48. Betrapt

Toen de bol zich langzaam verder opende, konden we het niet vermijden: daar stonden Georg en Valerie, precies in het midden van de opening. Hun ogen waren groot van verbazing, vol ongeloof over wat ze zojuist hadden gezien. Het was duidelijk dat ze op het verkeerde moment de knop hadden ingedrukt.
Voor een moment leek de tijd stil te staan. Georg’s mond hing half open, en Valerie, die haar ogen wijd had opengesperd, keek van Bill naar mij en terug, alsof ze niet wist wat ze moest zeggen of doen. "Wat de...?" begon Georg, maar de woorden kwamen niet meer uit zijn mond. Valerie stond naast hem, haar hand voor haar mond geslagen, als om de schokkende onthulling te verbergen. De ongemakkelijke stilte die volgde was ondraaglijk, de spanning in de lucht dikker dan ooit.
Mijn gezicht voelde heet worden, mijn ademhaling nog onregelmatig van wat er zojuist was gebeurd, maar nu vooral door de plotselinge schok van ontdekking. Bill bleef opmerkelijk kalm, hoewel ik aan zijn stijve houding kon zien dat ook hij besefte hoe ongemakkelijk de situatie was.
“We... we waren gewoon even wat aan het uitproberen voor de show,” stamelde Bill, terwijl hij zijn blik snel van hen naar de kaarsen om ons heen verlegde, hopend dat ze misschien geloofden dat dit allemaal een onderdeel van de voorbereiding was. Georg keek even naar de kaarsen, toen naar ons, en ik kon zien hoe hij probeerde een serieuze blik te bewaren, maar hij leek nog steeds te geschokt om iets te zeggen.
Valerie, die normaal niet snel sprakeloos was, stond met haar armen over elkaar geslagen en staarde ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het leek alsof ze iets wilde zeggen, maar de woorden kwamen niet uit haar mond.
De ongemakkelijke stilte leek eindeloos te duren, totdat Georg eindelijk iets zei. Hij schudde eerst zijn hoofd, nog steeds in shock. “Serieus, guys?” vroeg hij, de verbazing in zijn stem niet te missen. “In de bol? Met al die kaarsjes?”
Ik keek snel naar Bill, die me met een blik vol onschuld aanstaarde, alsof hij me wilde geruststellen dat het goed kwam. Maar er was geen weg meer terug. De waarheid was onthuld, en hoe we verder moesten, bleef een raadsel in de lucht hangen.
“Elise,” hoorde ik Valerie ineens zeggen, met een nauwelijks verholen sarcastische ondertoon, “ik denk dat je dringend je haar moet fatsoeneren. Het ziet eruit alsof je door een storm bent gegaan.” Haar ogen schoten afkeurend heen en weer tussen mij en Bill, terwijl de rest van de crew ons ondertussen met vreemde blikken aanstaarde. De sfeer was geladen met ongemakkelijkheid en onderhuidse spanning, terwijl de zachte gloed van de kaarsen ons nog steeds omhulde.
Georg draaide zich om naar de groep mensen die zich verzameld had en riep: “Oké, mensen, terug aan het werk! Jullie hebben wel iets beters te doen!” Zijn stem was hard, maar het was duidelijk dat hij het liefst wilde dat deze situatie zo snel mogelijk opgelost zou worden. Toen iedereen langzaam weer aan het werk ging, keek hij Bill strak aan. “Bill, aub... denk aan het contract,” zei hij met een zware zucht.
Bill, die net zijn blik weer naar mij had gericht, haalde zijn schouders op en antwoordde met een licht geïrriteerde ondertoon: “De meeste mensen weten toch al dat we iets hebben.” Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar de spanning in de ruimte was onmiskenbaar.
Georg schudde zijn hoofd, zijn gezicht ernstig. “Hier lopen ook veel mensen van de zaal rond. Jullie moeten echt voorzichtig zijn,” waarschuwde hij. Ik zag Bill kort knikken, terwijl hij zijn ogen neersloeg en de ernst van de situatie langzaam begon door te dringen.
En toen, alsof het niet erger kon worden, kwam Hans aangelopen, zijn voetstappen zwaar en vol ongeduld. “Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?” brulde hij, zijn ogen wijd van frustratie. Hij wierp een blik op de kaarsen rondom ons, op Bill en mij, en zijn gezicht verstarde in een mengeling van ongeloof en ergernis. “Dit kan toch niet waar zijn!” siste hij, zijn stem gedempt om niet te veel aandacht te trekken van buitenstaanders.
Ik voelde de schaamte als een hete golf door mijn lichaam trekken terwijl ik snel begon de kaarsjes uit te blazen, mijn handen trillend door de hele situatie. De geur van gesmolten kaarsvet vulde de lucht, terwijl de vlammen langzaam uitgingen en het romantische licht rondom ons verdween.
Valerie stond daar nog steeds, haar armen over elkaar geslagen en haar blik vastgeprikt op mij. “Elise, echt, je hebt nog maar een uur voor je show. Zorg dat je er netjes uitziet,” zei ze scherp, haar ogen glinsterend met een mix van minachting en irritatie.
Hans, die nu zijn blik op mij gericht had, keek alsof hij me wilde vermoorden met zijn ogen alleen. “Valerie heeft gelijk,” snauwde hij. “Wegwezen, jij. Dit is geen moment voor gekke spelletjes.” Zijn stem was hard en onverbiddelijk, en ik voelde de druk om zo snel mogelijk weg te komen.
Ik knikte snel, mijn hart bonkend van schaamte, en maakte dat ik wegkwam. Terwijl ik haastig richting de kleedkamers liep, hoorde ik nog hoe Georg en Hans met Bill in discussie gingen. De hitte van het moment, de blikken van iedereen en de spanning die nog in de lucht hing, maakten dat mijn hoofd tolde van verwarring en schaamte. Ik wist dat dit moment voor altijd een stempel op mijn herinneringen zou drukken, een herinnering aan hoe dichtbij we waren gekomen om betrapt te worden.