84. Optreden

POV Elise

De lichten flikkerden onrustig boven het podium terwijl mijn hart in mijn keel klopte. Mijn ademhaling ging snel, te snel, en het voelde alsof de muren van de backstage ruimte steeds dichterbij kwamen. Ik hoorde een medewerker roepen dat we klaar moesten staan, maar de woorden waren gedempt, alsof ik onder water zat. Mijn handen trilden en ik voelde het koude zweet in mijn nek. Dit was te veel. Ik kon het niet meer.
"Elise, je moet nu gaan," drong een stem aan, maar ik schudde mijn hoofd. "Ik kan niet..." fluisterde ik, maar nog voordat ik mijn zin kon afmaken, voelde ik een zachte maar dwingende duw in mijn rug. De medewerker leidde me naar de trap, en voor ik het wist, stonden Bas en ik onder de volle spotlights. Het geroezemoes van de zaal veranderde in een oorverdovend geluid. Mijn maag draaide zich om toen ik het besefte: het waren geen aanmoedigende kreten. Het was boegeroep.
Ik voelde de haat door de zaal golven, alsof de geluiden me fysiek raakten. "Boe!" "Ga weg!" "We willen Tokio Hotel!" De woorden waren een muur waar ik tegenop botste. Mijn keel voelde droog aan terwijl ik naar de microfoon liep. De haat was zo intens dat het mijn lichaam leek te verlammen. Ik sloot mijn ogen, probeerde me te focussen op de muziek die ging beginnen. "Adem, Elise," zei ik tegen mezelf. "Je kunt dit. Laat ze je niet breken."
Mijn ademhaling werd onregelmatig, en ik voelde hoe mijn borstkas steeds strakker aanvoelde. Toch begon ik te zingen. Mijn stem was breekbaar, vol emotie, maar het was alsof niemand luisterde. Het geluid van de fans overstemde alles. De boze kreten, het geschreeuw... het was alsof het recht in mijn ziel sneed.

We werkten ons door de setlist heen, maar het voelde alsof elk nummer een eeuwigheid duurde. En toen gebeurde het. Net voordat we het laatste nummer zouden spelen, voelde ik ineens iets nats langs mijn arm glijden. Mijn ogen schoten open en ik zag het. Een tomaat. Het rode sap droop van mijn outfit naar beneden en viel op de grond. Het publiek begon te lachen en joelen, en ik kon niets anders doen dan verstijven.
Ik hapte naar adem, mijn keel dichtgeknepen van de emoties. Tranen prikten achter mijn ogen, maar ik wist dat ik niet kon huilen. Niet nu. Bas was gestopt met spelen en keek me geschrokken aan, maar ik kon niets meer doen. Ik wilde wegrennen. Alles in mij schreeuwde om van dit podium af te komen, om nooit meer terug te keren naar deze nachtmerrie. Maar mijn benen weigerden te bewegen. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, mijn zicht werd wazig, en ik voelde me vastgenageld aan de vloer.
Toen gebeurde het onverwachte. Een flits van beweging trok mijn aandacht. Bill stormde het podium op, met zijn microfoon stevig in zijn hand. Zijn ogen waren donker en vastberaden, zijn hele houding straalde woede en bescherming uit. Ik wist dat hij me zou verdedigen, maar ik kon niet vermoeden hoe krachtig dat moment zou worden.

"STOP!" brulde hij in de microfoon, zijn stem galmde door de zaal als een donderslag. Het publiek verstomde bijna onmiddellijk, alsof iedereen in shock was. Bill liet zijn blik over de menigte glijden, zijn gezicht strak van woede. "Dit is genoeg geweest," begon hij, zijn woorden scherp en duidelijk. "Dit gaat te ver. Jullie denken misschien dat dit grappig is, of dat het oké is, maar dat is het niet. Dit zijn mijn vrienden, mijn familie. From Another World hoort hier net zo goed thuis als wij."
De stilte in de zaal was tastbaar, maar hij ging verder. "Als jullie denken dat het normaal is om artiesten op deze manier te behandelen, dan hebben jullie het mis. We staan hier om muziek te maken, om iets moois te delen met jullie. Maar dit?" Hij wees met zijn vrije hand naar het publiek. "Dit is walgelijk. En ik weiger om op te treden voor een publiek dat geen respect heeft. Als jullie doorgaan met dit gedrag, zal Tokio Hotel deze avond niet optreden. Punt."
Zijn woorden hingen in de lucht, zwaar en geladen. Ik zag hoe de gezichten in het publiek langzaam veranderden van verontwaardiging naar schaamte.
Ik voelde mijn hart sneller kloppen, maar deze keer niet van angst. De zaal was stil. Je kon een speld horen vallen. En toen, plotseling, brak iemand de stilte. Eén stem uit het publiek riep: “From Another World!” Het was bemoedigend, krachtig. Anderen begonnen mee te doen. “From Another World!” riepen meer stemmen. Het geluid groeide, golvend door de zaal. Binnen enkele seconden was het hele publiek aan het roepen, alsof ze een compleet andere energie hadden gevonden.
Bill knikte goedkeurend naar het publiek en draaide zich toen om naar mij en Bas. Zijn ogen vonden de mijne, en ik voelde een golf van warmte door me heen stromen. Hij gaf me geen woorden, alleen een klein knikje dat zei: Het is oké. Je kunt dit. Hij liep van het podium af, maar niet voordat hij een bemoedigende blik naar Bas wierp.

Bas pakte zijn gitaar weer op en sloeg de eerste noten van ons laatste nummer aan. Ik haalde diep adem. Voor het eerst die avond voelde ik me niet meer alleen. Ik opende mijn mond en begon te zingen. Mijn stem was niet langer breekbaar of onzeker. Ik zong vanuit mijn hart, vanuit mijn pijn, maar ook vanuit mijn hoop. De woorden van Hilf mir fliegen vulden de ruimte, en voor het eerst voelde ik me echt gehoord.
De lichten dansten boven ons, en de energie in de zaal was veranderd. Het voelde alsof ik weer kon ademen, alsof ik eindelijk ruimte had om te bestaan. Toen het nummer eindigde, hoorde ik een daverend applaus dat recht uit de harten van het publiek leek te komen. Ik keek naar Bas, die glimlachte, en toen naar de plek waar Bill stond, aan de rand van het podium. Hij knikte opnieuw, en dit keer voelde het alsof alles op zijn plaats viel.
Ik wist dat dit nog niet het einde was van de haat, maar het was een begin. En soms is een begin alles wat je nodig hebt.