96. Onverwachte Bekentenis

De show was eindelijk voorbij, en zoals verwacht hadden we de award niet gewonnen. Paul probeerde het positief te bekijken – volgens hem waren we meerdere keren goed in beeld geweest, en dat zou vast iets opleveren. Maar eerlijk gezegd kon het me allemaal gestolen worden. Mijn hoofd tolde van frustratie, en de gedachte dat ik nu ook nog de verplichte afterparty moest doorstaan maakte het alleen maar erger.
De ruimte was vol. Overal hoorde ik gelach, gesprekken en het geluid van glazen die tegen elkaar tikten. Het soort glitter en glamour waar ik normaal wel tegen kon, voelde nu verstikkend. Ik stond aan de bar, vermoeid en prikkelbaar, en bestelde een glas water. Even niets sterkers, ik moest mijn hoofd helder houden. Mijn voeten deden pijn van de hoge hakken, en ik voelde een doffe spanning in mijn hoofd, alsof ik elk moment kon exploderen.

Terwijl ik wachtte, klonk er plots een stem naast me die ik meteen herkende. "Een glas champagne, graag," zei Bill.
Ik draaide mijn hoofd niet naar hem toe, maar voelde hoe hij naast me kwam staan. Binnen enkele seconden kregen we onze drankjes. Ik hield mijn glas stevig vast, alsof het me kon beschermen tegen alles wat ik op dat moment wilde ontvluchten.
"Elise," fluisterde Bill, zijn stem een tikje schor maar zacht. "Kunnen we stoppen met ruzie maken?"
Ik hoorde meteen aan zijn toon dat hij al wat drankjes op had. Zijn stem miste de vastberadenheid die hij normaal altijd had, en zijn ogen glinsterden een beetje te veel. Ik bleef voor me uitkijken, mijn blik op de menigte gericht. "Ben je soms gebrainwasht in die week dat je weg was?" vroeg ik koel, zonder hem aan te kijken. Tegelijk knikte ik beleefd naar een paar mensen die voorbij liepen, alsof ik onbewogen was door zijn aanwezigheid.
Bill zuchtte diep. "Elise," begon hij. "Ik moet ook kunnen verdragen hoe jij en Bas rondlopen in het openbaar."
Die woorden raakten me als een klap in mijn gezicht. Ik draaide me met een ruk naar hem om, mijn ogen fel. "Hier is het jou dus om te doen?" verhief ik mijn stem. "Jij hebt 'ja' gezegd tegen dat hele Valerie-gedoe omdat je het niet kan verdragen dat Bas en ik af en toe wat verliefd naar elkaar kijken? Omdat hij soms zijn hand rond mijn middel legt?" Mijn stem trilde van woede, maar ik kon het niet meer tegenhouden.
Bill schudde hevig zijn hoofd, zijn woorden over elkaar struikelend. "Nee, nee, Elise, dat heeft er niets mee te maken!"
Ik voelde de tranen branden achter mijn ogen, maar weigerde ze te laten zien. "Fuck you," siste ik en draaide hem mijn rug toe. Zonder nog iets te zeggen liep ik weg. De afterparty kon me gestolen worden.

Mijn hakken klikten luid op de vloer terwijl ik haastig richting de kleedkamer liep. Mijn hart bonsde in mijn borst, en ik voelde de hitte van woede door mijn lijf razen. Net toen ik de deur bijna had bereikt, botste ik tegen iemand op.
"Elise," klonk Toms stem. "Kan ik je even spreken?"
"Nee, niet nu," bitste ik zonder hem aan te kijken en liep door.
Toen ik eindelijk bij de kleedkamer kwam, duwde ik de deur met een harde zwaai open. Het maakte me niet uit hoe hard het geluid klonk. Ik liep naar mijn make-uptasje en begon als een maniak te zoeken naar mijn ontsminkingsproducten. Alles moest eraf – de make-up, de neppe glimlach, het hele beeld dat ik vanavond had moeten ophouden.
Met snelle bewegingen begon ik de lagen foundation en mascara van mijn gezicht te vegen. Hoe harder ik wreef, hoe meer het leek alsof ik ook mijn woede wilde wegpoetsen. Plots hoorde ik de badkamerdeur achter me opengaan. Ik keek op en zag Bas staan, zijn gezicht vuurrood.
"Elise," begon hij voorzichtig, "gaat het?"
Dat was de druppel. Ik kon het niet meer inhouden. "Nee!" schreeuwde ik, mijn stem vol emotie. "Nee, Bas, het gaat niet meer!"
Ik liet mezelf in de stoel voor de spiegel zakken, mijn schouders zwaar en mijn ademhaling onregelmatig. Bas liep naar me toe en knielde naast me. Hij legde zijn handen zacht op mijn armen en trok me in een stevige omhelzing.
"Elise, sst," fluisterde hij, zijn stem warm en geruststellend. "Ik ben hier."
Zijn woorden brachten een moment van stilte in de storm die binnenin me woedde. Terwijl ik tegen zijn borst leunde, voelde ik eindelijk de tranen komen. Bas hield me stevig vast, zijn aanwezigheid als een anker in de chaos die mijn wereld was geworden. Ik wist niet meer of ik moest huilen, schreeuwen, of gewoon wegrennen. Alles wat ik zeker wist, was dat ik even in zijn armen moest blijven, totdat ik weer kon ademen.

De storm in mijn borst begon langzaam te bedaren. De warmte van Bas' armen, stevig maar niet verstikkend, gaf me de veiligheid die ik zo hard nodig had. Mijn ademhaling werd geleidelijk rustiger, en de spanning in mijn schouders begon te verdwijnen. Misschien had ik inderdaad overdreven. Misschien was mijn woede te groot geweest voor wat er daadwerkelijk gebeurd was. Maar dat maakte het niet minder pijnlijk.
Bas leek mijn verandering op te merken. Hij duwde me zachtjes iets naar achter, zodat hij mijn gezicht kon zien. Zijn handen bleven op mijn schouders rusten, stevig maar troostend. Hij keek me recht aan, zijn donkere ogen gevuld met bezorgdheid en iets wat ik niet meteen kon plaatsen.
"Het spijt me," bracht ik met een gebroken stem uit.
Hij schudde zijn hoofd, een klein, geruststellend gebaar. "Je hoeft je nergens voor te excuseren, Elise," zei hij zacht.
Hij pakte mijn hand vast en begon erover te wrijven, een kalmerend gebaar dat bijna hypnotiserend werkte. Toen keek hij me weer diep in de ogen aan, zijn blik serieuzer dan ik ooit bij hem had gezien.
"Elise," begon hij, "ik moet je iets vertellen waar ik al heel lang mee zit."
Ik trok mijn wenkbrauwen op, verbaasd door zijn toon. Er was een zekere spanning in zijn stem, alsof hij met zichzelf worstelde. "Wat is er, Bas?" vroeg ik zacht, mijn stem aanmoedigend.
Hij zuchtte diep en keek kort naar onze ineengestrengelde handen voordat hij weer opkeek. "Ik heb nooit echt het juiste moment gevonden," zei hij met een lichte breuk in zijn stem. "Maar ik ben er zo klaar mee om ertegen te vechten."
Mijn hart klopte iets sneller terwijl ik naar hem luisterde. Zijn woorden waren geladen met iets wat ik niet kon plaatsen. Voordat ik er echt over na kon denken, pakte hij mijn handen steviger vast. Zijn vingers trilden lichtjes tegen mijn huid, alsof hij op het punt stond een grens over te steken waarvan hij niet wist of hij het durfde.
"Bas, wat wil je zeggen?" vroeg ik zacht, mijn stem amper een fluistering.
En toen, voordat ik het volledig doorhad, voelde ik zijn lippen tegen de mijne.