93. Er zwaait wat Bill

De deur van de kleedkamer kraakte zachtjes toen ik hem openduwde, en meteen werd ik overweldigd door het geluid van zacht gelach en geroezemoes. Mijn blik viel direct op Bill, die nonchalant tegen een tafel leunde met een glas champagne in zijn hand. Zijn houding was ontspannen, maar toen hij me zag, veranderde zijn hele aura. Zijn pupillen werden groter, en het glas dat hij vasthield leek bijna uit zijn vingers te glippen.
Maar het was niet alleen Bill die mijn aandacht trok. Valerie stond vlak voor hem, haar perfecte houding en die bekende zelfverzekerde glimlach maakten me meteen ongemakkelijk. Ze sprak met hem, haar lichaam iets naar voren gebogen, alsof ze zijn volledige aandacht opeiste. Naast haar stond Tom, die zijn armen over elkaar had geslagen en haar opmerkingen met een geamuseerde blik leek te volgen.
"Bill!" riep ik uit, zonder erbij na te denken.
Iedereen in de kamer keek mijn kant op. Valerie draaide zich om en trok haar mondhoeken omhoog in een glimlach die meer spottend dan vriendelijk was. "Elise," zei ze met een luchtige toon, alsof ze me begroette vanuit een torenhoog podium waar ik nooit bij zou kunnen komen.
Ik stond als aan de grond genageld terwijl ze me verder in zich opnam, haar ogen die me van top tot teen inspecteerden. "Wat een verrassing."
Ik voelde mijn handen tot vuisten ballen, maar ik bleef staan, mijn blik strak op haar gericht. Haar houding was uitdagend, bijna alsof ze genoot van de situatie.
Ik wierp haar een strenge blik toe, vastberaden om geen zwakte te tonen, en richtte me toen direct tot Bill.
Hij wist hoe laat het was. Hij wist dat ik hier niet zomaar was. Mijn blik zei alles wat woorden niet hoefden te doen. Hij zette zijn glas voorzichtig neer en rechtte zijn rug. "Kan ik misschien even met Elise praten?" vroeg hij aan de rest, zijn stem laag maar doordringend.
"En ik dacht dat jullie uit elkaar waren?" zei Valerie met een lichte hoofdknik naar Bill. Haar stem droop van een ongeïnteresseerde nieuwsgierigheid, alsof ze dit gewoon in het voorbijgaan wilde melden. "Blijkbaar is er nog niet veel veranderd hier."
Mijn blik schoot van haar naar Bill, die eruitzag alsof hij elk moment in de grond wilde verdwijnen. Ik zette een stap naar voren en richtte al mijn focus op hem.
Hij draaide zich naar de rest. "Kunnen jullie ons een momentje alleen laten?"
Tom keek hem kort aan en gaf toen een knikje richting Valerie. "Kom op, Val," zei hij met een licht zuchtje. "We laten ze even alleen."
Valerie wierp me een laatste blik toe, haar lippen in een subtiele glimlach die evenveel arrogantie als medelijden uitstraalde. "Succes," zei ze zachtjes, alsof ze er zeker van was dat ik dit gesprek niet zou winnen, en liep toen met Tom de kamer uit.
De deur viel dicht, en meteen voelde de lucht in de kamer zwaarder aan. Ik keek Bill aan, mijn emoties hoog, en zonder enige remming barstte ik los.

"Wát de fuck, Bill?" riep ik, mijn stem trillend van woede en pijn.
"Elise," begon hij rustig, terwijl hij een stap dichter naar me toe zette, "kalm, alsjeblieft."
"Kalm?" herhaalde ik bitter, terwijl ik mijn handen omhoog gooide. "Hoe kan ik kalm blijven, Bill? Valerie? Valerie? Waarom heeft zij mijn lied gekregen? En waarom hangt ze om je heen alsof ze alles van jou kan claimen?"
Bill wreef met een hand over zijn gezicht, duidelijk worstelend met zijn woorden. "Elise, luister... Het was niet mijn keuze," begon hij.
"Niet jouw keuze?" onderbrak ik hem scherp. "Je hebt hier altijd inspraak in, Bill. Altijd. Jij weet hoe belangrijk dat lied voor mij is, voor óns is!"
Zijn blik verzachtte, maar het maakte me alleen maar bozer. "Elise, ik weet hoe je je voelt, echt waar," zei hij, zijn stem laag en vol ernst. "Maar er was zoveel druk. Het management... John wilde specifiek iemand zoals Valerie voor het nummer. Het was een strategische zet."
"Een strategische zet," herhaalde ik, mijn stem sarcastisch. "Dus mijn gevoelens doen er niet meer toe? Dit nummer was van ons, Bill! En nu laat je het haar zingen alsof het niets is!"
Hij stapte naar me toe, zijn handen lichtjes naar voren, alsof hij me wilde kalmeren. "Elise, dat is niet waar," zei hij zacht. "Het lied blijft altijd van ons. Niemand kan dat van ons afnemen."
Ik voelde mijn ogen branden van opkomende tranen, maar ik weigerde ze te laten zien. "En waarom hoor ik dit van Georg?" vroeg ik, mijn stem hard en eisend. "Waarom moet ik van Georg horen dat zij mijn lied krijgt?"
"Elise," begon Bill, zijn stem zachter dan normaal, "ik heb je nog niet gezien vandaag. Ik wilde—"
"Hoe lang weet je dit al?" onderbrak ik hem fel, mijn stem trillend van frustratie. "Je had op z’n minst kunnen bellen. Of een berichtje kunnen sturen. Iets!"
Bill zette het glas champagne neer en hief zijn handen lichtjes op, alsof hij zichzelf wilde verdedigen. "Elise, ik wilde je dit niet aan de telefoon vertellen," zei hij kalm. "Ik wilde bij je zijn om je te troosten. Maar blijkbaar was Georg me voor."
Ik schudde mijn hoofd en voelde hoe de woede zich een weg baande door mijn lichaam. "Troosten?" herhaalde ik bitter. "Bill, dit lied... Het is niet zomaar een lied. Dit was mijn manier om alles te verwerken wat David me heeft aangedaan. Dat weet je. Alles wat ik heb meegemaakt, alle pijn en angst, zit in dat nummer."
Bill opende zijn mond, maar ik was nog niet klaar. "Jij weet als geen ander hoeveel dit voor mij betekent, Bill. Hoe kun je me dit aandoen?"
Hij keek me aan, en voor een moment zag ik een glimp van spijt in zijn ogen. "Ik weet het," probeerde hij me te sussen, zijn stem zacht maar breekbaar. Hij pakte zijn glas champagne weer op en nam een slok, alsof hij moed probeerde te verzamelen voor wat hij daarna moest zeggen.
"John," begon hij langzaam, "je weet wel, dé grote baas van Tokio Hotel, heeft ook besloten dat ik... een relatie in het openbaar moet hebben met Valerie."
De wereld leek even stil te staan. Mijn adem stokte, en ik voelde een pijnlijke druk in mijn borst alsof iemand me had geslagen. "Wát?" fluisterde ik, mijn stem gebroken en vol ongeloof. "Dit meen je niet."
Bill vermeed mijn blik, zijn vingers draaiden nerveus om het glas in zijn hand. "Het is enkel voor het publiek," zei hij, bijna smekend. "Het management denkt dat het goed is voor Tokio Hotel, en voor Germany’s Next Top Model. Tokio Hotel zou er een enorme boost door krijgen, en Valerie’s carrière zou er ook perfect mee geholpen zijn."
"Stop," zei ik fel, terwijl ik mijn hand opstak om hem te laten zwijgen. "Gewoon, stop."
Ik draaide me om en liep naar de deur, mijn hoofd bonkend van de overweldigende emoties die door me heen raasden. Dit was te veel. Te oneerlijk. Te... verraad.
"Elise, alsjeblieft," hoorde ik hem smeken terwijl ik de deurklink vastpakte. "Begrijp dit. We hebben minder platen verkocht dan we hadden verwacht. Dit is belangrijk voor ons, voor de toekomst van de band."
Ik draaide me om, mijn blik gevuld met tranen, maar ik hield mijn stem stevig. "Als er iemand iets weet over teleurstellende verkoopcijfers, Bill, ben ik het wel," zei ik koud. "Maar Tokio Hotel doet het goed. Jullie hebben dit niet nodig."
Hij keek naar me, zijn gezicht verscheurd tussen spijt en frustratie, en ik zag hoe hij nog een slok champagne nam. Alsof dat het enige was wat hem nog op de been hield.
"Weet je wat, Bill?" zei ik, mijn stem nu doordrenkt met sarcasme en bitterheid. "Drink nog maar goed verder, zoals je vorig jaar op deze awardshow deed. Dat heeft toen ook geweldig gewerkt."
Zonder een antwoord af te wachten, trok ik de deur open en stapte naar buiten. De deur klapte met een harde klap achter me dicht, en ik voelde de tranen over mijn wangen stromen terwijl ik de gang in liep. Alles wat we hadden opgebouwd leek in dat moment weg te vallen. En dit keer wist ik niet zeker of we het nog konden repareren.