50. Bas zijn verhaal

Bas kwam binnen zoals hij altijd deed, met een energie die de kamer vulde en iedereen om hem heen een beetje lichter maakte. De deur zwaaide open met een lichte zwaai, en zijn gebruikelijke brede glimlach straalde van zijn gezicht. “Zo, wat heb ik gemist? Zijn we klaar voor wat chaos?” vroeg hij met zijn speelse toon, terwijl hij zijn hand nonchalant door zijn haar haalde. De gebruikelijke glimlach op zijn gezicht leek een natuurlijke tegenhanger van de stress die in de kamer hing.
Maar meteen na het uitspreken van die woorden zag hij Paul, die met een vermoeide en gespannen houding in de stoel zat. Bas stopte halverwege zijn stap en zijn glimlach vervaagde langzaam. De kamer, die slechts minuten geleden nog licht en onschuldig leek, veranderde ineens. De spanning hing dik in de lucht en zelfs Bas, die normaal elke situatie kon verlichten met een grap, wist dat dit niet het juiste moment was. Zijn ogen flitsten even naar mij, zoekend naar een antwoord zonder woorden, en toen terug naar Paul, die nu langzaam opstond.
Paul, duidelijk nog steeds geïrriteerd, haalde diep adem en rechtte zijn rug. Hij keek me even aan, alsof hij nog één laatste waarschuwing wilde geven. “Elise,” begon hij, zijn stem kalm maar streng, “je weet wat ik zei. Gedraag je.” Hij stond daar, zijn ogen strak op de mijne gericht, en ik voelde het gewicht van zijn woorden. Het was niet zomaar een opmerking. Het was een waarschuwing, een herinnering aan wat op het spel stond.
Ik hield zijn blik vast, hoewel ik me van binnen klein voelde. Ik knikte langzaam, zonder iets te zeggen, terwijl ik probeerde de ernst van de situatie volledig te bevatten. De realiteit van de situatie – dat alles wat Bill en ik deden onder een vergrootglas lag – voelde nu zwaarder dan ooit. Ik wist dat Paul gelijk had, maar het deed nog steeds pijn.
Paul zuchtte, alsof hij alle opgekropte frustratie in die ene ademteug liet ontsnappen. Hij keek nu naar Bas, die ongemakkelijk naast me stond. “Veel succes zo dadelijk,” zei hij met een knik, zijn stem vermoeid, maar oprecht. Het was duidelijk dat hij niet langer boos wilde blijven. Er was werk te doen, en hij was professioneel genoeg om dat te beseffen.
Bas knikte kort terug, zonder iets te zeggen. Paul draaide zich om en liep richting de deur. Het geluid van zijn voetstappen was het enige dat nog te horen was, totdat hij de deur zachtjes achter zich dichttrok, alsof hij de spanning in de kamer niet verder wilde laten escaleren.
De kamer voelde ineens leger, ondanks de aanwezigheid van Bas. Zijn aanwezigheid had altijd een rustgevend effect op me, alsof zijn kalmte en zelfvertrouwen aanstekelijk waren. Terwijl ik naar de spiegel keek en de stijltang opnieuw oppakte, voelde ik de opluchting die kwam met Pauls vertrek, maar de spanning was nog niet helemaal verdwenen.
Bas stapte naar me toe, en zonder iets te zeggen, plaatste hij zijn hand zachtjes op mijn schouder. Ik voelde de warmte van zijn aanraking, en het bracht een vreemd soort rust in me teweeg. Zonder na te denken leunde ik naar hem toe, mijn hoofd rustend tegen zijn brede borstkas. Zijn T-shirt voelde zacht aan tegen mijn wang, en zijn hartslag was langzaam en constant, een vertrouwd ritme dat me kalmeerde. De geur van zijn aftershave hing nog steeds om hem heen, een lichte, frisse geur die hij altijd droeg.

Bas liet me langzaam los, maar in plaats van de serieuze sfeer te behouden, verscheen er een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Ik herkende die blik meteen – hij had iets in gedachten, iets dat me aan het lachen zou maken, zoals hij altijd deed op de meest onverwachte momenten.
“Is het waar?” vroeg hij ineens, met een sprankeling in zijn ogen. “Is het waar wat ze zeggen over jou en Bill? Pléééz, Elise, ik moet het weten!”
Zijn speelse nieuwsgierigheid maakte me aan het lachen, zelfs al wist ik dat dit niet het moment was om geheimen te delen. Bas was altijd zo direct, zonder enige remming, en dat was precies waarom ik zo van hem hield. Zijn gezicht was een mix van oprechte verbazing en kinderlijk enthousiasme, waardoor ik nauwelijks mijn lach kon inhouden.
“Ik zeg niks,” zei ik met een uitdagende blik, terwijl ik mijn ogen even samenkneep om hem uit te dagen.
Bas' ogen werden nog groter, alsof hij net een schatkist had ontdekt. “Dus het ís waar!” riep hij uit, zijn stem een octaaf hoger van opwinding. Hij wiebelde speels met zijn wenkbrauwen en voegde er met een brede grijns aan toe: “Jij heet konijn!”
Ik moest lachen om zijn uitdrukking, en voor ik het wist, gaf ik hem een speelse stomp tegen zijn schouder. Hij deed alsof hij het serieus voelde en wreef overdreven over de plek waar ik hem had geraakt, maar zijn glimlach verdween geen moment van zijn gezicht.
“Over hete verhalen gesproken...” begon Bas, en ik voelde dat er nog iets aan zat te komen. Hij leunde iets dichter naar me toe en vroeg met een ondeugende ondertoon: “Kan jij je de ober van gisteravond nog herinneren?”
Ik fronste even mijn wenkbrauwen en keek hem nieuwsgierig aan. “Maar jij was toch helemaal niet bij het etentje aanwezig?” vroeg ik, terwijl ik probeerde te bedenken wat hij bedoelde.
“Klopt,” zei hij met een nonchalante knik. “Maar...” Hij pauzeerde even, alsof hij het moment nog dramatischer wilde maken. “Ik ben hem achteraf nog tegengekomen in de bar.”
Mijn ogen werden groter van verrassing, en ik voelde een glimlach opkomen. “En toen?”
Bas wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen en vervolgde: “We hebben het feestje verdergezet in mijn hotelkamer.”
Mijn ogen werden groot van verbazing. "Wat? Echt?" riep ik uit, terwijl ik hem opnieuw een speelse stomp gaf. "Vertel me alles!" Ik kon mijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen en pakte zijn hand vast. Mijn ogen straalden van opwinding terwijl ik naar hem keek, volledig gefascineerd door dit onverwachte verhaal.
Hij lachte en leunde dichter naar me toe alsof hij op het punt stond een groot geheim te onthullen. "Wel, laten we zeggen dat hij niet alleen goed is in het serveren van drankjes," fluisterde hij op een toon die zo suggestief was dat ik bijna opnieuw begon te lachen.
Bas wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen en begon langzaam te grijnzen, maar voordat hij verder kon vertellen, zwaaide de deur met een lichte klap open. De energie in de kamer veranderde onmiddellijk toen Bill binnenkwam.
Zijn verschijning was zoals altijd indrukwekkend, en hoewel hij niets zei, voelde het alsof de ruimte gevuld werd met een soort spanning. Hij keek me aan, zijn ogen zo intens dat het leek alsof hij de hele wereld in die ene blik probeerde te vangen. Mijn hart sloeg een klein sprongetje, en ik liet Bas' hand los, alsof ik betrapt was op iets geheims.