51. Bill and Bas friends?

Toen Bill de kamer binnenstapte, voelde ik onmiddellijk hoe de lucht veranderde. Een lichte spanning gleed door mijn lichaam, en ik verstijfde onbewust. Bas, alsof hij de verandering in energie net zo sterk voelde, deed een automatische stap naar achteren. De ruimte leek ineens een beetje kleiner te worden, alsof er meer aan de hand was dan alleen een ontmoeting tussen vrienden.
Bill stond stil, zijn ogen kort op mij gericht voordat hij zijn blik op Bas richtte. "Onderbreek ik jullie?" vroeg hij, zijn stem kalm maar met een onderliggende toon die moeilijk te ontcijferen was. Er viel een korte stilte, en ik zag hoe Bas onbewust slikte, duidelijk zoekend naar de juiste woorden.
"Bill, je hebt echt niets om jaloers over te zijn," zei Bas, met een kleine glimlach die zijn zenuwen moest maskeren. Zijn luchtige toon probeerde de spanning te doorbreken, en hij voegde er met een speelse blik aan toe, "Je weet toch dat Elise en ik alleen maar vrienden zijn."
Bill keek even van Bas naar mij, zijn ogen zacht maar vastberaden. "Ja, dat weet ik," antwoordde hij terwijl hij langzaam naar mij toe stapte. Zijn aanwezigheid vulde de kamer op een manier die alleen hij kon doen. Hij stopte vlak voor me en keek me diep in de ogen aan. "Ik vertrouw Elise volledig."
Zijn woorden raakten me diep. Ik wist hoe moeilijk het voor hem was om dit te zeggen, om vertrouwen te schenken na alles wat hij had meegemaakt. Bill had een verleden dat vol stond met pijn en bedrog, en het feit dat hij me deze woorden nu schonk, betekende meer dan hij zich kon voorstellen. Een gevoel van opluchting overspoelde me, en ik glimlachte naar hem. "Dank je," fluisterde ik zachtjes, mijn ogen gleden kort naar Bas, die het tafereel in stilte observeerde, en toen weer terug naar Bill.
Bill was ondertussen naast me komen staan en boog zich naar voren om een zachte kus op mijn kaak te drukken. Zijn aanwezigheid voelde vertrouwd, geruststellend. De spanning van het moment verdween langzaam en ik wilde de lucht verder klaren, de sfeer luchtiger maken. Ik besloot het onderwerp te veranderen, een glimlach op mijn gezicht.
"Wil je eens iets weten?" vroeg ik, terwijl ik Bill enthousiast aankeek.
Bill hief zijn hoofd een beetje schuin, nieuwsgierig naar waar ik naartoe wilde gaan met dit gesprek. "Weet je nog die ober van gisterenavond?" begon ik, terwijl een ondeugende glimlach mijn gezicht sierde.
Bill fronste even, duidelijk zoekend naar de herinnering, voordat hij knikte. "Ja, wat is er met hem?" vroeg hij.
"Wel," ging ik verder, mijn ogen fonkelend van plezier, "hij is gisterenavond in de hotelkamer van Bas beland... en eeeuh..."
Bill trok grote ogen, duidelijk verrast door mijn onthulling. Vervolgens barstte hij in lachen uit. "Wat? Meen je dat?" Hij keek van mij naar Bas, zijn lach aanstekelijk. "Goed bezig, Bas!" zei hij grijnzend, en klopte Bas vriendschappelijk op de schouder.
Bas draaide zich naar mij om, zijn ogen twinkelend van amusement. "Elise!" riep hij uit terwijl hij deed alsof hij geschokt was. "Je moest eens weten wat ik over haar heb gehoord... in die metalen bol op het podium!" voegde hij er plagend aan toe, terwijl hij zich naar Bill richtte, duidelijk spelend met de situatie. Zijn opmerking was overduidelijk als grap bedoeld, maar ik voelde mijn wangen toch een beetje gloeien.
Bill keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw en begon ook te lachen. "Oh ja? Wat zou dat dan kunnen zijn?" vroeg hij, terwijl hij duidelijk in de grap meeging. Ik voelde me opgelucht dat er geen spanning meer hing tussen mijn beste vriend en mijn geliefde.
Om de situatie nog luchtiger te maken, gaf ik Bas een speelse duw. "Hou je mond, jij!" lachte ik, terwijl ik hem met een glimlach aankeek. Bas hield zijn handen in de lucht, alsof hij zich wilde verdedigen. "Oké, oké, ik zal niets meer zeggen. Jullie geheim is veilig bij mij," grapte hij, maar de ondeugende twinkeling in zijn ogen vertelde een ander verhaal.

Net toen we dachten even rust te hebben, klopte het onverwachts op de deur. Ik voelde mijn hartslag versnellen, terwijl Bill en Bas nog aan het babbelen waren. De deur zwaaide langzaam open, en een man in volledig zwart gekleed, met een headset strak om zijn hoofd, kwam binnen. Hij straalde een air van professionaliteit uit, zijn bewegingen efficiënt en zonder aarzeling.
“From Another World?” vroeg hij kalm, met een lichte hint van ongeduld in zijn stem. Ik keek even naar Bas, die ook verbaasd leek, en knikte toen stilletjes.
Het drong meteen tot me door: het was tijd voor het optreden. De spanning greep me bij de keel toen ik besefte hoe weinig tijd ik had gehad om mezelf mentaal voor te bereiden. Alles wat er net gebeurd was – de scène met Bill, het gesprek met Paul, en zelfs het luchtige moment met Bas – had me volledig uit balans gebracht. Ik voelde een lichte paniek opborrelen.
De man checkte snel iets op een klein schermpje aan zijn riem en vervolgde: “Jullie worden verwacht in de coulisse.” Zijn toon was direct, alsof hij dit soort oproepen dagelijks deed en geen ruimte liet voor vertraging.
Bill merkte onmiddellijk mijn onrust en greep zachtjes mijn hand, zijn duim wreef troostend over mijn huid. "Mag ik nog twee seconden?" vroeg hij met een lichte glimlach, zijn ogen smekend gericht op de man. Maar voordat hij zijn zin helemaal af had kunnen maken, schudde de man zijn hoofd al, duidelijk niet van plan af te wijken van het schema. Tijd was kostbaar, vooral vlak voor een optreden.
"Sorry, geen tijd," zei hij kortaf.
Net op het moment dat ik dacht dat we geen uitweg meer hadden, stapte Bas naar voren, altijd met zijn scherpe geest en snelle improvisatievermogen. "Kun je me even naar het toilet wijzen?" vroeg hij op een beleefde, maar haastige toon. Het was een duidelijke poging om wat tijd te rekken. Ik kon zien dat de man een moment twijfelde, alsof hij afwoog of hij deze kleine pauze kon veroorloven. Hij keek even naar zijn scherm en zuchtte toen, half geïrriteerd.
“Oke, kom mee,” zei hij uiteindelijk. De professionaliteit was er nog steeds, maar er zat een lichte aarzeling in zijn stem. Hij draaide zich om en opende de deur voor Bas.
Bas draaide zich nog even snel om, stak twee vingers op en mimede "twee minuten" met zijn lippen, voordat hij de kamer verliet met de man in het zwart.