Level 46
Niemand zei een woord. Ardin staarde naar de grond, zijn borst ging nog steeds zwaar op en neer. Hij haalde een hand over zijn vermoeide gezicht en slaakte een diepe zucht. Met trillende handen stroopte zijn mouw op.
Reyan had het eerder moeten zien. Dat was het enige waar hij aan kon denken terwijl hij naar Ardin staarde, naar de rode aderen die als een web onder zijn huid genesteld lagen. Door de gloed van het kampvuur stak de bijtwond in zijn onderarm nog scherper af tegen zijn huid. Zijn keel voelde droog. ‘Hoe lang?’ vroeg Reyan uiteindelijk, zijn stem laag en gespannen.
Ardin hield zijn blik neergeslagen. ‘Een paar dagen,’ mompelde hij.
Sohra hapte naar adem. ‘Een paar dagen?’ Haar stem trillend van ongeloof, haar nog uitgestoken handen beefden. ‘Waarom- Waarom heb je niets gezegd?’
Ardin keek haar even aan. ‘Wat had ik dan moeten zeggen?’ antwoordde hij schamper. ‘“Hej, jongens, tussen haakjes, ik ben met een paar dagen misschien dood.” Jullie hadden je alleen maar zorgen gemaakt.’ Hij wuifde zijn uitspraak in de wind. ‘En het had toch niets uitgemaakt.’
‘Zeg dat niet,’ riep Fay boos. ‘Het had alles uitgemaakt. We hadden een genezer kunnen zoeken, we hadden-’
‘Dat had niet geholpen, Fay,’ zei Ardin nadrukkelijk en hief zijn hand naar Reyan. ‘Reyan heeft het bij die andere geprobeerd. Niets werkte. Dat realiseerde ik me meteen. Er is geen elixer op de wereld die mij op tijd had kunnen redden. Zo realistisch ben ik wel.’
Sohra snoof. Tranen glommen in haar ogen. ‘Dus wat? Je was zwijgend ten onder gegaan? Was dat je plan?’ Ardin ging niet in op haar vraag, maar hief alleen zijn schouders.
‘Jij bent een eikel, Ardin.’
Ardin grinnikte droog. ‘Dat hoor ik vaker.’
Sohra explodeerde. ‘Dit is niet grappig!’ Haar stem galmde als een donderslag over de vlakte. ‘Je dacht serieus dat we het uiteindelijk niet zouden merken? Dat we je gewoon zouden laten wegkwijnen?!’ Ze stond roerloos, haar kaken strak aangespannen alsof ze haar best deed haar tranen in te houden.
Reyan balde zijn handen. Zijn pantservuist omhulde zijn knokkels en hij stapte naar voren. ‘Laat me het proberen,’ zei hij resoluut.
Ardin keek hem aan en even dacht Reyan dat hij zou weigeren. Uiteindelijk zuchtte hij en hield zijn hand op. Hij leek er weinig vertrouwen in te hebben, maar Reyan wilde het niet horen. Hij hield zijn hand boven de afschuwelijke wond en concentreerde zich. Het metaal van zijn pantservuist voelde warm tegen zijn huid terwijl hij al zijn energie naar zijn handpalm stuurde, probeerde iets te voelen, iets vast te grijpen wat hij kon veranderen. Het was alsof hij door een donkere mist tastte, iets ongrijpbaars dat tussen zijn vingers wegglipte. Hij spande zijn spieren, voelde de magie in zijn binnenste vloeien – door zijn borst, naar zijn arm en zijn hand.
Er gebeurde niets.
Zijn kaken verstrakten. Hij dwong zichzelf om dieper te gaan, om verder te zoeken—maar hoe langer hij staarde naar die rode aderen, hoe meer het voelde alsof ze terug staarden.
‘Reyan…’
Hij zette zich nog een keer schrap. De haartjes op Ardins arm stonden recht overeind, alsof ze zich naar de energie uitreikden, naar de redding van zijn pantservuist.
‘Reyan…’ Ardin legde zijn hand op het metaal dat zijn vuist omhulde. Reyan keek op, recht in Ardins ogen—en in zijn glimlach. Een zachte, berustende glimlach. ‘Stop maar..’
Reyan ademde scherp in. Even bleef zijn hand boven de wond hangen, zijn vingers trillend van ingehouden kracht, maar toen trok hij zijn arm met tegenzin terug. Zijn blik vond die van Sohra. Berouw nestelde zich in zijn borst. De vermoeidheid, het zweten, zijn korte lontje, de nachtmerries.. Hoe had hij het niet eerder gezien? De ziekteverschijnselen waren overal. Had zijn magie hem kunnen helpen als hij eerder was geweest? Had hij iets kunnen doen?
‘Ik zei al dat het niet zou werken,’ zei Ardin zacht. Hij haalde diep adem en probeerde een grijns op te zetten. Maar deze keer bleef zijn mondhoek nauwelijks bewegen. ‘Oke, luister. Ik weet dat het er niet best uitziet, maar ik ben er nog. Ik ben mezelf nog.’
‘Dat dacht Hycon blijkbaar niet,’ mompelde Kyrin. Een gespannen stilte volgde.
‘Ik kan niet geloven dat je mij niets heb verteld,’ zei Sohra zachtjes. Haar stem was doordrenkt met kwetsbaarheid. ‘Waarom heb je me niets gezegd?’ Er brak een zachte snik door toen ze opnieuw inademde. Reyan voelde hoe zijn borst zich samen kneep bij dat geluid. Nooit in zijn leven had hij ooit verwacht dat geluid te horen.
Ardins blik werd berouwvol, zijn ogen triest. ‘Ik wist niet hoe..’ Hij stopte even, alsof hij naar woorden zocht en keek haar weer aan. ‘Ik was niet van plan jullie het einde te laten meemaken,’ voegde hij er zachtjes aan toe.
Reyan had het gevoel alsof er een steen in zijn maag zakte. Fay snikte zachtjes naast hem.
Sohra zoog een hap lucht naar binnen. Haar stem was raspend. ‘Wat bedoel je?’
Ardin zuchtte diep. ‘Ik hoopte dat we Maddox zouden vinden voordat ik symptomen zou krijgen. Dat hij een oplossing voor mij zou hebben, voordat ik jullie in gevaar zou brengen.’ Ardin liet zijn hoofd zakken. ‘Anders.. Ik was van plan een einde aan mijn leven te maken voordat het zover zou komen.’
De woorden hingen zwaar in de lucht. Reyan twijfelde of hij het goed had gehoord, maar er lag geen twijfel in Ardins blik. Hij staarde naar zijn vriend, naar het breekbare omhulsel dat ooit van een trotse strijder was geweest. Er was niets meer van over.
Ardin pakte haar hand. ‘Sohra, alsjeblieft..’
Ze trok zich niet los. Stond daar, als bevroren, haar schouders gespannen. Reyan wist niet zeker of hij iets moest zeggen. Of hij iets kon zeggen dat de situatie zou verbeteren. Het voelde alsof het niet zijn plaats was, niet nu.
‘Wat had ik anders moeten doen?’ vroeg Ardin. Zijn stem was hees. ‘Er is geen plan B, Sohra. Als we Maddox niet op tijd bereiken, of als hij geen oplossing heeft, dan is dit het. Einde verhaal. Het laatste dat ik kan doen is zorgen dat jullie veilig zijn.. van mij.’
Reyan slikte moeizaam. ‘Dat zal niet gebeuren.’ Zijn stem was strenger dan hij had verwacht. ‘We vinden wel een oplossing. Dat moet.’
Sohra’s hand in Ardins greep balde zich tot een vuist. Haar ademhaling was nog steeds zwaar, haar stem rauw. ‘Ik wil jou nooit meer horen zeggen dat je opgeeft.’ Tranen blonken in haar ogen. ‘Ik kan jou niet kwijtraken.’
Reyan had van alles verwacht—nog een boze uitbarsting, een cynische opmerking—maar niet dit. Hij keek stilletjes toe hoe Sohra zich op de grond liet zakken, haar hand nog steeds in die van Ardin gevouwen. ‘Er is geen infectie op de wereld die mij ervan zou weerhouden om voor jou te vechten. Al moet ik je in ketenen wikkelen en je op mijn rug verder dragen, ik ga niet toekijken terwijl jij wegkwijnt.’ Ze snikte en legde beide handen tegen Ardins gezicht. ‘Voor jou ga ik naar de dodenwereld en terug, maar alleen als je met mij terugkomt.’
‘We zullen Maddox vinden,’ zei Reyan met een brok in zijn keel. ‘Hij weet wel wat we moeten doen. En ondertussen houden we je symptomen in de gaten. Alles wat verandert, alles wat anders voelt, moet je meteen melden.’
Ardin trok een wenkbrauw op. ‘Prima. Ik zal wel even een seintje geven voordat ik begin te schuimbekken.’
Sohra gaf hem een tweede mep. ‘Doe normaal,’ siste ze. Ardin gniffelde zachtjes en kuste haar hand.
Reyan keek Ardin indringend aan. ‘Je zal niet sterven.’ Hij ontving een scheve grijns terug van Ardin, maar zijn ogen lachte niet mee.
Reageer (1)
Awh de cuties!!!!! Let's fucking move people! Gotta keep him alive!
7 maanden geledenJouw opmerkingen zijn echt mijn leven :')
7 maanden geleden