105. Een Onrustige Toekomst

De weken sinds David onze manager was geworden, voelden als een achtbaanrit. Hoewel ik niet blij was met zijn terugkomst, moest ik toegeven dat hij zijn werk uitstekend deed. Hij had een scherp oog voor detail en wist precies wat nodig was om onze band naar een hoger niveau te tillen. Dat betekende echter niet dat ik me ooit volledig op mijn gemak voelde in zijn aanwezigheid.
Jacob liet me geen moment alleen met David. Zijn ogen volgden elke beweging die David maakte, klaar om in te grijpen als het nodig was. Ik waardeerde Jacob’s toewijding meer dan ooit. Het voelde als een beschermende muur tussen mij en de man die vroeger zoveel problemen had veroorzaakt. Bill deelde Jacob's zorgen. Zijn ongerustheid over David’s terugkeer was overduidelijk. Hij probeerde zo veel mogelijk in mijn buurt te blijven en greep elke kans aan om met mij mee te gaan naar afspraken of repetities. Soms keek hij me aan met een blik die zei dat hij zich schuldig voelde, alsof hij zichzelf de schuld gaf van David's terugkeer in ons leven. Maar ik wist dat dit een gevecht was waar we samen doorheen moesten.

Toch had David ook positieve dingen gebracht. Hij introduceerde ons twee keer per week aan media-training, iets waar ik eerst sceptisch over was. Maar na een paar sessies merkte ik hoeveel makkelijker het werd om met de pers om te gaan. Geen onverwachte vragen meer die me uit balans brachten, geen stressvolle momenten waarin ik het juiste antwoord moest bedenken. David gaf ons de tools om professioneel en zelfverzekerd over te komen, en dat begon zijn vruchten af te werpen.
De interviews en optredens buiten onze tour waren ook een slimme zet van hem. De verkoop van onze CD’s begon licht te stijgen, en we merkten dat we langzaam maar zeker een groter publiek bereikten. Het voelde goed om onze muziek te zien groeien, ondanks de spanningen die David’s aanwezigheid met zich meebracht.

Ondertussen had Paul, nu officieel de manager van Tokio Hotel, zijn eigen weg gekozen. Tegen onze wil had hij nog twintig extra concerten aan de tour toegevoegd. Het nieuws sloeg in als een bom. Bill, Tom, Georg en Gustav waren er helemaal klaar mee en wilden dat de tour eindelijk eindigde. De shows waren fantastisch geweest, maar na maanden on the road begonnen de vermoeidheid en frustratie toe te slaan. "Dit is waanzin," had Tom gefluisterd tijdens een vergadering met Paul. "We zijn geen machines." Toch was het management van Tokio Hotel maar al te blij met de extra inkomsten, en Paul gaf geen krimp.

Ondanks alles was het aftellen naar het einde van de tour begonnen. De druk van de fans was intenser dan ooit. Sinds het nieuws over mijn relatie met Bill naar buiten was gekomen, waren de Tokio Hotel-fans een nieuw niveau van obsessie ingeslagen. Bijna dagelijks probeerden fans backstage te komen, in hotels in te breken of zelfs op het podium te springen tijdens shows. Het was beangstigend. Iedere show leek een strijd om ons veilig te houden. Fans probeerden koste wat het kost dicht bij Bill te komen, sommigen in de hoop hem aan te raken, anderen om hem te vertellen dat zij zijn ware liefde waren en niet ik.
Tom had het niet veel beter. Zijn fans waren even bezeten, en er leek geen grens te zijn aan wat ze bereid waren te doen. Het was zelfs zo erg dat iemand had ingebroken in het ouderlijk huis van Bill en Tom, op zoek naar persoonlijke spullen. Het was een gruwelijke herinnering aan hoe ver sommige mensen gingen in hun obsessie.
De tweeling was woedend en geschrokken, en dat was het moment waarop we serieus begonnen te praten over een verhuizing naar Amerika.
"Zodra de tour voorbij is, gaan we op huizenjacht," zei Bill vastberaden.
Ik knikte, hoewel ik wist hoeveel pijn het hem deed om Duitsland achter te laten. Het was zijn thuis, onze thuis, maar de rust die we daar ooit hadden gekend, leek onherroepelijk verloren. In Los Angeles konden we opnieuw beginnen, vrij van de verstikkende druk van fans en het management.
Maar de verhuizing zou niet alleen een nieuwe start betekenen. Het zou ook het begin zijn van een gevecht. Bill had al weken contact met advocaten om te kijken hoe hij los kon komen van het management van Tokio Hotel. Hun controle over de band en over zijn persoonlijke leven was verstikkend, en hij was vastbesloten om zijn vrijheid terug te winnen.
"Zodra we in Amerika zijn, begint het echte werk," zei Bill terwijl hij zijn vingers door mijn haren liet glijden. "Ik wil niet meer dat ze bepalen hoe ik leef."
Ik bewonderde zijn vastberadenheid, maar wist ook hoeveel stress het hem gaf. Hij bracht nachten door met telefoontjes en e-mails, plannen makend met advocaten om de juridische strijd aan te gaan. Het was een zware last om te dragen, en ik voelde me machteloos omdat ik hem niet meer kon helpen dan er gewoon voor hem te zijn.

Ondertussen had Paul eindelijk een beslissing genomen waar we wél blij mee waren: het nummer Strange mocht door mij ingezongen worden. Het voelde als een overwinning, een moment van puur geluk te midden van alle chaos. Paul had het nummer verkocht aan een Disneyfilm, en we zouden het live opvoeren tijdens de première. Het idee alleen al maakte me nerveus, maar ook opgewonden.
"Het is eindelijk van ons," zei Bill met een grote glimlach toen we het nieuws hoorden.
"Ik kan niet wachten," antwoordde ik. "Het voelt alsof alles eindelijk op zijn plek valt."
Die avond luisterden we samen naar de ruwe opname van Strange en spraken we over hoe we het optreden zouden aanpakken. Het was een moment van rust en vreugde, een herinnering aan waarom we dit allemaal deden.
Maar zelfs in die momenten was er een onrust die we niet konden negeren. Het was de wetenschap dat er nog zoveel obstakels te overwinnen waren, dat het pad naar vrijheid bezaaid was met uitdagingen. Terwijl we aftelden naar het einde van de tour, wisten we dat onze strijd nog maar net begonnen was.
De toekomst in Amerika lonkte, een droom van een nieuw leven waarin we ons niet meer hoefden te verstoppen. Maar voordat we daar konden komen, moesten we ons door de laatste weken van de tour worstelen. Met elke show kwamen we dichter bij het einde, dichter bij de vrijheid die we zo wanhopig verlangden.