49. Hair and Make up

Ik zat in mijn kleedkamer, mijn gedachten nog verward door alles wat net was gebeurd. Tilly, die ik net in de gang was tegengekomen, had me vriendelijk aangeboden om mijn haar te fatsoeneren. Ze was nu druk bezig met een stijltang, elke pluk haar zorgvuldig draaiend om de perfecte krul te creëren. De geur van hitte en haarspray hing in de lucht, maar zelfs terwijl ze mijn haar deed, kon ik merken dat er iets mis was. Haar normaal vrolijke en opgewekte zelf was nauwelijks aanwezig. Ze leek ergens anders met haar gedachten.
"Ben je zeker dat alles goed is?" vroeg ik haar voor de tweede keer, mijn stem zacht maar bezorgd. De eerste keer had ze mijn vraag vermeden, weggewuifd met een snelle glimlach die haar ogen niet bereikte. Maar deze keer kon ze het niet meer ontwijken.
Ze haalde de stijltang langzaam uit mijn haar en keek me aan via de spiegel. Haar ogen glinsterden met een bepaalde kwetsbaarheid die ik zelden bij haar had gezien. "Is het zo duidelijk?" vroeg ze met een flauwe glimlach, en ik knikte. Ik draaide mijn stoel om, zodat ik haar recht aan kon kijken, en pakte zachtjes haar hand vast.
"Je weet dat je alles tegen mij kan zeggen, hè?" zei ik haar geruststellend, mijn stem doordrenkt van oprechte bezorgdheid. Ze knikte even, maar ik zag dat ze met zichzelf worstelde, alsof ze twijfelde of ze haar hart wel wilde luchten.
Ze zette zich op de tafel recht voor mij neer, haar benen bungelend aan de zijkant, en haalde diep adem. "Wel..." begon ze, duidelijk zoekend naar de juiste woorden. "Ik weet het niet meer wat ik moet doen met Bas." Haar woorden hingen zwaar in de lucht, en ik liet een kleine zucht ontsnappen. Natuurlijk was het Bas. Tilly had al maanden gevoelens voor hem, maar hun situatie was ingewikkeld, iets wat haar zichtbaar kwelde.
"De ene moment kan hij niet van me afblijven," vervolgde ze met een lichte frustratie in haar stem, "en de andere moment ziet hij me niet eens staan." Ze sloeg haar ogen neer, alsof ze het niet kon verdragen om me aan te kijken terwijl ze dit zei. Het was duidelijk dat het haar enorm bezighield.
"Misschien moet je eens met hem praten," spoorde ik haar voorzichtig aan. "Echt duidelijk zijn over hoe je je voelt." Ik probeerde haar een beetje richting te geven, maar ik wist dat dit gesprek moeilijker was dan het leek.
Ze lachte bitter. "Oooh, Elise, dat heb ik daarnet ook al geprobeerd," zei ze zuchtend. "Maar dan rent hij gewoon weg. Hij ontwijkt het elke keer. Alsof hij niet weet wat hij wil... of misschien weet hij het wel, maar wil hij het niet zeggen."
Ik zag de pijn in haar ogen toen ze dat laatste zei. Het was moeilijk om haar zo te zien, wetende dat de waarheid waarschijnlijk veel pijnlijker zou zijn dan ze zich kon voorstellen. Want Bas... Bas was homo, en hoewel ik die informatie met zekerheid wist, worstelde ik met de vraag of het aan mij was om dat haar te vertellen. Kon ik haar die klap geven, of moest hij dat zelf doen? Nee, dacht ik uiteindelijk, dat was niet mijn plaats. Dit moest Bas zelf met haar bespreken, hoe moeilijk dat ook zou zijn.
"Ik zal ook eens met Bas praten," bood ik uiteindelijk aan, mijn stem zacht en oprecht. Ik wilde haar op de een of andere manier helpen, al was het maar om wat duidelijkheid te scheppen. Op dat moment verscheen er een flauwe glimlach op haar gezicht, een teken dat ze mijn aanbod waardeerde, zelfs al wist ze dat het geen eenvoudige oplossing zou zijn.
Maar voordat ik nog iets kon zeggen, zwaaide de deur met een klap open, en Paul stormde binnen. Zijn zware voetstappen galmden door de kamer terwijl hij luid riep: "Elise!"
Mijn hart sloeg een slag over. Ik voelde onmiddellijk dat dit niet zomaar een toevallige binnenkomst was. Pauls stem had een scherpe, dringende toon, en ik wist meteen dat ik in de problemen zat.


Toen Paul binnenstormde en zag dat Tilly ook in de kleedkamer aanwezig was, herpakte hij zichzelf meteen. Hij probeerde de spanning te onderdrukken, hoewel ik die nog steeds voelde hangen in de lucht.
"Haar en make-up?" vroeg hij kort aan Tilly, zijn ogen strak op haar gericht.
Ze knikte snel. "Make-up artist van Gustav," antwoordde ze professioneel, duidelijk niet op haar gemak.
"Wel," ging Paul direct verder, zijn stem zakelijk en kortaf, "je wordt in zijn kleedkamer verwacht. Elise moet haar make-up en haar zelf doen." Zijn toon was streng en ongeduldig, alsof er geen ruimte was voor discussie. Tilly knikte opnieuw, gooide me nog een snelle blik toe vol medeleven, en verliet toen haastig de kleedkamer.
Ik draaide me meteen terug naar de spiegel en pakte de stijltang op, mijn handen trilde licht terwijl ik verderging met het krullen van mijn haar. "Ja, Paul?" probeerde ik kalm te zeggen, hoewel ik wist dat er iets aan zat te komen.
Paul haalde diep adem, alsof hij zich probeerde te kalmeren, maar het werkte niet. "Zeg dat het niet waar is, Elise," begon hij scherp, de woede en teleurstelling duidelijk in zijn stem.
"Wat bedoel je?" vroeg ik zo onschuldig mogelijk, hoewel ik precies wist waar dit over ging. Het incident op het podium. Bill en ik in de bol. De rest van de crew die ons gezien had.
"Jij met Bill... in die bol!" schreeuwde hij, zijn stem nu veel harder en onrustiger dan voorheen. Ik draaide me naar hem om en zag eindelijk hoe boos hij werkelijk was. Zijn gezicht was rood van woede, zijn ogen glinsterden van frustratie.
Ik slikte, voelde de spanning stijgen, en probeerde rustig te blijven. "Paul," begon ik zachtjes, "het is niet wat het lijkt. Er is niets gebeurd tussen mij en Bill daar." Het voelde als een leugen in mijn keel, maar ik wist dat het de enige manier was om de situatie te kalmeren.
Paul schudde zijn hoofd, zijn hand gebald tot een vuist. "Het interesseert me niet wat er in die bol is gebeurd," beet hij me toe. "Het gaat erom hoe het eruitzag voor de rest van de crew! Dat is wat telt!" Hij keek me fel aan, zijn gezicht nu ook gevuld met wanhoop.
"Het mag niet uitlekken dat jullie een relatie hebben, Elise! Godverdomme, dat is zo belangrijk!" Zijn stem brak bijna, en het raakte me diep. Dit was groter dan ik had gedacht.
Ik staarde naar de grond, de spanning in mijn schouders drukkend. De realiteit van de situatie begon tot me door te dringen. "Maar waarom?" vroeg ik zacht, mijn stem bijna een fluistering.
Paul keek me aan, zijn gezicht getrokken van de stress. "Tokio Hotel zet ons buiten als het contract wordt verbroken," zei hij wanhopig, zijn stem nu laag en ernstig. "En als dat gebeurt, kunnen wij fluiten naar een goede verkoop van onze cd's. Geen promotie. Geen toekomst." Zijn ogen priemden in de mijne, en ik kon de ernst van de situatie nu pas echt bevatten. Dit ging niet alleen over mij en Bill. Dit ging over iedereen, over de toekomst van de band, over onze carrières die aan een zijden draadje hingen.
Paul zakte neer op een stoel en wreef met zijn handen over zijn gezicht, alsof hij even niet wist hoe hij verder moest. "We kunnen het ons gewoon niet permitteren," mompelde hij uiteindelijk, zijn stem vermoeid.
Ik keek hem aan, de zwaarte van de situatie drong tot me door. De liefde tussen Bill en mij voelde zo puur, maar het zat gevangen in een web van zakelijke belangen en verwachtingen waar ik geen controle over had.