71. Een zangeres vinden voor Strange

De koude lucht beet in mijn gezicht terwijl ik buiten stond te roken, nog steeds mijn hoofd schuddend over de chaos aan tafel. De rook van mijn sigaret verdween traag in de lucht, en ik keek naar de grond terwijl ik nadacht over alles wat er de afgelopen weken gebeurd was.
Net toen ik me wilde omdraaien om terug naar binnen te gaan, hoorde ik de deur van het hotel openzwaaien. Hans stapte naar buiten en leunde tegen de muur, een frons op zijn gezicht. Ik bleef stil, maar zag hoe hij een sigaret uit zijn broekzak haalde en naar me keek.
"Tom, heb je vuur?" vroeg hij.
Ik gaf een knikje, pakte mijn aansteker en stak zijn sigaret aan. Hij inhaleerde diep, zijn ogen even dicht alsof dat kleine moment van nicotine het enige was wat hem overeind hield.
"Ik wist niet dat jij rookte," zei ik, meer verbaasd dan ik wilde laten merken.
Hij hield zijn lippen stijf terwijl hij uitblies. "Stress," antwoordde hij simpel.
Ik knikte begrijpend. Als iemand wist hoe stress je leven kon overnemen, waren wij het wel.
"Tom," begon hij na een stilte, "kan ik je even spreken? In mijn kantoor—nou ja, hotelkamer, eigenlijk." Hij corrigeerde zichzelf snel, en er klonk een lichte zenuwachtigheid in zijn stem. "Ik heb je professionele mening nodig."
Nieuwsgierig doofde ik mijn sigaret en volgde hem naar binnen. Nog geen vijf minuten later zaten we in zijn kamer. Hij stond achter zijn laptop terwijl ik op de stoel tegenover hem ging zitten.
"Tom," begon hij, terwijl hij naar het scherm keek, "ik wil dat je eerlijk bent. Geen gefilterde antwoorden, en zeker niet meteen alles afwijzen zoals je broer dat zou doen."
Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Waar gaat dit over?" vroeg ik, maar een onderbuikgevoel begon zich al te vormen.
Hans klikte iets op zijn laptop en draaide het scherm iets naar me toe. "Ik heb enkele demo's binnengekregen van verschillende vrouwenstemmen die Strange hebben ingezongen."
Daar was het. De ellendige situatie waar ik liever niet in betrokken wilde worden. Ik keek Hans aan en knikte langzaam. "Je kan me vertrouwen, Hans. Ik zal eerlijk zijn."
Hans speelde de eerste demo af. De stem van een zangeres vulde de kamer, perfect zuiver, maar er ontbrak iets essentieels. Hij klikte verder naar de volgende. En daarna nog één. Verschillende stemmen, allemaal technisch goed, maar niets wat echt binnenkwam.
"En?" vroeg hij na een tijdje, terwijl hij zijn laptop dichtdraaide.
Ik zuchtte en leunde achterover. "Kijk, ik ga eerlijk met je zijn, Hans. Dit zeg ik niet om Bill of Elise een plezier te doen, maar ik hoor het gewoon niet. Geen van deze stemmen past bij Bill’s stem. Ze klinken vlak, zonder emotie. Het is een nummer dat pijn en kwetsbaarheid nodig heeft, en dat hoor ik nergens in deze demo’s."
Hans wreef met zijn handen over zijn gezicht, duidelijk gefrustreerd. "En deze dan?" vroeg hij, terwijl hij nog een laatste demo opende. Het was Kerli. Haar stem klonk etherisch, met een unieke sfeer, maar ook zij leek het gevoel van het nummer niet volledig te begrijpen.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, Hans. Haar stem is prachtig, maar het past gewoon niet bij Bill. Het klinkt te afstandelijk."
Hans liet zijn hoofd zakken en wreef met zijn hand over zijn gezicht. Het leek alsof hij de hoop begon op te geven. "Je hebt gelijk," mopperde hij.
"Waarom moet dit ineens allemaal zo snel gaan?" vroeg ik hem, licht gefrustreerd.
Hij keek me met een geïrriteerde blik aan. "Management," antwoordde hij kort. "Ze willen deadlines halen. Marketingplannen, weet je wel."
Ik zuchtte en leunde naar voren. "Oké, Hans," zei ik, terwijl ik hem serieus aankeek. "Doe rustig aan. Dit nummer is te belangrijk om te overhaasten. Laat ons gewoon de tijd nemen om de juiste stem te vinden."
Hij knikte langzaam, alsof hij mijn woorden overwoog. "Ik zal mijn best doen om iemand anders te vinden," zei hij uiteindelijk, zijn stem vermoeid.
Ik stond op en klopte hem op zijn schouder. "Goed plan. Maar neem ook de tijd om na te denken over wat belangrijker is: een strakke deadline of een nummer dat de fans écht raakt."
Hans keek me aan en gaf een zwakke glimlach. "Bedankt, Tom," mompelde hij.
Ik liep de kamer uit met gemengde gevoelens. Terwijl ik door de gang liep, voelde ik een lichte irritatie richting het management. Het voelde alsof ze altijd de creatieve processen overhoop haalden. Maar ergens was ik ook opgelucht dat Hans eerlijk naar mij had geluisterd. Eén ding was zeker: dit nummer moest perfect zijn, of het nu met Elise was of niet.

Ik liep de gang door, nog steeds na te denken over mijn gesprek met Hans, toen ik onverwachts tegen iemand opbotste. "Kijk uit, man!" hoorde ik een geïrriteerde stem, en ik keek op om Bill te zien staan.
"Kwam jij nu net uit de kamer van Hans?" vroeg hij, en zijn toon klonk scherp.
Ik zuchtte diep. Bill in deze stemming betekende altijd drama, vooral als hij ruzie had met Elise. "Ja, net even iets besproken," antwoordde ik kort.
Bill trok een wenkbrauw op. "Wat besproken?"
Ik haalde mijn schouders op. "Niks bijzonders. Maar serieus, wat is er met jou? Nog altijd ruzie met Elise?" vroeg ik, terwijl ik hem onderzoekend aankeek.
Bill draaide met zijn ogen en liet een gefrustreerde zucht horen. "Ze kan soms zo..." begon hij, zijn stem vol frustratie. Maar voordat hij zijn zin kon afmaken, hoorden we een scherpe stem vanaf het einde van de gang.
"Ze kan soms zo wat?" klonk Elise, die daar stond met haar armen over elkaar geslagen. Haar ogen fonkelden van verontwaardiging.
Bill draaide zich naar haar toe, zijn irritatie duidelijk nog groter geworden door haar aanwezigheid. "Ja, Elise, ja," zei hij, zijn stem opbouwend tot een tirade. "Je kan soms zo onmogelijk zijn!"
Elise stapte met ferme passen dichterbij. "Oh, ik ben onmogelijk? Misschien moet je eens in de spiegel kijken, Bill Kaulitz!"
Ik stond daar tussen hen in, alsof ik het midden van een storm was beland, terwijl hun woorden over en weer vlogen. Het enige waar ik aan kon denken, was dat ik zo snel mogelijk uit deze situatie moest ontsnappen.
Ik voelde mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Het was een uitweg die ik niet kon negeren. "Sorry," mompelde ik, terwijl ik mijn telefoon omhoog hield en een gebaar maakte naar Bill. "Deze moet ik opnemen."
Ik draaide me snel om, liep mijn hotelkamer binnen en sloot de deur achter me. Mijn hart bonkte een beetje sneller toen ik zag wie er belde. Valerie. Mijn vinger zweefde even boven het scherm, maar uiteindelijk nam ik op.
"Hey," zei ik kort, terwijl ik me op de rand van het bed liet zakken.
"Ik kan niet stoppen met denken aan onze laatste nacht samen," fluisterde ze direct, haar stem laag en zacht. Mijn hart sloeg een slag over, en ik slikte.
"Valerie..." begon ik, maar ik wist niet wat ik wilde zeggen. Haar woorden hingen in de lucht, zwaar en geladen met een spanning die ik niet zomaar kon negeren.