Hoofdstuk 17

De hele week ging mij te snel voorbij. En de vrijdag was het zwaarst want Edward was er niet. Hij ging kamperen met zijn familie. Alweer. Maar ik zei dat het niet erg was omdat ik dit weekend van mijn moeder naar mijn vader moet samen met Joshua. We zaten er allebei tegenop. En nu zitten we samen in het vliegtuig opweg naar Phoenix om Millie en der 3 kinderen te zien. Ik wil dat wijf en der kinderen niet zien. Ik wil mijn eigen vader op dit moment ook niet zien. Hij was niet eens een keer in het ziekenhuis geweest. Mijn moeder was er zo veel mogelijk. En opeens was het voor haar een opluchting dat ze in het ziekenhuis werkte. Ik sluit mijn ogen.

Ik denk aan de maandagavond dat mijn moeder en ik de film keken 30 days in the night. Ik was doodsbang. En gilde enorm veel. Mijn moeder moest alleen maar lachen en had zelfs nog popcorn gemaakt. Ik at van angst helemaal niks en mijn moeder had de hele kom leeg gegeten. Joshua zou bij een vriend slapen maar hij kwam om 11 uur 's nachts het huis in gestormd en heeft meegekeken. Zelfs hij vond het leuk. En ik zat daar maar als een zielig kindje van 5 te gillen om elke vampier die een mens aanviel. Ik heb zelfs die avond bij mijn moeder geslapen in bed. Het was zo lang geleden maar er vertrouwend. Joshua had zijn matras gepakt en kwam er ook bij liggen. We hebben in bed nog veel gepraat en gelachen. We dachten terug aan de leuken dingen die we deden met papa. En Joshua en ik hadden zelfs nog gezeurd of we er echt naar toe moeten. We hebben er zo geen zin in. We keken er zo tegen op.

Ik val in slaap en ik droom raar. Ik sta in de stad. Maar de stad lijkt wel uitgestorven. Aan de ene kant staat Joshua en die staat in het licht. Ik sta met mijn linkerhelft van mijn lichaam in het licht mijn rechterhelft staat in het donker waar iemand op me staat te wachten. Af en toe knippert er een lantaarnpaal. Maar ik kan niet goed zien wie het is. Als ik beter kijk wennen mijn ogen aan het donker. Ik zie dat het Edward is en ik wil er meteen naar toe stappen. Als ik met mijn hele lichaam en ziel in het donker sta begint Edward naar me te lachen. Ik lach terug maar ik stop meteen met lachen als ik de punttanden zie die Edward heeft. Ik begin te gillen en wil me omdraaien om naar de kant van Joshua te rennen. Maar voor ik me nog maar heb omgedraait voel ik een afschuwelijke pijn in mijn nek. Ik begin nog harder te gillen en begin zelfs te huilen.

Ik gil wakker en ik kijk naar Joshua en een stewardess die me aan kijken. “Het spijt me mevrouw.” De dame kijkt me even aan maar lacht. “Het geeft niet meisje. Ik heb het al vaker meegemaakt. Enge film gezien hé? Maar je bent geland we wachten nog op jou en dan kunnen we terug.” Ik sta snel op en pak de tassen van mij en Joshua. Ik bied nog een keer mijn excuses aan en ik loop dan met Joshua naar de lopende band om onze tassen te pakken voor het komende weekend wat ons te wachten staat. We zien mijn vader al staan en hij ons ook. Hij komt naar ons toe gelopen en sluit ons 1 voor 1 in zijn armen. “Oh jongens ik ben erg blij dat jullie toch dit weekend komen.” Hij geeft me een kus op mijn hoofd en hij pakt onze koffers. Hij loopt met ons achter hem aan gelopen naar Millie en haar kinderen. “Jongens dit zijn Jesse, Joy en Joanna. Jesse, Joy en Joanna dit zijn mijn kinderen Joshua en Luna.” De kinderen zwaaien naar ons en Joy komt meteen naar me toe gerent en geeft me een knuffel. Millie trekt Joy terug en tilt haar op. Millie zegt niks maar knikt alleen maar. “Hoe is het met je meisje? Voel je je al beter?” Ik kijk hem niet eens aan en ik loop naast mijn vader. “Het gaat wel met mijn hoofd. Bedankt voor het bezoek dat je niet eens bracht trouwens.” Hij kijkt me aan. “Luna ga nou niet meteen beginnen. We gaan vanavond uiteten. We gaan naar de Griek daar houdt je altijd zo van.” Ik knik en ik loop stug door.


In de auto is het een hele bende. De kinderen van Millie zijn hyper-actief. Alsof ze ADHD hebben. Je word er niet goed van. “KOP HOUDEN!” Roept Joshua als ze beginnen te zingen. Ik grijp naar mijn hoofd en ik neem meteen een paracetemol in. Ik sms naar Edward en mijn moeder dat ik in Phoenix ben aangekomen en dat het in de auto al een hel is. “Joshua je kan het ook vragen aan ze.” Millie kijkt boos naar Joshua. Ik kijk haar aan. Joshua slaat met zijn vuist tegen het raam. “Joshua misschien moet je eens je woede gaan beheersen.” Ik kijk Millie aan. Vuile slang dat ze is. Ik neem het voor Joshua op die eigenlijk heel wijselijk zijn mond houd. “Bemoei je er niet mee stom mens. Ik word ook para van je kinderen. En jij zegt er niet eens wat van. Hij heeft het recht om dat katten gejank op te laten houden.” Ik kijk haar boos aan en sla mijn armen over elkaar. Mijn telefoon gaat en ik neem meteen op. “Mam!” Ik vind het echt fijn dat mam me even belt. “Hoi kindje. Hoe is het tot nu toe daar?” Ik begin te lachen en ik sla een arm om Joshua heen. “Wil je dat nou echt weten? Of kun je het al horen.”
“Ik hoor het al aan je stem meisje. Mag ik Joshua nog even? Ik mis hem echt enorm en er is een meisje voor hem langs geweest.” Ik fluit en begin te lachen terwijl ik de telefoon aan Joshua geef. Hij kijkt me niet begrijpend aan en vertelt dan alles open en eerlijk aan mijn moeder hoe erg we de kinderen vinden en dat Millie nu al boos op hem is geweest.”Joshua mag ik je moeder even?” Millie kijk hem aan. “Je krijgt haar niet ik bel nu met haar.” Joshua kijkt naar buiten naar het huis waar we voor stoppen. “En wij wonen in zo'n klote krot en dan geef je hun een kast van een huis. Het lijkt wel een paleis. Doei mam. Wij ook van jou.” Hij hangt op en hij gooit de deur open. Ik loop erachteraan en ik krijg mijn telefoon terug geworpen. “Joshua kun je wel op je worden letten. Joy is nog maar 6 jaar dat kind kan alles over nemen.” Joshua haalt zijn schouders op en kijkt dan weer naar het grote huis wat er staat.