91. Awardshow

Het waren een paar slopende maanden geweest. Bill en ik hadden alles op alles gezet om onze relatie verborgen te houden, en langzaam maar zeker begonnen de mensen van onze crew om ons heen te wennen aan het idee dat wij geen koppel meer waren. De geruchten in de media namen af, en waar mensen in het begin onze breuk in twijfel trokken, leken ze nu te accepteren dat we niets meer dan collega’s en vrienden waren. Voor de buitenwereld speelden we onze rollen perfect, maar het kostte ons meer dan ik ooit had kunnen vermoeden.

De moeilijkste gesprekken hadden we met Simone en Gordon gevoerd. Toen we ze het nieuws brachten dat Bill en ik uit elkaar waren, had ik de tranen nauwelijks kunnen bedwingen. Simone had me stil in haar armen gesloten en zachtjes in mijn oor gefluisterd: “Lieverd, als dit is wat jullie nodig hebben, dan steunen we je.” Gordon had ons allebei doordringend aangekeken, alsof hij meer wist dan we hadden verteld, maar hij hield zijn gedachten voor zich. Ondanks hun begrip voelde het alsof ik iets kostbaars had gebroken, en de pijn in Bill's ogen die avond was een spiegel van mijn eigen verdriet.

Ondanks alles hadden Bill en ik een manier gevonden om elkaar te zien. In de stilte van hotelkamers, tijdens nachtelijke wandelingen door lege straten, in de schaarse momenten dat we alleen waren. Elke kus, elke aanraking voelde als een overwinning op de wereld die ons uit elkaar probeerde te drijven. Maar het geheimhouden begon aan ons te knagen.

Bas en ik moesten in het openbaar de perfecte nepverliefde uitstraling behouden. Of het nu een interview was, een fotosessie, of simpelweg backstage rondlopen waar camera's altijd loerden, we moesten de show opvoeren. Zijn arm om mijn middel, mijn hoofd tegen zijn schouder, onze blikken die elkaar zogenaamd diep doorgrondden. Het was een toneelstuk, en we waren er goed in geworden, maar het voelde verstikkend.
Elke keer als ik naar Bill keek tijdens zulke momenten, zag ik hoe het hem kwelde. Hij zei er niets over, nooit, maar ik kende hem te goed om zijn pijn te missen. Zijn kaak die zich spande, zijn blik die even afdwaalde, zijn handen die zich tot vuisten balden voordat hij zichzelf weer onder controle kreeg. Het brak mijn hart, maar wat konden we anders?

Onze platenverkoop deed het nog steeds niet goed, ondanks dat het publiek zich beter gedroeg. De fans waren terughoudend geworden om boe te roepen, bang dat Tokio Hotel anders niet zou optreden. Maar hoewel de zalen weer vol waren, leek dat niet door te werken in onze verkoopcijfer.
Paul stond onder immense druk. De man die altijd zo kalm en beheerst was, leek nu constant op het punt van instorten te staan. Hij gaf het niet toe, maar ik zag het in de donkere kringen onder zijn ogen, de zenuwachtige tikken in zijn vingers. Hij voelde de verantwoordelijkheid om onze carrière te redden, maar het was een bijna onmogelijke taak.

De spiegel voor me was omringd door warme lampjes, die mijn gezicht in een zacht licht hulden. Mijn handen bewogen bijna mechanisch terwijl ik de laatste details van mijn make-up aanbracht. De spiegel voor me reflecteerde een gezicht dat er ontspannen uitzag, maar ik voelde de spanning in mijn borst. Het was een belangrijke avond. Niet alleen vanwege de awardshow waar From Another World genomineerd was voor beste nieuwkomer, maar ook omdat Tokio Hotel weer bij ons zou zijn na een week van afzondering voor hun nieuwe videoclip.
Ik had ze gemist. Vooral Bill. Het was vreemd geweest om zo lang zonder hem te zijn, zelfs met de afstand die we in het openbaar moesten bewaren. Iedere dag dat hij weg was, voelde zwaarder dan de vorige. Maar vanavond zou ik hem weer zien, en die gedachte gaf me een kleine glimlach terwijl ik de blush op mijn wangen aanbracht.
Naast me draaide Jacob nerveus op zijn stoel. Hij tikte met zijn voet op de vloer, zijn knie wiebelde onophoudelijk, en zijn vingers speelden met de rand van zijn broek. Het was onmogelijk om zijn onrust te negeren.
"Jacob," zei ik speels, terwijl ik hem via de spiegel aankeek. "Zeg gewoon wat er is. Ik zie het aan je."
Zijn ogen ontmoetten de mijne in de spiegel, en hij zuchtte diep voordat hij sprak. "Je gaat het niet graag horen," begon hij aarzelend.
Ik draaide me half om naar hem, mijn nieuwsgierigheid gewekt. "Nou, zeg het maar," moedigde ik hem aan.
Hij wreef over zijn handen, alsof hij zich voorbereidde op een klap. "Ik heb horen waaien dat Valerie vanavond terugkomt."
Mijn ogen rolden automatisch naar boven voordat ik het kon tegenhouden. Valerie. Natuurlijk. Hoe kon het ook anders? "Nu al?" zuchtte ik geërgerd, terwijl ik mijn blik weer naar de spiegel richtte. "Dan zal ze niet ver geraakt zijn."
Jacob haalde zijn schouders op, maar zijn blik bleef serieus. "Wel, Elise, ze is toch al een paar maanden weg. Ik denk dat heel het programma opgenomen is."
Ik zuchtte diep en pakte mijn mascara. "Is dat zo?" mompelde ik met weinig interesse. De gedachte aan Valerie’s terugkeer bracht een heleboel herinneringen naar boven die ik liever achter me had gelaten. Haar constante manipulaties, de kleine steekjes onder water, en vooral hoe ze zich altijd in het midden van iedere situatie wist te plaatsen alsof ze daar recht op had.
Ik bracht de mascara aan en probeerde mijn gedachten te focussen op iets anders, maar Jacob stond op en kwam achter me staan. Zijn sterke armen sloten zich beschermend om me heen, en ik voelde een klein stukje van de spanning uit mijn schouders verdwijnen.
"Hey," zei hij zacht. "Komt goed. Ik ben in de buurt als zij er is."
Ik glimlachte zwakjes naar hem in de spiegel. Zijn steun betekende veel, en ik wist dat hij het meende. "Dank je, Jacob," zei ik, terwijl ik mijn hand even op zijn arm legde.

De sfeer backstage bij de awardshow was druk en chaotisch. Technici renden heen en weer, artiesten oefenden hun laatste stukjes choreografie, en overal klonken stemmen door elkaar. Ik zat in de hoek van de ruimte met de rest van From Another World, en hoewel we allemaal ons best deden om kalm te blijven, voelde ik de spanning in onze kleine groep.
Paul was de enige die eruitzag alsof hij ontspanning had gevonden. Hij zat met zijn benen over elkaar geslagen en bladerde door een tijdschrift, zijn gezicht strak maar kalm. De nominatie had hem een broodnodige boost gegeven, zelfs als we allemaal wisten dat winnen onwaarschijnlijk was. Voor hem voelde het als een bevestiging dat we nog steeds meetelden, dat we een kans hadden om ons hoofd boven water te houden.
Bas zat aan mijn andere kant, zijn blik gericht op zijn telefoon. Hij hield zich afzijdig, zoals hij de laatste weken vaker had gedaan. Onze façade van verliefdheid was inmiddels een routine geworden, maar ik wist dat het hem ook begon te kosten. Het spel dat we speelden was vermoeiend, zelfs voor iemand met zijn zelfverzekerdheid.
Toen de deur van de backstage ruimte openging en ik een glimp opving van Tokio Hotel die naar binnen liep, voelde ik mijn hart sneller kloppen. Bill liep naast Tom, zijn blik gericht op de vloer, maar zodra zijn ogen die van mij vonden, was het alsof de tijd even stil stond. Hij glimlachte klein, nauwelijks merkbaar voor de rest, maar genoeg om mijn hart te doen smelten.
Ik dwong mezelf om mijn blik weg te richten, me bewust van alle ogen in de kamer. Het spel ging door, ook hier. Ik mocht niets laten blijken, hoe moeilijk dat ook was. Bas leunde nonchalant naar me toe en fluisterde iets over de chaos in mijn oor, alsof hij voelde dat ik afgeleid was. Ik lachte zacht, een geoefende reactie, terwijl ik een blik op Bill wierp die nu met de anderen stond te praten.