52. I wanna welcome you to the Humanoid City

Ik stond dicht tegen Bill aan, mijn hoofd rustend tegen zijn borstkas terwijl hij zijn hand zachtjes door mijn haar liet glijden. De geur van zijn parfum, vermengd met die subtiele vleug van make-up en haarlak, was vertrouwd en geruststellend. Hij streelde de pas gekrulde lokken zachtjes en fluisterde bijna onhoorbaar: "Dat was close." Ik voelde een glimlach opkomen en knikte instemmend, mijn ademhaling steeds rustiger na de hectiek van de afgelopen minuten.
Ik keek omhoog naar hem en kon het niet laten om verontschuldigend te glimlachen. "Sorry dat ik niet van je kon afblijven," fluisterde ik, hoewel de woorden op mijn lippen een ondeugende ondertoon hadden.
Bill's mondhoeken trokken langzaam omhoog, en hij liet zijn hand even over mijn kaak glijden. "Ik heb hier evenveel schuld in als jij," fluisterde hij terug, zijn stem warm en geruststellend. Zijn ogen ontmoetten de mijne en hielden mijn blik vast.
Even bleven we zo staan, dicht bij elkaar in een moment van stilte, waarbij alleen het gedempte geroezemoes van buiten de kleedkamer op de achtergrond klonk. "Hey," fluisterde hij na een tijdje, "ben je klaar voor je eerste optreden?"
Ik haalde diep adem en knikte. "Ik denk het wel," zei ik, en probeerde mijn zenuwen te verbergen achter een zelfverzekerde glimlach. Maar Bill voelde het aan. Hij keek me intens aan, pakte mijn gezicht zachtjes vast en drukte zijn voorhoofd tegen het mijne.
"Jij gaat dat goed doen," zei hij terwijl hij mijn gezicht zachtjes tussen zijn handen nam en recht in mijn ogen keek, alsof hij me de kracht wilde geven om op mijn best te zijn.
"Zie ik je na de show?" vroeg ik hoopvol, hopend op nog een moment samen voor de Humanoid tour van start ging.
Bill schudde langzaam zijn hoofd. "Nee, voor de eerste show moet ik mezelf even afsluiten, helemaal focussen," legde hij uit. Er was een diepe rust in zijn woorden, een manier waarop hij zichzelf kalmte wist te geven, en ik wist dat hij dit moment ook belangrijk vond.
Ik liet mijn vingers zacht langs zijn kaaklijn glijden en knikte begrijpend. "Dat begrijp ik," zei ik met een klein glimlachje. "Je gaat het geweldig doen, Bill," zei ik vastberaden, een stille belofte van mijn vertrouwen in hem.
Op dat moment werd er op de deur geklopt, een onmiskenbaar teken dat we echt geen tijd meer hadden. Bill trok me nog een keer dichter naar zich toe en drukte een zachte, intense kus op mijn lippen. Het was alsof hij in die ene kus al zijn liefde en kracht wilde meegeven. Net op tijd liet hij me los, precies voordat de deur met een zwaai openging.
"Mee komen, nu!" klonk de stem van de security man ongeduldig. Bas stond echter naast hem en haalde zijn schouders lichtjes op, een blik van "langer kan ik de tijd niet rekken" in zijn ogen.
Bill knikte me nog één keer toe, zijn ogen vol warmte en toewijding. "Succes, Elise," zei hij, zijn stem doordrenkt met oprechte steun, voordat hij mijn hand losliet. Met Bas en de security-man naast me liep ik de gang uit, mijn gedachten en hart bij Bill.

Het eerste optreden voelde als een achtbaan van emoties. De zenuwen grepen me stevig vast, vooral bij de gedachte aan alle nieuwe nummers die we van onze CD zouden spelen. Het publiek was net zo nieuwsgierig als wij, en ik voelde die gezamenlijke spanning in de zaal. Maar toen we het podium betraden en de eerste noten klonken, zakte de angst weg. Mijn focus verschoof naar de muziek, het ritme en de energie om me heen. Toen we begonnen met "Hilf Mir Fliegen," leek het publiek in vuur en vlam te staan. Het was alsof ze ieder woord meezongen, alsof onze muziek ze op dat moment echt raakte.
Elke nieuwe track van de CD kreeg respons, elke noot werd opgepakt door een zaal vol toegewijde gezichten die ons steunden en elke seconde van de show intens beleefden. Voor de eerste keer voelde ik de kracht van onze muziek, de connectie met het publiek, en het gaf me het vertrouwen dat ik alles aankon, zelfs de grotere zalen die ons nog te wachten stonden.

Na het optreden stond ik samen met Bas en Valerie in de VIP-ruimte. Valerie stond vol bewondering naast Bas en strooide complimentjes over hoe geweldig hij was tijdens de show. Haar ogen glinsterden, en ik zag hoe haar handen subtiel over zijn arm gleden terwijl ze hem bleef overladen met lovende woorden.
"Ongelooflijk goed gedaan, Bas!" zei ze op een fluisterende toon, alsof ze alleen voor hem praatte.
“Dank je, Val,” zei Bas met een kleine glimlach, zichtbaar ongemakkelijk door de aandacht. Hij probeerde subtiel een stap achteruit te doen, maar zij stapte gelijk weer dichterbij, haar ogen glanzend. Ik kon mijn glimlach nauwelijks onderdrukken, vooral omdat Valerie niet merkte hoe wanhopig ze overkwam. Tegen mij had ze nog geen woord gezegd, en dat vond ik prima zo.
Zelf kon ik mijn ogen niet van Bill afhouden. Vanuit onze plek in de VIP-ruimte hadden we een perfect uitzicht op het podium, waar hij de zaal in vervoering bracht. Zijn stem klonk diep en vol gevoel, en zijn energie leek elk hoekje van de ruimte te vullen. Hij was volledig in zijn element, intens en gefocust, en ik voelde trots opwellen. Hij had de hele show in handen, en het publiek hing aan zijn lippen. Dit was wat hij het beste kon – mensen raken, hen meenemen naar een andere wereld, precies zoals hij bij mij deed.

Later die avond zaten we in de tourbus, op weg naar de volgende locatie in Nederland. De bus reed rustig over de donkere wegen, en ik lag in de tourbus-bed naast Bill, starend naar het plafond . De adrenaline van het optreden zat nog steeds in mijn lijf; mijn hoofd tolde van de indrukken en de opwinding. Het voelde precies zoals de eerste nacht na mijn allereerste optreden, met dat verschil dat ik nu naast de liefde van mijn leven lag in plaats van alleen in een hotelbed.
“Kan je ook niet slapen?” zuchtte Bill, zijn stem zacht maar warm.
Ik lachte, wetend dat hij precies hetzelfde voelde.