95. Bekende gezichten

POV Elise

Met een boze plof liet ik me in de stoel zakken die voor mij was gereserveerd in de zaal. Mijn kaarsrechte houding en gekruiste benen konden het vuur dat vanbinnen brandde niet verbergen. Mijn vingers klemden zich om de armleuningen alsof ik me vast moest houden aan iets tastbaars om niet uit elkaar te spatten.
Rondom mij ritselden dure stoffen jurken, klonken vrolijke stemmen en cameraflitsen vlogen door de zaal. Iedereen leek in extase over deze avond vol glitter en glamour. Maar ik? Ik voelde me verstikt. Het gewicht van de leugens, de manipulaties en het nieuws dat me net was ingeslagen, drukte zwaar op mijn schouders.
Naast me zat Bas, zijn houding ontspannen en zijn gezicht getooid met een vrolijke glimlach die enkel hij kon dragen in situaties zoals deze. Hij keek nieuwsgierig om zich heen, zich bewust van de ogen en camera’s die ons constant in de gaten hielden. Maar ondanks zijn ontspannen façade voelde hij mijn spanning. Hij boog zich iets naar voren, waardoor zijn woorden slechts voor mij hoorbaar waren.
"Elise, alles oké?" vroeg hij, zijn ogen zoekend naar de mijne.
"Alles perfect," gromde ik terug, zonder hem aan te kijken. Mijn blik bleef strak op het podium gericht, alsof ik daarmee mijn woede kon verhullen.
Bas liet zich niet zomaar afwimpelen. Zijn hand gleed voorzichtig op mijn knie, en hij kneep er even in, net stevig genoeg om mijn aandacht te trekken. Hij probeerde mijn blik te vangen, maar ik bleef koppig de andere kant op kijken. "Kom op," fluisterde hij. "Wat is er aan de hand?"
Ik zuchtte diep en boog me iets naar hem toe, zodat mijn woorden niet door de camera’s of microfoons opgepikt konden worden. "Ze hebben een zangeres gevonden voor Strange," fluisterde ik zo zacht mogelijk. Mijn stem trilde van de frustratie die ik nauwelijks kon verbergen.
Bas’ glimlach vervaagde, en ik zag zijn ogen iets naar beneden zakken voordat hij weer naar me keek. "Ah, je weet het," zei hij zachtjes terug, alsof dit een normaal gespreksonderwerp was.
Mijn hart sloeg een slag over. Mijn mond viel bijna open van verbazing. "Hoezo? Jij weet hier ook al van?" vroeg ik, iets luider dan ik bedoelde. De woorden ontsnapten me voordat ik er controle over kon krijgen, en meteen zag ik de mensen om ons heen lichtjes opkijken. Bas keek waarschuwend naar de camera’s en de mensen die vlakbij zaten.
"Sttt, Elise," zei hij scherp, zijn hand subtiel op mijn arm. Hij maakte een klein gebaar richting de camera’s, zijn ogen lichtjes gefrustreerd. "Je weet toch dat ik nog veel contact heb met Valerie."
Ik voelde de adrenaline door mijn lichaam razen. Ik rechtte mijn rug en forceerde een glimlach die net zo nep was als de sfeer om ons heen. "Natuurlijk. Het spijt me, liefste," zei ik, mijn stem doordrenkt met sarcasme terwijl ik mijn ogen rolde.
Bas leunde terug in zijn stoel, probeerde ontspannen te lijken terwijl hij zijn ogen over het publiek liet glijden. Maar ik zag hoe zijn kaak licht gespannen bleef, hoe hij zich ongemakkelijk voelde door mijn reactie. Hij probeerde opnieuw te glimlachen, maar de scherpe rand van spanning was zichtbaar.
Dit hele spektakel kon me eigenlijk gestolen worden. De uitreiking, de schijnwerpers, de glimlach die ik op mijn gezicht moest plakken alsof alles in orde was. Het voelde alsof ik aan het verdrinken was, maar niemand het opmerkte omdat ik niet kon laten zien hoe diep ik al onder water zat.

De zaal begon langzaam vol te stromen. Mensen namen hun plaatsen in, hun gesprekken overstemd door de zachte achtergrondmuziek en het geroezemoes van de voorbereidingen voor de show.
Plots klonk er een scherpe, verontwaardigde stem vlak naast me. "Nee, hè!" riep iemand luid genoeg om meerdere hoofden in de buurt te doen draaien. "Ik ga niet aan deze tafel zitten!"
Ik keek op, licht geïrriteerd, en mijn blik viel op een jong meisje dat heftig met haar handen gebaarde naar een medewerker van de zaal. Er was iets aan haar gezicht dat me bekend voorkwam, maar ik kon haar niet meteen plaatsen.
"Sorry, mevrouw," zei de jongeman beleefd, terwijl hij gebaarde naar de lege stoel naast mij. "Iedereen heeft een vaste plek." Met een korte knik draaide hij zich om en liep weg, haar protest compleet negerend.
"Pff," zuchtte ze terwijl ze zich met een geïrriteerde beweging in de stoel liet zakken. Haar houding straalde een mix van arrogantie en ongenoegen uit.
Ik keek naar Bas, die naast me zat. Tot mijn verbazing zag ik hoe zijn ogen zich wijder openden van herkenning. Hij schoot overeind en stak zijn hand naar haar uit. "Allisa," zei hij, zijn stem ergens tussen verrast en ongemakkelijk.
En toen viel het kwartje. Haar naam klonk als een echo in mijn hoofd, en de herinneringen schoten terug. Allisa – dé Allisa. De ex van Bill. Hij had haar precies hier, op deze awardshow een jaar geleden, leren kennen. Het ironische lot besloot blijkbaar dat ze nu naast mij geplaatst moest worden.
"Bas," zei ze, haar toon wat zachter terwijl ze zijn hand schudde. Allisa schudde zijn hand vluchtig en draaide zich toen naar mij. Haar ogen gleden over me heen, koud en berekenend. "Elise," zei ze, alsof mijn naam haar mond vuil maakte.
Ik probeerde een vriendelijk gezicht op te zetten. "Allisa," zei ik zo beleefd mogelijk, terwijl ik een klein knikje gaf.
Ze keek me nog even aan, maar zonder verder iets te zeggen draaide ze haar hoofd weg, haar kin hoog geheven. Prima, dacht ik. Hoe minder interactie, hoe beter. Hier had ik absoluut geen zin in.

Net op dat moment kwam er beweging in de zaal. Mijn blik werd getrokken naar de ingang, waar Bill en Valerie binnenkwamen. De sfeer in de zaal veranderde onmiddellijk; mensen begonnen te fluisteren, en de camera’s draaiden zich naar hen toe alsof ze magisch werden aangetrokken.
Bill liep dicht naast Valerie, lachend, een glas champagne nonchalant in zijn hand. Valerie’s glimlach was perfect geoefend, haar bewegingen vol elegantie. Ze straalden een soort glamour uit die me misselijk maakte.
Ik bleef recht vooruit kijken, mijn glimlach stevig op mijn gezicht geplakt, maar vanbinnen voelde ik de afkeer borrelen. Hoe durfde hij zo te doen, alsof niets ertoe deed? Ik zag hoe Bill de stoel van Valerie naar achter schoof, een galant gebaar dat hij altijd zo moeiteloos leek te maken. Valerie ging zitten met de gratie van een prinses, alsof de hele zaal alleen voor haar was ingericht.
Naast me boog Allisa zich plots naar me toe. Haar stem sneed door de spanning. "Dus jij en Bill toch uit elkaar?" fluisterde ze, maar haar woorden droegen een scherpe toon die doordrong tot in mijn botten.
Ik bleef glimlachen en gaf geen antwoord, mijn blik strak op het podium gericht. Maar ze was niet dom. Ze zag het in mijn ogen, voelde mijn pijn.
"Hij heeft je hart gebroken, hè?" zei ze met een vleug van triomf in haar stem.
Langzaam draaide ik mijn hoofd naar haar toe en keek haar recht aan. Ik haalde diep adem en zette mijn geoefende zinnetje op. "We hebben besloten dat we beter als vrienden met elkaar omgaan," zei ik kalm, met dezelfde leugen die ik de afgelopen tijd al te vaak had moeten herhalen.
Allisa trok haar wenkbrauwen omhoog, haar ogen fonkelend van woede. "Vrienden?" riep ze uit, net luid genoeg om wat mensen in de buurt te laten opkijken. "Waarom moest je mijn relatie dan kapot maken, Elise? Als je toch maar gewoon vrienden wilt zijn met hem?"
Haar woorden waren als een dolk. Ik voelde de woede in me opborrelen en ademde diep in voordat ik antwoord gaf. "Ik ben niet meer de persoon die ik toen was, Allisa," zei ik, mijn stem harder dan bedoeld.
Ze trok een wenkbrauw op, haar houding nu volledig vijandig. "Wel, ik hoop dat hij je heel veel pijn heeft gedaan," zei ze, haar stem doordrenkt van venijn. Ze draaide zich om en keek naar Bill en Valerie. "En dat hij supergelukkig is met haar."
Ik kon het niet helpen om mijn tanden te klemmen en mijn handen in mijn schoot te ballen tot mijn knokkels wit zagen. Maar voordat ik iets kon terugzeggen, klonk er een strenge stem van de tafel achter ons. "Ssst. De show gaat beginnen."
Allisa richtte zich onmiddellijk op het podium, haar gezicht nu getransformeerd in een perfect masker van beleefdheid en interesse. Ik volgde haar voorbeeld, mijn gezicht strak en emotieloos.
Dit zou een lange, slopende avond worden, en ik kon alleen maar hopen dat ik mezelf in bedwang kon houden.