Level 36
Bomen kraakten toen de titaan de stammen met een slag van zijn kop versplinterde alsof het niets meer dan lucifers waren. Scherpe stukken hout schoten als kogels door de lucht. Reyan activeerde zijn krachtveld om Ardin en zichzelf te beschermen en de splinters knalden als gillende pijlen tegen het veld aan. Met een oorverdovend gebrul stormde de Titaan op hen af, zijn slagtanden voor zich uitstekend als een levende stormram.
‘Kom dan, wandelende boomstam,’ bromde Ardin naast hem, maar Reyan gooide zich opzij en groef zijn vuist in de mossige aarde om zichzelf af te remmen. Hij zag nog net hoe Ardin zijn breedzwaard horizontaal tegen de slagtanden zette en door de krachtige aanloop van de titaan achteruit geduwd werd. Het beest zwaaide zijn kop en Ardin vloog met kracht door de lucht.
‘Ardin!’
Zijn vriend kwam met een smak op de grond terecht. Het bonzen van zijn hart resoneerde door zijn hele lichaam. Reyan rende naar zijn vriend toe maar de titaan sneed hem de pas af. Reyan reageerde razendsnel. Het paarse schijnsel van zijn krachtveld flikkerde om hem heen en trilde hevig toen de titaan zijn kop er tegenaan ramde. De grond trilde onder zijn voeten. Hij realiseerde zich pas hoe enorm hij was nu hij oog in oog stond met het monster. Zijn krachtveld hield stand, maar de druk was intens. Zijn armen trilden van de inspanning terwijl hij alles gaf om het veld intact te houden.
Pijlen kletterde tegen het stevige boombast harnas en de titaan brulde. Hij verhief zich op zijn achterpoten en beukte zo hard met zijn kop tegen Reyans krachtveld dat het flikkerend uiteen schoot en hem een paar meter achteruit worp. De titaan draaide zich brullend in de richting waar de pijl vandaan kwam, zoekend, met zijn snuit in de lucht.
Reyan krabbelde overeind en zocht naar Ardin. Zijn vriend leunde hijgend op zijn enorme zwaard, waarvan hij de punt in de aarde had gekliefd. Hij staarde met een woedende blik naar de titaan. Hij ving Reyans bezorgde blik en knikte om hem te laten weten dat hij in orde was. Hycon zoefde tussen de bomen door en stormde op de titaan af, met Kyrin op zijn rug. Zijn enorme poten vlogen over de grond met donkere schaduwen in zijn kielzog. De titaan hief brullend zijn kop en boorde zijn slagtand dwars door Hycons gedaante, die in rook opging. Kyrin zette zich net op tijd af tegen de schaduwen en sneed haar zwaarden langs zijn hals vlak langs de dikke bast terwijl de titaan onder haar door sprintte. Zijn monsterlijke hoeven groeven diepe geulen in de grond toen hij afremde en brulde. Donker bloed droop langs de sneden in zijn hals. Bloed, maar het was niet veel.
Reyan klemde zijn kaken op elkaar. Het is haast niet meer dan een schram.
De titaan schudde wild met zijn kop, het bloed van zijn hals spatte in kleine druppels op de grond. Zijn brul resoneerde tussen de bomen, waardoor de toppen schudden en bladeren naar beneden dwarrelden. Kyrin rolde soepel over de grond en kwam op een knie terecht. Haar zwaarden hield ze verdedigend omhoog. Haar borstkas ging snel op en neer terwijl ze naar de reusachtige verschijning keek, haar ogen nauwlettend volgend hoe de titaan zich opnieuw naar haar keerde. Fays slingerbijl flitste toen ze opsprong en met een krachtige draai de vlijmscherpe rand in de stevige bast op zijn rug liet neerkomen. De bast kreunde en kraakte toen Fay haar bijl lostrok uit het hout en een scheur achterliet. Het beest brulde woedend.
Geen pijn, realiseerde Reyan zich. Hij brulde niet omdat Fays bijl hem pijn had gedaan, want ze had zijn vlees niet geraakt. Hij zwaaide met zijn kop naar Fay, zijn slagtanden uitgestoken als lansen. Fay dook weg, de slagtanden sloegen boven haar door de lucht. Haar handen raakten de grond en ze drukte zichzelf omhoog de lucht in voordat ze netjes op beide voeten belandde. Een volgende pijl van Sohra zoefde fluitend door de lucht en boorde zich in zijn bast, miste zijn vlees op een haar na en Reyan vloekte. Een volgende Sohra. Doe het.
‘Dit is onze kans,’ schreeuwde Kyrin ineens, ‘de bast hangt los!’ Ze scheerde langs hem, schaduwen volgde haar met elke stap en onder haar doemde Hycon op. Zijn enorme schaduwachtige poten galoppeerden over de bosgrond. Reyan volgde haar, zocht naar de logge nek van het beest en voelde zijn hart fladderde. De huid onder de gebarsten bast lag bloot. ‘Ze heeft gelijk,’ riep hij uit, ‘de pijl heeft zijn bast los gemaakt.’
Reyan balde zijn vuist en begon te rennen. De nek. Dat was waar ze nu voor moesten gaan. Dat was zijn zwakke plek. Hij zag dat Ardin zijn zwaard weer uit de grond trok, maar zijn vriend trilden op zijn benen. De klap die hij had opgevangen was intenser dan hij liet lijken.
Reyan hoorde Fays bijl achter hem door de wind zwaaiden. Kyrin was het eerste bij het beest. Het beest draaide zijn lichaam toen hij haar in de gaten kreeg en Hycon flitste langs hem heen, bijtend naar zijn enkels. Kyrin hield zich stevig vast aan zijn schaduwachtige vacht. Hycon bleef om hem heen bewegen, leidde hem af zodat Reyan en Fay dichterbij konden komen.
Hij brulde toen hij hen in de gaten kreeg.
‘Kyrin, wacht! Fay leidt hem af,’ riep hij en hij rende om hem heen. Kyrin had haar zwaard in de aanslag, wachtend op een bevel. Fays zoevende bijl trok de aandacht van de titaan lang genoeg voor Reyan om dichterbij te komen. Hij sprong op, richting zijn hals en prevelde een schietgebedje voordat zijn vuist de bast in zijn nek raakte en hij het hout onder zijn vuist hoorde kraken. Reyan maakte dat hij weg kwam, net op tijd voordat de titaan hem doorhad en Reyan gilde: ‘Kyrin, nu!’
Hij hoorde Hyron brullen toen hij weg sprong, hoorde het staal van Kyrins zwaarden tegen de bast schrapen en het monster brullen. Reyan voelde de euforie door zijn lichaam gieren. Ze had hem!
‘Reyan!’
Reyan schrok van de ernst in Sohra’s stem. Zijn hart schoot in zijn keel toen hij Kyrin op de grond zag liggen, haar zwaarden lagen naast haar op de grond. Hoe.. Hoe had hij dat niet gezien? Sohra zat als een leeuwin met een uitgestrekt been over haar vriendin gehurkt, haar boog gespannen, klaar om hun levens te beschermen. Haar vlijmscherpe pijl trilde niet, zijn dodelijke punt wees recht naar de schedel van de kolossale Bludhoof titaan. Zijn enorme hoef schraapte over de grond, zijn kop laag. Zijn adem stokte toen de spieren van de titaan zich aanspanden en hij recht op Kyrin en Sohra afstormde.
Reyan greep diep met zijn handschoen in de grond en trok zichzelf met zoveel kracht vooruit, dat zijn voeten over de grond zweefden. De bosgrond liet hij omgewoeld achter, terwijl hij met een brul op het monster afsprong en zijn vuist met volle kracht tegen zijn schouder beukte. Het beest gilde zo hoog en scherp dat zijn oren gonsden en hij klapte op zijn zij. Reyan hijgde en trok een schild op, daarmee Sohra en Kyrin overkoepelend.
De titaan krabbelde overeind, richtte zich met een woedende blik op hen. Een schok ging door hem heen toen hij recht in zijn bloeddorstige, rode ogen staarde. De rode gloed pulseerde in zijn ogen, kolkten als lava in diepe donkere putten. Een pure, rauwe drang om te doden. Dit was een nachtmerrie. ‘Hij is besmet!’
Zijn blik schoot naar Kyrin en een onverzettelijke angst bekroop hem. Fays bijl landde met een klap vlak voor de titaan in de grond, een directe waarschuwing met een dodelijke belofte als hij niet meteen zijn afstand zou houden.
‘Ga!’ riep ze naar hem en zwaaide haar bijl rond. ‘Ga helpen.’
Reyan draaide zich om terwijl het beest zich brullend op Fay stortte. Hij knielde bij Kyrin neer en Sohra ging rechtop staan, haar pijl nog altijd met dodelijke precisie op de titaan gericht. Zijn blik gleed naar de diepe scheurwond in Kyrins zij. De wond was rafelig, waarschijnlijk opengereten door de slagtand van de titaan en diep genoeg dat het behoorlijk wat schade had gedaan. Donkerrood bloed gutste langs haar romp. Bij elke adem die ze nam trokken haar buikspieren samen, waardoor het bloed sneller leek te stromen en de wond als een gapende mond open en dicht bewoog. Te veel.. Het was te veel bloed.
‘Doe iets,’ sneerde Sohra met bleke wangen.
Kyrin kreunde zachtjes. Ze bewoog haar handen trillerig naar haar buik. ‘Niet bewegen,’ drong hij aan. Hij moest snel handelen. In dit tempo zou Kyrin niet lang meer bij zinnen blijven. Reyan hield zijn handschoen boven de wond en zocht diep binnen in hem naar de vertrouwde magie die door zijn aderen vloeide. De bekende warmte van energie vloeide door zijn lichaam, pulserend achter zijn huid alsof het wilde ontsnappen. Hij staarde naar de wond, terwijl zijn magie er alles aan deed om Kyrin in leven te houden. Het bloeden stopte, de randen van het vlees leken te ademen - te leven - terwijl het naar elkaar toe kroop en de kwetsbare delen eronder te beschermen.
Kyrins ademhaling vertraagde, werd regelmatig, alsof ze zich ontspande. De gepijnigde frons trok langzaam van haar gezicht. Toen de wond volledig was gesloten, wendde hij zich tot de schutter. ‘Je moet haar hier weghalen. Ze kan niet meer vechten.’
Sohra keek hem zijdelings aan - durfde haar blik niet volledig van het monster te halen - en borg vliegensvlug haar boog op. Ze wierp Kyrin over haar schouder en keek Reyan aan. ‘Wees voorzichtig.’
Hij liet het krachtveld zakken en Sohra schoot weg tussen de bomen. Reyan haalde diep adem. Ze waren nu met twee man minder. Er was geen ruimte meer voor fouten. Die titaan moest neer, anders waren ze er geweest. Reyan draaide zich om naar het kolossale monster, dat brullend zijn kop naar Fay en Ardin zwaaide. Toen de titaan zijn aandacht van Ardin wendde, floot Reyan hard op zijn vingers. Zijn vriend draaide met een ruk zijn hoofd. ‘Fay, leidt hem af!’ brulde hij. Hij rukte zijn zwaard uit de aarde en rende op Reyan af.
‘Ik heb misschien een plan,’ zei Reyan toen Ardin hijgend bij hem afremde. ‘Maar je hebt maar een kans.’
Er zijn nog geen reacties.