99. Over and out

Bill keek op naar ons, zijn woorden slordig en onduidelijk. “De... verraadster,” mompelde hij, terwijl hij naar mij wees, maar zijn hand zakte slap naar beneden.
Ik wilde iets zeggen, maar mijn stem liet me in de steek. Alles aan dit moment voelde verkeerd, alsof ik in een slecht toneelstuk was beland.
Valerie haalde haar schouders op en schoof nonchalant een pluk haar achter haar oor. “Je bent te laat, Elise,” zei ze, haar toon geladen met triomf. “Ik weet wat je van plan was, maar het maakt niet meer uit. Ik heb gewonnen.”
Mijn handen balden zich automatisch tot vuisten. Mijn hele lichaam trilde, maar ik bleef verstijfd staan. Hoe kon ze? Hoe durfde ze?
"Ga van hem af," beval Tom plotseling, zijn stem ijzig en laag. Hij klonk gevaarlijk kalm, alsof hij op het punt stond te ontploffen.
Valerie draaide haar hoofd naar hem toe en lachte. "Rustig aan, Tom. Hij geniet ervan," zei ze terwijl ze zich naar Bill boog en haar gezicht naar zijn hals bracht.
Ik slikte de brok in mijn keel weg en zette een stap naar voren. “Valerie,” zei ik scherp, mijn stem trillend van ingehouden woede. “Stap. Nu. Van hem af.”
Valerie lachte zacht, alsof ik haar een grap had verteld. “Waarom? Ben je bang dat ik hem van je afpak? Lieverd, hij is allang van jou weg.”
Mijn ogen vernauwden zich, en voor het eerst voelde ik dat ik mijn zelfbeheersing begon te verliezen. Tom stond naast me, zijn blik donker. Hij stapte naar voren en wees naar Valerie. “Dit gaat niet gebeuren. Valerie, je bent hier klaar. Sta op en ga weg voordat je spijt krijgt.”
Maar Valerie leek niet geïntimideerd. In plaats daarvan leunde ze achterover, alsof ze volledig in controle was. “Ik denk het niet,” zei ze zachtjes. “Dit spel is nog niet voorbij.”

De kamer vulde zich met spanning, zo dik dat het haast tastbaar was. Net op het moment dat ik me afvroeg wat mijn volgende stap zou zijn, zwaaide de deur plots open. Georg en Bas stapten binnen, duidelijk aangetrokken door het rumoer. Georg keek geschrokken naar het tafereel voor zich, terwijl Bas zijn blik snel afwendde toen hij Valerie in haar ondergoed zag zitten.
Valerie draaide haar ogen overdreven, alsof ze dit allemaal belachelijk vond. “Ooh ja, jullie ontbraken nog,” zuchtte ze, haar stem doordrenkt met sarcasme. Ze zakte iets verder door haar heupen alsof ze de situatie volledig onder controle had.
Georgs gezicht verstrakte. “Valerie, stop ermee,” beval hij, zijn stem diep en resoluut.
Valerie draaide zich naar hem om, een uitdagende grijns op haar gezicht. “Ooh, lieverd,” sprak ze luchtig, “je denkt toch niet dat ik nog naar jou ga luisteren? Ik mag hopen dat het voor jou nu wel duidelijk is dat onze relatie voorbij is.”
Georg lachte kort, zonder enige warmte. “Onze relatie was nooit echt iets,” kaatste hij terug. Zijn toon was zo scherp dat zelfs Valerie leek te schrikken. Haar zelfverzekerdheid wankelde even, en ze leek een fractie van een seconde uit balans. Maar ze herstelde zich snel en wierp hem een ijzige blik toe.
“Wel dan,” zei ze koeltjes, terwijl ze nonchalant met haar hand door haar haar streek. “Kunnen jullie dan allemaal vertrekken? Bill en ik hebben nog wat... zaken te doen.”
Georg liet zich niet van zijn stuk brengen. Zijn stem klonk luider en dwingender: “Ga van die jongen af!” beval hij, zijn vinger wijzend naar Bill. “Je ziet toch dat hij veel te dronken is om te begrijpen wat hier gebeurt?”
Ondertussen was Bill volledig in slaap gevallen, zijn hoofd naar de zijkant gezakt en een zacht gesnurk dat de ongemakkelijke stilte doorbrak.
Valerie gromde gefrustreerd, haar blik vlammend van woede. Georg bleef echter kalm. “Ik weet dat het bij jou altijd om Bill gedraaid heeft,” ging hij verder, zijn stem geladen met een combinatie van teleurstelling en triestheid. “Ik weet ook dat je alles zou doen om hem te krijgen.”
Zijn blik gleed naar Tom, die nog steeds met een verbijsterd gezicht stond toe te kijken. “En ik weet dat je Tom en Bas gebruikt hebt om je doel te bereiken.”
Bas liet een hoorbare zucht ontsnappen, maar Georg hield zijn toon mild. “Maar ik neem hen niets kwalijk. Ik had het altijd al geweten, Valerie. Maar ik was zo blij... zó blij, dat ik voor één keer het knappe meisje aan de haak kon slaan.” Zijn stem brak even, en ik voelde mijn hart samenknijpen van medelijden.
Zijn woorden raakten me diep. De eerlijkheid waarmee Georg dit toegaf, in een kamer vol mensen, getuigde van een enorme kracht. Hij zuchtte en ging verder. “Maar toen ik zag hoe gebroken Elise was, nadat ze hoorde dat jij Strange mocht inzingen, kwam ik tot het besef dat dit allemaal niets waard was.”

Hij pauzeerde en keek haar recht aan. “Ik verdien beter dan dit.”
Valerie stond op, haar ogen flitsten van Georg naar mij. “En toch ben je te laat, Georg,” zei ze, haar stem weer ijzig en berekenend. “Het contract is getekend. Ik zal Strange inzingen, en ik zal een relatie hebben met Bill voor het grote publiek.” Haar lippen krulden zich in een gemene glimlach.
Georg lachte zachtjes, terwijl hij zijn telefoon omhooghield. “Ik denk het niet,” zei hij rustig. “Ik heb net een gesprek gehad met John. Ik heb hem de sample laten horen waarin jij Strange zingt.”
Valerie’s ogen vernauwden zich. “Welke sample?” vroeg ze scherp.
Georgs grijns werd breder. “De tape vóórdat ik hem bewerkte,” zei hij triomfantelijk. “De opname waarin je zo vals zingt dat het pijn doet aan mijn oren. Toen John dat hoorde, heeft hij het contract meteen vernietigd. Hij wil niet in zee gaan met een bedriegster.”
Ik zag hoe Valerie vuurrood werd, en haar zelfverzekerdheid eindelijk begon af te brokkelen. Georg drukte op play, en de kamer vulde zich met een schril, schel geluid. Valerie’s stem klonk erbarmelijk, alsof ze probeerde te zingen maar volledig de toon miste.
“Zet het af!” brulde Valerie woedend. Haar gezicht was een mengeling van woede en schaamte.
“Maak dat je wegkomt,” zei Georg, zijn stem luid en vastberaden.
Valerie stond abrupt op, trok haar topje terug aan en schoot ons allemaal een vernietigende blik toe. “Dit is nog niet voorbij,” siste ze, terwijl ze naar de deur liep.
“Oh, ik denk van wel,” zei Georg rustig, zijn blik onverzettelijk terwijl hij haar nakeek.
Met een klap gooide Valerie de deur achter zich dicht, haar voetstappen galmend door de gang.
Georg zuchtte diep en keek ons een voor een aan. “Het is voorbij,” zei hij, alsof hij het meer tegen zichzelf zei dan tegen ons.
Ik voelde een onverwachte golf van respect en medeleven voor Georg. Hij had zijn moment van waarheid gehad en was sterker naar voren gekomen dan ooit tevoren. Maar terwijl ik naar Bill keek, die nog steeds uitgeteld op het bed lag, wist ik dat dit slechts het begin was van een nieuwe storm.