100. I can't Tom

De stilte in de kamer hing zwaar in de lucht nadat Valerie met een dramatische klap de deur achter zich had dichtgetrokken. Bill lag nog steeds uitgeteld op het bed, zijn gezicht ontspannen maar onwetend van de chaos die net had plaatsgevonden. Mijn blik gleed naar Georg, die naast me stond, zijn schouders licht gebogen alsof hij al het gewicht van de avond met zich meedroeg.
“Georg, het spijt me,” hoorde ik Tom zacht zeggen. Zijn stem brak een beetje, alsof hij niet precies wist hoe hij zijn excuses moest aanbieden voor wat hij had gedaan.
Georg draaide zich naar hem toe en plaatste een stevige hand op zijn schouder. Zijn blik was niet boos, maar eerder moe en teleurgesteld. “Het was nooit mijn bedoeling,” ging Tom verder, zijn stem een fluistering.
Georg schudde zijn hoofd en onderbrak hem rustig. “We zijn allemaal in haar val getrapt,” zei hij, zijn stem vast maar zonder oordeel. “Ze wist precies hoe ze ons moest bespelen.”
Aan de andere kant van de kamer knikte Bas, zijn armen strak over elkaar geslagen alsof hij zichzelf bijeen probeerde te houden. Zijn blik ontmoette kort de mijne, en ik zag de schaamte in zijn ogen. Hij wist dat ook hij een pion was geweest in Valerie’s manipulatieve spel.

Ik draaide mijn blik naar Georg, die met gebalde vuisten naast het bed stond. Er was een storm gaande in zijn ogen, een mengeling van woede, teleurstelling, en... schuld. Zonder er verder over na te denken, stapte ik op hem af en keek hem recht aan. “Georg,” begon ik zacht. “Bedankt. Bedankt dat je haar hebt weggestuurd. Echt.”
Hij keek me aan met een blik die door mijn woorden leek te breken. Zijn schouders zakten licht, en hij sloeg zijn ogen kort neer voordat hij met een diepe zucht zijn blik weer op mij richtte. “Elise,” zei hij, zijn stem laag en zwaar van emotie. “Ik ben degene die sorry moet zeggen.”
Ik fronste lichtjes, verbaasd over zijn woorden. Hij haalde een hand door zijn haar en keek me met een schuldige blik aan. “Ik wist al langer dat ze achter Bill aan zat,” ging hij verder. “En ik... Ik heb haar gewoon laten doen. Ik had haar moeten stoppen, maar ik deed niets. Ik dacht... ik dacht dat het wel zou overwaaien.”
Zijn woorden raakten me, maar niet op de manier die hij misschien verwachtte. Ik legde een hand op zijn arm en schudde mijn hoofd. “Nee, Georg. Je dacht ook dat wij uit elkaar waren, toch?” probeerde ik hem gerust te stellen.
Hij keek me even aan, alsof hij wilde instemmen, maar schudde toen langzaam zijn hoofd. “Nee, Elise,” zei hij eerlijk. “Ik heb altijd geweten dat jij en Bill nooit echt uit elkaar zijn geweest. Ik zag het in de kleine dingen. De manier waarop je over hem praatte, de manier waarop hij naar je keek, zelfs als hij boos op je was. Ik ken Bill door en door... Je moet haast blind zijn geweest om dat niet te zien.”
Zijn woorden lieten mijn hart samentrekken, en voor ik het wist, stapte ik dichterbij en sloeg mijn armen om hem heen. “Georg,” fluisterde ik terwijl ik hem stevig vasthield. “Voel je niet schuldig. Ze is weg, en dat is alles wat telt.”
Hij stond een moment verstijfd in mijn omhelzing, maar langzaam ontspande hij zich en legde zijn handen kort op mijn rug voordat hij zich terugtrok. Hij knikte, zijn blik vastberaden maar vermoeid. “Je hebt gelijk,” zei hij zacht. “Het is voorbij.”

Hij draaide zich daarna om naar Tom en Bas, die in stilte stonden toe te kijken. “Het is tijd voor rust, jongens,” zei Georg uiteindelijk. “Morgen is een showdag, en we kunnen niet gebroken op dat podium staan.”
Bas keek nog even naar mij, alsof hij wilde zeggen wat hij eerder niet durfde, maar hij hield zich in en volgde Georg naar de deur. Zonder verder woord vertrokken Georg en Bas de kamer uit. Hun voetstappen klonken gedempt in de gang, en toen waren alleen Tom en ik nog over.
Ik keek naar Bill, die nog steeds diep in slaap was, en voelde een pijnlijke steek in mijn borst. Dit was allemaal zo'n puinhoop. Zoveel verwarring, zoveel leugens. Hoe had het ooit zover kunnen komen?
“Blijf jij deze nacht hier?” vroeg Tom plotseling, zijn stem zacht en voorzichtig, alsof hij bang was om me verder van streek te maken.
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, Tom,” zei ik vastberaden, hoewel mijn stem trilde. “Hij heeft me te veel pijn gedaan.”
Tom fronste even, alsof hij wilde protesteren, maar hij hield zichzelf in. “Het is zijn schuld niet, Elise,” probeerde hij uiteindelijk toch te zeggen, zijn toon kalm maar doordringend.
Ik schudde mijn hoofd opnieuw, en deze keer keek ik hem recht aan. “Nee, Tom. Nee. Ik kan het niet. Niet nu. Alles wat er vanavond is gebeurd... Het is gewoon te veel.”
Tom keek me lang aan en knikte uiteindelijk, zijn schouders licht hangend. “Oké,” zei hij zacht. “Dan blijf ik deze nacht hier. Hij is veel te dronken om alleen gelaten te worden.”
Ik voelde een klein sprankje opluchting dat Tom zou blijven. Hij was de broer die Bill nu nodig had, degene die voor hem zou zorgen als ik dat niet kon opbrengen.
Ik liep naar de deur en draaide me om voordat ik de kamer verliet. “Slaapwel, Tom,” zei ik met een zwakke glimlach. “En bedankt... voor alles.”
Tom keek me aan, en ik zag dezelfde vermoeidheid en pijn in zijn ogen die ik voelde. Maar hij glimlachte kort, een flauwe maar oprechte glimlach. “Slaapwel, Elise,” zei hij zacht.
Ik opende de deur en liep de gang in, de deur zachtjes achter me sluitend. Terwijl ik terug naar mijn eigen kamer liep, voelde ik de tranen prikken achter mijn ogen, maar ik vocht ze weg. Morgen zou een nieuwe dag zijn. Een nieuwe show, een nieuwe strijd. Maar voor nu moest ik gewoon rust vinden, hoe moeilijk dat ook leek.