97. Ontmaskerd

De kus overviel me volledig. Bas’ lippen raakten de mijne zachtjes, alsof hij niet zeker wist of hij het echt moest doen. Zijn aanraking was voorzichtig maar geladen met emoties die hij al veel te lang verborgen had gehouden. De geur van zijn cologne vermengde zich met de spanning in de ruimte, terwijl mijn hart een slag leek over te slaan.
Mijn brein kwam pas seconden later tot leven, en zonder erbij na te denken duwde ik hem met beide handen van me af. "Bas?" riep ik, mijn stem hoog van verbazing en lichte paniek. Mijn ademhaling versnelde terwijl ik hem met grote ogen aankeek. Wat was dit? Wat gebeurde hier?
Hij probeerde mijn handen weer vast te pakken, zijn blik smekend. "Elise," zei hij zacht, zijn stem doordrenkt met emotie. "Ik… Ik ben verliefd op je. Al zo lang. Ik kan het niet langer verbergen."
Ik hapte naar adem, op zoek naar woorden die niet kwamen. Mijn hoofd tolde. Ik wilde hem antwoorden, wilde hem duidelijk maken dat dit fout was, dat dit helemaal niets betekende. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar een traag, cynisch applaus vulde de ruimte. Geschrokken draaide ik mijn hoofd naar de badkamerdeur. Daar stond Valerie, leunend tegen de deurpost, haar handen langzaam klappend terwijl een spottende glimlach om haar lippen speelde.
“Val, niet nu,” zei Bas meteen, zijn stem gesmoord door de spanning in de kamer.
Maar Valerie hield niet op. “Oh, maar Bas,” zei ze terwijl ze zich losmaakte van de deurpost en naar ons toe liep. “Dit is juist het perfecte moment.”
Mijn blik schoot heen en weer tussen Bas en Valerie. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ik scherp, mijn stem vol wantrouwen.
Met een bijna theatrale beweging hield Valerie haar telefoon omhoog. Op het scherm stond een foto, helder en onmiskenbaar: Bas en ik, op dat ene moment dat hij me kuste. Mijn hart zakte naar mijn schoenen.
“Die bitch…” fluisterde ik, terwijl mijn lichaam zich aanspande van woede.
Bas keek haar vol ongeloof aan. “Verwijder die foto. Nu!” brulde ik met alle opgekropte woede in mijn lijf.
Valerie lachte spottend, haar ogen glinsterend van genoegen. “Ik denk het niet, Elise. Die foto laat ik zo aan Bill zien.”
Mijn bloed kookte. Ik stond op en keek haar dreigend aan, klaar om haar telefoon uit haar handen te rukken. Maar Bas pakte mijn hand vast, alsof hij me wilde kalmeren.
“Elise,” fluisterde hij zachtjes. “Wat maakt het nog uit? Jullie zijn toch uit elkaar, en ik…”
Ik trok mijn hand krachtig los. “Oh, Bas,” begon Valerie met haar zoete, giftige stem. “Ben jij echt zo naïef?” Ze keek hem met gespeelde medelijden aan. “Die twee zijn nooit echt uit elkaar geweest.”
Wat? Mijn blik schoot naar Bas, die haar verward aankeek.
“Tom heeft zijn mond niet kunnen houden,” ging Valerie ongestoord verder. Ze richtte haar aandacht weer op Bas, haar woorden als messen in de lucht. “En jij? Jij was perfect. Het perfecte pionnetje om dit moment vast te leggen.” Ze zwaaide met haar telefoon. “Dankzij jou, Bas, heb ik precies wat ik nodig had. Zodra Bill dit ziet, zal hij zeker in mijn armen vallen.”
Ik voelde mijn hele lichaam trillen van woede en ongeloof. Hoe kon ze zo berekenend, zo wreed zijn?
“Valerie, wat ben je aan het doen?” vroeg Bas, zijn stem laag, bijna een fluistering, alsof hij de realiteit niet kon bevatten.
Ze draaide zich naar hem toe, haar ogen fel en spottend. “Oh, Bas,” zei ze met een zucht. “Zie je echt niet hoe weinig je voor me betekent? Ik heb je gewoon gemanipuleerd. Je was gewoon een middel. Een opstapje naar mijn echte doel: Bill Kaulitz.”
Ik voelde hoe mijn adem stokte. Elke vezel in mijn lichaam wilde naar haar schreeuwen, haar aanvallen, haar stoppen. Maar ik stond verstijfd.
Met een schijnbaar achteloze beweging streek ze haar hand over haar haar. “Oh, trouwens,” voegde ze er met een grijns aan toe, “Bas is niet alleen voor de jongens, Elise. Hij is ook erg handig… in andere situaties.” Ze wierp een veelzeggende blik naar de badkamer. “We hebben net de tijd van ons leven gehad.”
“Wat?!” Mijn stem brak terwijl ik een stap naar haar toe zette, mijn hele lichaam een en al verzet.
Valerie draaide zich om en begon weg te lopen, haar hakken tikten luid op de vloer. “Valerie, nee!” riep ik. Mijn stem klonk bijna wanhopig terwijl ik achter haar aan wilde stormen.

Maar Bas stapte voor me en blokkeerde de weg. Zijn handen raakten mijn armen, alsof hij me wilde tegenhouden. “Elise, stop. Laat haar gaan,” smeekte hij.
“Bas, laat me door!” schreeuwde ik.
Hij schudde zijn hoofd en pakte mijn handen vast. “Elise, luister naar me. Ik meende wat ik zei. Ik hou van je. Ik ben verliefd op jou.”
Ik keek hem aan, mijn blik vulde zich met tranen, niet van verdriet, maar van frustratie en wanhoop. “Bas,” begon ik zachtjes, mijn stem gebroken. “Dit is niet het moment. Laat me door, alsjeblieft.”
"Elise, luister!" zei hij streng, zijn stem nu harder. "Elke keer als je ruzie had met Bill, was ik er voor je. Ik stond naast je. En nu vraag ik jou om voor míj te zijn. Is dat echt te veel gevraagd?"
Zijn woorden sneden door me heen, maar ik wist dat ik nu niet kon blijven. "Bas," begon ik zacht, terwijl ik mijn handen op zijn schouders legde. "Ik hou van je."
Hij keek hoopvol op, maar ik vervolgde met trillende stem: "Maar niet op die manier."
Zijn gezicht verkrampte, alsof mijn woorden hem fysiek pijn deden.
“Je bent mijn beste vriend,” vervolgde ik. “Je laat me lachen zoals niemand anders dat kan. Maar mijn hart… mijn hart hoort bij Bill. Hoe moeilijk het soms ook is, hij is degene voor mij.”
Zijn schouders zakten, de teleurstelling straalde van hem af.
Ik legde mijn handen op zijn schouders en keek hem recht aan. “Bas, alsjeblieft. Laat me door. We praten hier later over.”
Met een verslagen blik deed hij een stap opzij. Zonder hem verder aan te kijken, stormde ik de kamer uit, mijn blik gericht op de deur waar Valerie door was verdwenen.
Dit moest stoppen. En wel nu.