94. Valerie haar ware aard

POV Tom

Ik trok de rits van mijn broek met trillende vingers omhoog, mijn ademhaling zwaar en mijn gedachten een wirwar. Valerie stond tegenover me, haar jurk gladstrijkend met een zelfgenoegzame glimlach op haar gezicht. Haar golvende haren vielen perfect over haar schouders, alsof niets haar ooit zou kunnen verstoren. Hoe kon ze er altijd zo onbewogen uitzien? Hoe kon zij zo... perfect zijn?
"Niet slecht," grinnikte ze, terwijl ze me uitdagend aankeek. Haar stem was laag en sensueel, alsof ze wist dat ze alle macht over me had.
Ik zuchtte diep en leunde met mijn rug tegen de muur van de kleine opbergruimte waar we ons hadden verstopt. "Dit moet stoppen," zei ik scherp. Mijn stem klonk harder dan ik had bedoeld, maar de frustratie borrelde al een tijdje in me op.
Valerie trok een wenkbrauw omhoog en liet een ondeugende glimlach zien die mijn zelfcontrole telkens opnieuw op de proef stelde. "Met wat stoppen?" vroeg ze met een onschuldig stemmetje.
"Met deze... vluggertjes, Valerie," antwoordde ik. Mijn stem klonk scherper dan ik had bedoeld, maar ik kon het niet helpen.
Haar lippen krulden in een uitdagende glimlach terwijl ze een stap dichter naar me toe deed. Langzaam trok ze haar decolleté iets verder naar beneden, net genoeg om mijn blik onwillekeurig naar haar perfecte rondingen te laten glijden. Het was alsof mijn lichaam tegen mijn wil reageerde, en ik vervloekte mezelf om het verlangen dat ik niet kon onderdrukken.
"Precies of jij kunt hier nee tegen zeggen," fluisterde ze zachtjes. Haar stem was als een fluweelzachte lokroep, een sirene die me naar mijn eigen ondergang leidde.
Ik balde mijn vuisten, wendde mijn blik af en schudde mijn hoofd. "Dit is verkeerd," herhaalde ik, mijn stem amper hoorbaar.
Ze deed nog een stap naar voren, en ik voelde haar vingers lichtjes over mijn borstkas glijden. Mijn adem stokte, en ik sloot mijn ogen.
Ze was prachtig, dat kon niemand ontkennen, maar ik wist dondersgoed dat dit verkeerd was. Zo verdomd verkeerd. Seks met de vriendin van mijn beste vriend? Wat voor een eikel was ik geworden? Maar er was iets aan haar, iets wat ze met me deed, dat ik niet kon negeren. Het voelde verslavend, gevaarlijk... fout, maar opwindend.

Net toen ik me probeerde te herpakken, klonk het geluid van een dichtslaande deur door de gang. Zware, gehaaste voetstappen volgden, en ik wist onmiddellijk wie het was. Elise. Haar boze passen echoden door de gang, alsof ze haar woede niet eens probeerde te verbergen.
Valerie trok een wenkbrauw op en leunde nonchalant tegen de muur. "Ik denk niet dat ze nog lang samen zullen zijn," zei ze met een spottend lachje.
"Ssst," siste ik, terwijl ik mijn vingers tegen haar lippen legde. "Niemand weet dat ze nog samen zijn. Je hoeft het niet zo luidop te zeggen."
Ze legde haar hand op mijn wang en haar blik werd zachter, bijna lief. Maar er zat een onderliggende kilte in haar ogen die me een onaangenaam gevoel gaf. "Och, wees niet zo bang, Tom," fluisterde ze.
Haar houding veranderde plots, haar ogen glommen op een manier die me rillingen gaf. "Binnenkort zijn die twee voor goed uit elkaar," zei ze met een vastberaden toon.
"Nee," zei ik beslist. "Die twee zijn voor elkaar gemaakt, Valerie. Hoe moeilijk het ook wordt, ze zullen altijd hun weg naar elkaar terugvinden."
Ze snoof en haar blik werd streng. "Och, Tom, jij bent zo naïef," beet ze me toe, terwijl ze een stap dichter naar me toe deed. Haar hand gleed omhoog en raakte mijn wang. Ik wilde haar aanraking wegduwen, maar iets aan haar hield me vast.
"Bill en ik zullen een prachtig koppel zijn," ging ze verder. Haar stem klonk rustig, alsof ze me over iets volkomen vanzelfsprekends vertelde. "Zodra we close worden in het openbaar, zal hij zijn handen niet meer van me kunnen afhouden."
Ik deinsde geschrokken achteruit, haar woorden waren als een klap in mijn gezicht. "Wat bedoel je daarmee, Valerie?" vroeg ik, mijn stem nu scherp.
Ze keek me aan met een blik die ik niet herkende. Dit was niet dezelfde Valerie die me net nog verleidelijk had aangekeken. Nee, dat was een manipulatief masker dat nu afgleed. "Zie je dan niet, Tom? Alles wat ik heb gedaan – met jou, met Georg, met iedereen – was om dichter bij Bill te komen."
Mijn mond viel open van verbazing. "Wat?!"
"Bill is degene die ik altijd al heb willen hebben," ging ze verder zonder enige schaamte. "En ik zal hem krijgen. Met of zonder jouw goedkeuring."

Mijn hart klopte in mijn keel. Hoe had ik zo blind kunnen zijn? Ik zag nu een hele andere kant van haar, een kant die koud en berekenend was.
"Valerie," begon ik dreigend, terwijl ik een stap naar voren deed. "Je beseft toch wel dat ik dit tegen Bill ga zeggen? Ik zal hem waarschuwen voor jou. En Georg? Hij zal je ook dumpen als hij dit hoort."
Haar reactie was onverwacht. In plaats van geschrokken of boos te zijn, barstte ze in lachen uit. Het was een harde, kille lach die door de kleine ruimte galmde. "Och, Georg," zei ze luchtig. "Wat kan mij dat schelen? Georg is niets meer dan een pion in mijn spel."
Ik opende mijn mond om iets terug te zeggen, maar voordat ik een woord kon uitbrengen, haalde ze haar telefoon tevoorschijn. Ze klikte iets aan en draaide het scherm naar mij.
Wat ik zag, liet mijn bloed bevriezen. Het was een video. Een filmpje van ons tweeën, gemaakt op een moment dat we een seksueel rollenspel deden. Maar door de manier waarop het gefilmd was, leek het alsof ik haar dwong om dingen te doen die ze niet wilde. Het leek erop alsof ik Valerie aan het verkrachten was. Het was een manipulatief meesterwerk waarvan ik niet eens wist dat dit gefilmd was, en ik wist dat als dit naar buiten zou komen, ik alles zou verliezen. Mijn reputatie. Mijn carrière. Mijn band met Bill. Alles.
Valerie boog voorover en gaf me een zachte kus op mijn wang. "Je was een goed speeltje, Tom," fluisterde ze in mijn oor. "Maar nu is het tijd voor het echte werk."
Ik bleef verstijfd staan terwijl ze de deur opende en de opbergruimte verliet. Het geluid van haar hakken die weggalmden in de gang bracht me terug naar de realiteit. Ik leunde tegen de muur en sloeg mijn handen voor mijn gezicht.
Ik had gedacht dat ik de controle had, maar Valerie had het touw al die tijd stevig in handen gehad. Hoe had ik me zo kunnen laten meeslepen? Hoe had ik niet eerder gezien wat voor monster Valerie werkelijk was?
Ik balde mijn vuisten. Dit kon niet doorgaan. Dit mocht niet doorgaan. Maar hoe kon ik dit nog stoppen?