en trok haar met een zachte kreun uit het water. Het kostte haar zichtbaar moeite, maar uiteindelijk lag Sohra slap in haar armen. Kyrin ging op haar knieën zitten, hield haar stevig vast en veegde teder de natte lokken uit Sohra’s gezicht.
Reyan kwam naast hen zitten, hijgend. Hij schoof de mouw van Sohra’s natte tuniek op en zijn maag kromp ineen. Op haar bovenarm zat een donkerrode, ovaalvormige afdruk, als een brandplek met grillige randen. De huid eromheen was opgezwollen.
Reyan activeerde zonder iets te zeggen zijn vuist en hield deze boven de plek van impact. Warmte trok op uit zijn handpalm, zacht pulserend als een tweede hartslag. Licht, vaagblauw en zacht, verspreidde zich over Sohra’s arm. Haar gezicht vertrok, haar spieren spanden zich kort en ontspanden weer, alsof er in haar arm kleine spiertjes en zenuwen hun grip op elkaar herpakten. Hij bleef zich concentreren, terwijl zijn magie zich in golven naar buiten perste. Buiten de grot ging het brullen van de titaan door, alsof hij precies wist waar ze zaten. Af en toe bewoog het water in golven, alsof hij woest heen en weer bewoog boven de opening.
De rode vlek op Sohra’s arm begon langzaam te vervagen, alsof iemand de inkt uit een papier trok. Het zwellen zakte weg. Haar ademhaling werd rustiger.
Langzaam liet hij haar arm zakken. ‘Het ergste is weg,’ zei hij zacht. ‘Maar je arm zal nog even niet op z’n sterkst voelen.’
Sohra glimlachte dankbaar. Ze strekte en buigde haar arm een aantal keer en kneep haar hand tot een vuiste. ‘Vervloekte kikkerkop.’ Ze liet zich door Kyrin overeind trekken en zocht om zich heen. Toen ze Ardin druipend op de grond zag liggen, bukte ze naast hem. Reyan zag aan haar dat ze hoopte dat het koude water hem misschien had ontwaakt, maar hij keek nog steeds woedend uit zijn ogen.
‘We moeten haast maken,’ zei Maddox streng. ‘Hoe langer we wachten, hoe groter de kans dat zijn bloed al volledig is overgenomen door de infectie.’
Reyan tilde zijn vriend van de grond en Kyrin pakte de andere kant van de brancard. Samen tilden ze hem naar de achterkant van de grot, naar de bron. Daar legde ze hem voorzichtig neer. Achter zich bulderde de titaan verder. Reyan wilde er nog even niet aan denken dat ze daar weer van moesten vluchten zodra ze hier klaar waren. Zijn ribbenkast kneep samen. Die gedachte klonk meteen harteloos, wetende dat ze iemand zouden achterlaten.
Hij keek neer op de kolkende massa. Kippenvel kroop op zijn armen en benen, maar niet van de kou. Het was alsof hij naar een poort naar de onderwereld keek.
‘Maak hem los,’ zei Maddox, terwijl hij zijn tas opentrok en begon te graven tussen kruidenbundels, flesjes en een notitieboek naast zich neerlegde.
‘Is dat veilig?’ vroeg Reyan, zijn blik even op Ardins gebonden armen gericht. Maddox keek op. ‘Ik geef hem iets om hem te kalmeren. Het zal niet lang werken, maar hopelijk lang genoeg.’
Sohra’s gezicht verstarde. Reyan draaide zich naar haar toe, pakte haar klamme handen. ‘Als je het niet wilt zien…’
‘Ik moet,’ zei ze, zonder aarzeling. ‘Als er een kans is dat hij wakker wordt… dan moeten het mijn ogen zijn die hij als laatste ziet.’
Hij knikte langzaam. Haar stem klonk krachtig, maar haar trillende handen vertelden een ander verhaal. Sohra, altijd zo onwankelbaar, stond op het punt haar wereld te verliezen. Reyan kneep zachtjes in haar handen, voordat hij ze losliet.
Maddox spreidde zijn spullen uit op een doek. Hij zette drie kleine glazen flesjes neer met verschillende kleuren inhoud, trok een leren buidel open waar poeders en gedroogde bloemblaadjes in zaten. Zijn lippen bewogen geluidloos terwijl hij iets prevelde. Hij strooide voorzichtig een handvol kruiden in een kom en begon te mengen, terwijl hij af en toe met een mesje een paar vonken trok uit een glinsterende steen. Vlammen likten even aan het oppervlak van het mengsel, doofden toen uit, maar lieten een zachte warmte achter.
Ondertussen maakte Reyan Ardins lichaam los van de brancard. Zijn hals spande aan toe hij met zijn mond naar Reyan hapte. Reyan probeerde hem niet aan te kijken.
Maddox zwenkte een flesje met een donkerblauwe vloeistof. Hij boog zich over Ardin heen en pakte ferm zijn kaak vast. Hij goot de gehele inhoud in zijn mond leeg en prevelde een paar onbekende woorden. Reyan dacht dat hij Ardins ogen een fractie van een seconde zag gloeien, voordat zijn hoofd opzij zakte. Maddox pakte een naald — geen gewone, maar een zilverkleurig, gedraaid voorwerp. Het was alsof het speciaal uit glas was gegoten. ‘Ik laat zijn bloed recht in de bron druppelen. Dan kan hij blijven liggen.’
Sohra ging naast Ardin op haar knieën zitten. Ze legde haar hand op zijn borst en streelde zachtjes over zijn vrije huid onder de ketens. Haar lippen bewogen, maar er kwam geen geluid uit. Alsof ze zachtjes lieve woordjes prevelden.
‘Klaar?’ vroeg Maddox. Hij bleef haar aankijken tot ze zwijgend knikte.
Maddox plaatste de naald bij Ardins enkel en duwde deze langzaam in zijn huid. Ardin leek het niet eens te voelen. Zijn bloed kringelde omhoog, kleurde het doorzichtige glas rood en Reyan keek toe hoe de druppels bloed een voor een in de bron vielen.
‘Het gaat tijd kosten,’ zei Maddox zacht, ‘maar dat geeft jullie ook wat tijd.’
Fay pakte Reyans hand vast. Een stroompje van tranen gleed over haar wang, maar ze maakte geen geluid. Even was het stil.
Het was stil.
Reyan keek fronsend over zijn schouder. Wat was er met de titaan gebeurd? Was hij opgehouden met brullen? Hij zag dat Kyrin zijn blik volgde, haar oren spitsen.
En toen ineens een luide plons. Achterin de grot, bij het water.
Kyrin’s ogen vlogen naar de poel. Ze lichtte op en Hycon stapte uit de schaduwen. Hij gromde laag, beschermend, en plaatste zich tussen hen en het naderende gevaar. Uit de tunnel achter hem doemden drie silhouetten uit het water op. Slank, beweeglijk, en druipend van het water. Hun ogen lichtten op in het rood van de kristallen
Fay hapte hoorbaar naar adem. Haar gezicht vertrok. ‘De drie zussen,’ prevelde ze.
‘Wie?’ fluisterde Reyan scherp.
‘Een elitegroep,’ lispelde Fay en zette een stap terug. ‘Te sterk voor ons.’
Er viel een stilte. Reyan realiseerde dat deze drie de reden waren voor die stilte. De titaan was er al niet meer.
Sohra stond op, ze plaatste zich beschermend voor Ardin. Haar blik was intenser dan hij in dagen had gezien. ‘Waarom zijn jullie hier?’ vroeg ze scherp.
De middelste zus glimlachte. Een ijle, kille grijns, alsof de vraag haar vermaakte. Ze zei niets. In één vloeiende beweging trok de vrouw links een harpoen van haar rug - de steel ingezet met runen en de punt was gespleten, waartussen een bolletje gloeide met fel licht. De ander hief haar handpalmen naar het plafond, waarna drie gloeiende ringen rondom iedere onderarm rondraaiden.
Reyan slikte.
Kyrins ogen vernauwde. ‘Ik denk niet dat ze hier zijn om ons te helpen.’
Reageer (1)
No way, girl men geraakt echt van de ene benarde situatie nog dieper in de shit, alsof het allemaal nog niet erg genoeg is :o ik bijt mijn nagels helemaal kapot zeg!
5 maanden geleden