83. Breaks my heart

De middag liep tegen zijn einde toen we eindelijk met enige vertraging in de concerthal arriveerden. De spanning hing voelbaar in de lucht, als een onzichtbare draad die alles en iedereen strak hield. Onze soundcheck was gelukkig soepel verlopen, hoewel Tom nog steeds geen woord tegen me had gezegd. Hij had de hele tijd met een strak gezicht zijn gitaar gestemd en alleen praktische opmerkingen gemaakt. Ik wist dat zijn stilte niet eeuwig zou duren; Tom kon niet lang zwijgen. Het was gewoon een kwestie van tijd voordat hij weer met een cynische opmerking of een bijdehante grap zou komen.
Ik besloot zijn gedrag te negeren en concentreerde me op mijn eigen routine. Terwijl ik door de zaal liep, mijn stem opwarmend met wat oefeningen, liet ik mijn blik door de ruimte dwalen. De crew was druk in de weer, kabels werden aangesloten, lichten werden getest, en een lichte brom vulde de zaal als achtergrondgeluid. Mijn ogen bleven hangen op het podium, waar Elise en Bas zich voorbereidden op hun soundcheck.

Elise stond er, met haar microfoon stevig in haar handen geklemd, en ik kon de spanning bijna van haar af zien stralen. Mijn hart brak toen ik de angst in haar ogen zag. Ze stond daar zo kwetsbaar, terwijl ze zich duidelijk mentaal voorbereidde op wat zou komen. Het boegeroep, de haat die ze over zich heen kreeg – het was onterecht en zo verdomd onnodig. Elise verdiende dit niet. Geen enkele seconde van deze vernedering.
Ik bleef stil staan aan de zijkant van de zaal, verstopt in de schaduw, en keek toe hoe ze haar positie innam. Ze was prachtig, zelfs in haar onzekerheid. Haar houding was een mengeling van kracht en breekbaarheid, een beeld dat me diep raakte. Ze ademde diep in en uit, alsof ze zichzelf moed probeerde in te spreken. Bas stond naast haar, een steunpilaar zonder woorden, en knikte bemoedigend.
Toen ze begon te zingen, werd de zaal gevuld met een stem die zo puur en emotioneel was dat het een rilling over mijn rug stuurde. Maar ik hoorde ook iets anders in haar stem – een subtiele trillende onzekerheid, een hint van angst die ze niet volledig kon verbergen. Het maakte haar optreden des te indrukwekkender, maar ook pijnlijk om aan te horen. Ze was zo hard voor zichzelf, zoveel harder dan nodig was. Ze vocht een interne strijd, en ik kon alleen maar toekijken.

Elise verdiende zoveel meer dan dit, dacht ik. Ze verdiende bewondering en respect, niet die constante golf van kritiek en haat die haar onzeker maakten. Dit moest stoppen. Ze moest weten hoeveel ze waard was, hoeveel ze betekende, en dat ze sterker was dan al die stemmen die tegen haar waren.
Ik was zo verdiept in mijn gedachten dat ik niet eens merkte dat iemand naar me toe kwam. "Bill," klonk een stem naast me. Een van de crewleden tikte me op de schouder. "Je wordt verwacht in de kleedkamer. Je spullen zijn onderweg, en we willen dat je je voorbereidt."
Ik knikte afwezig, mijn blik nog steeds op Elise gericht. Ze had haar eerste nummer afgerond en keek naar Bas, die haar iets influisterde. Een flauwe glimlach speelde om haar lippen, maar ik kende haar goed genoeg om te weten dat die glimlach geforceerd was. Ze stond op het punt om opnieuw te zingen, en ik wist dat ik het gesprek met haar later zou moeten aangaan. Iets moest veranderen, voor haar, voor ons.
"Bill?" vroeg het crewlid opnieuw, dit keer met iets meer aandrang in zijn stem.
Ik draaide me uiteindelijk om en volgde hem naar de kleedkamers, terwijl ik mijn frustratie probeerde weg te slikken. Maar één ding wist ik zeker: Elise verdiende beter, en ik zou alles doen om dat voor elkaar te krijgen.

In de kleedkamer was het druk, zoals altijd voor een show. De crew liep in en uit, druk bezig met de laatste voorbereidingen voor het optreden. Lichten werden gecontroleerd, kabels werden gecontroleerd, en overal in de ruimte was er een zenuwachtige spanning die typisch was voor het moment vlak voor een show. Ik trok mijn shirt uit en zette me op de bank in de hoek, mijn gedachten nog steeds bij de soundcheck van Elise.
Toen ik de deur van de kleedkamer hoorde openen, keek ik op. Tom kwam binnen, met zijn gitaar in de hand. Hij keek me even aan, maar de spanning tussen ons was nog steeds merkbaar. Hij legde zijn gitaar in de hoek en ging met een zucht op de bank tegenover me zitten. Een stilte viel tussen ons, maar deze keer was het anders dan de vorige keren. Het voelde niet ongemakkelijk, eerder zwaar van onuitgesproken woorden. De uren van zwijgen en het negeren van elkaar leken zich op te stapelen, maar nu was het tijd om het te doorbreken.
“Luister,” begon ik, terwijl ik mijn handen in mijn schoot vouwde. “Het spijt me voor gisteren. Ik weet dat ik je gekwetst heb met wat ik heb gedaan.” Tom keek me aan, zijn ogen een beetje verzacht. Het was duidelijk dat hij niet verwachtte dat ik dit zou zeggen.
“ik weet dat je boos bent. En ik begrijp het. Ik begrijp het echt.” Mijn ogen gleden even naar de grond, en toen keek ik hem opnieuw aan. “Onze herinneringen… dat waren onze herinneringen. De dingen die we met onze vader deden, dat was voor ons. Het was niet voor Elise. Het was misschien een fout om haar daar mee naartoe te nemen.”
Tom zei niets, maar ik zag de spanning in zijn schouders een beetje losser worden. Ik ging verder, voelde de woorden in me opkomen als een golf van emoties die ik al te lang had weggestopt. “Ik weet hoe moeilijk het voor je was, hoe wij allebei met onze vader omgingen. Hij… hij was er vaak niet, maar als hij er was, dan was hij… weg. En hij ging alleen maar met ons op vakantie zodat hij een week kon ontsnappen aan alles, zodat hij kon drinken en zijn eigen wereld kon ontsnappen. Wij waren het excuus voor zijn vlucht, en dat weet ik.”
Tom keek me aan, zijn blik was moeilijk te lezen. Maar er was iets in zijn ogen – iets wat ik herkende. Het was niet alleen woede, maar ook pijn. De pijn van alles wat we hadden meegemaakt. Van de vader die ons nooit volledig had gekend, van de vakanties die ooit als een avontuur voelden, maar nu als een herinnering die we liever vergeten.
Tom zuchtte, zijn handen gleden uit zijn zakken en hij leunde naar voren, zijn ogen vermoeid maar niet meer zo hard. “Je hebt gelijk,” zei hij, zijn stem zacht, maar met een ondertoon van frustratie. “Die plek was van ons, Bill. Van ons. En ik begrijp waarom je Elise wilde laten zien hoe belangrijk die plek voor je was, maar… ze is niet onderdeel van dat verhaal. Niet op die manier.”
Er was een stilte tussen ons, een stilte die niet ongemakkelijk aanvoelde, maar eerder als een moment van wederzijds begrip. We hadden beiden onze fouten erkend. We waren niet perfect. Maar we waren broers, we hadden elkaar altijd gehad en dat zou nooit veranderen.
“Het spijt me” zei ik, mijn stem nu bijna een fluistering. “Ik had het niet zo moeten doen. Het was verkeerd om Elise daar mee naartoe te nemen.
Tom knikte langzaam, zijn gezichtsuitdrukking verzachtte. Hij liet een lange zucht ontsnappen en stond op, sloeg me een arm om de schouder. “Het is goed, Bill. Het is goed. Je wilde gewoon dat ze het begreep. Dat begrijp ik. Maar je hebt gelijk, het was… onze plek. Wij hadden daar met z’n tweeën moeten zijn.”
“Het spijt me,” herhaalde ik, mijn stem vol oprechtheid.
Tom zuchtte, draaide zich om en keek naar de muur voor zich. “Ik moet even nadenken, Bill,” zei hij. “Ik snap het wel, maar… het is gewoon veel om te verwerken. Ik wil geen ruzie met je, maar ik kan niet zomaar doen alsof het allemaal geen impact op me heeft gehad.”
“Ik wil ook geen ruzie, Tom,” zei ik oprecht.
Tom keek me even aan, en voor een moment leek het alsof de lucht tussen ons eindelijk helderder werd. “Je hebt gelijk,” zei hij uiteindelijk. “Maar beloof me dat je niet weer zo’n domme beslissing maakt. Het was niet de juiste tijd om die plek op te halen.”
“Ik beloof het,” zei ik. “Geen gekke acties meer.”
We stonden even in stilte. Tom en ik waren nooit goed geweest in het uiten van gevoelens, maar soms was dit nodig. Soms was het genoeg om te erkennen dat we allebei een last hadden gehad die we niet helemaal konden begrijpen, maar die we wel samen moesten dragen. Het voelde goed om weer op hetzelfde niveau met hem te staan, zonder dat er zoveel spanning tussen ons zat.
“Goed,” zei hij uiteindelijk, met een kleine glimlach die hij moeilijk onderdrukte. “Nu gaan we zorgen dat we de boel op tijd voor elkaar hebben. Zodat we het beste optreden kunnen geven.”