46. Humanoid Bol

Toen ik bij het podium aankwam, keek ik om me heen, maar er was niemand te bekennen. De zaal was verlaten, stiller dan ooit, alsof de wereld even was gestopt. Geen geluiden van de crew, geen stemmen die instructies schreeuwden, en bovenal—Bill was nergens te zien.
De zaal was volledig leeg. Geen crew, geen bandleden, geen geluid, enkel de stilte van de lege ruimte die straks gevuld zou zijn met duizenden schreeuwende fans. Ik nam een diepe zucht en liet de ruimte op me inwerken. Binnen een paar uur zou dit een ander universum worden—een ruimte gevuld met energie, emotie en onze muziek. Het was vreemd hoe ik daar geen angst voor voelde. Geen zenuwen, geen twijfel. Alleen maar de vastberadenheid om te doen waar ik goed in was. Bas en ik zouden hier staan, samen met onze muziek, en ik was er klaar voor.
"Elise, ben je hier?" hoorde ik plotseling een stem achter me. De stem van Bill.
Ik werd uit mijn gedachten getrokken en draaide me om, mijn blik viel op het decor dat Bill had ontworpen. Het podium was indrukwekkend, met een gigantische metalen bol die centraal stond. Nog steeds zag ik niemand—behalve die bol. De structuur was mysterieus en imposant. "Bill?" zei ik aarzelend, terwijl ik langzaam een stap richting de bol zette.
Tot mijn verrassing begon de bol zich te openen. De stukken metaal bewogen gracieus uit elkaar, en ik zette instinctief een stap achteruit, mijn ademhaling versnelde van verwondering. Het was alsof ik een geheime wereld binnenstapte. Het mechanisme was indrukwekkend, een meesterwerk op zich. Langzaam onthulde de bol zijn inhoud, en daar stond Bill, in al zijn glorie.
Hij had zijn eerste outfit voor de show al aan: een strak leren zwart pak dat perfect om zijn lichaam zat. Zijn haar zat strak in model, zijn make-up onberispelijk. Hij zag er imposant uit, klaar om het podium te betreden, alsof hij rechtstreeks uit een droom stapte. Maar wat mijn aandacht echt trok, waren de kaarsen die binnenin de bol stonden opgesteld. Ze gaven een zacht, romantisch licht dat afstak tegen de koele, industriële achtergrond van het metaal. Het was een prachtig contrast—intiem en toch zo groots.
Bill stak zijn arm naar me uit, een uitnodiging die onmogelijk te negeren was. Er was geen aarzeling in zijn ogen, alleen vastberadenheid. Hij wilde me bij zich, in dat moment, in die bol die zo zorgvuldig was gecreëerd. Ik strekte mijn hand uit en pakte zijn arm stevig vast. Zonder een seconde te twijfelen, stapte ik de bol in en stond nu oog in oog met hem. De sfeer was geladen, niet alleen door de opwinding van het aankomende optreden of onze ruzie, maar ook door de aanwezigheid van ons tweeën, zo dicht bij elkaar.
Bill trok me dichter naar zich toe, zijn ogen zacht maar intens. Mijn hartslag versnelde terwijl ik zijn blik vast bleef houden. En toen, zonder woorden, leunde hij voorover en plaatste zijn lippen op de mijne. De wereld om ons heen leek stil te vallen. Het was alsof alles even pauzeerde—de tijd, de ruimte, de voorbereidingen voor de show. Niets deed er meer toe behalve dit moment. Zijn kus was vol verlangen, een mengeling van passie en geruststelling, alsof hij me wilde laten weten dat alles goed zou komen, ongeacht wat er nog zou gebeuren.
Mijn hand gleed omhoog naar zijn gezicht, mijn vingers voelden de lijn van zijn kaak terwijl ik hem terugkuste. Er was zoveel onuitgesproken tussen ons, maar op dat moment leek het alsof woorden overbodig waren. De wereld mocht dan chaos zijn, maar hier, in deze bol met kaarslicht, was het even perfect.

Bill brak de kus, zijn ogen bleven gefocust op de mijne, gevuld met een mengeling van spijt en tederheid. Zijn hand gleed zachtjes over mijn kaak, en zijn stem klonk oprecht wanneer hij zei: “Sorry voor gisteren. Ik had niet zo jaloers moeten doen over Bas. Je hebt helemaal gelijk. Waar zit ik toch soms met mijn verstand?” Zijn woorden werden vergezeld door een verlegen glimlach, een poging om de spanning van het vorige gesprek te verzachten.
Ik glimlachte terug, mijn hand vond zijn kaak weer en rustte daar geruststellend. “Het is weer helemaal uit de hand gelopen, hè?” zei ik, mijn stem zacht en vol begrip.
Ik wendde mijn blik van hem af en keek rond in de bol. De kaarsjes flonkerden in het dimlicht, een zee van kleine vlammetjes die de metalen muren om ons heen verwarmden. “Wat heb jij hier allemaal gedaan?” vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd door de charmante chaos om ons heen.
Bill trok me dichter naar zich toe, zijn handen stevig maar teder om mijn middel. “Met wat hulp van Tilly,” ging hij verder, “heb ik het hier heel gezellig gemaakt.” Zijn stem droeg een ondeugende ondertoon, en ik kon de opwinding in de lucht bijna voelen.
Ik ging op mijn tippen staan, mijn lippen nu nog dichter bij die van hem. De verleiding om hem te kussen was onmiskenbaar, en ik voelde zijn adem tegen mijn huid. “Ga je zo optreden met al die kaarsjes rond jou?” vroeg ik, mijn stem verleidelijk en speels. De blik in Bill’s ogen veranderde, zijn ademhaling vertraagde en ik zag hoe hij moeite had om zich in te houden.
“Dit is enkel en alleen voor jou,” zei hij, zijn ogen vol vuur. Het was een belofte, een belofte die hij met zijn volgende actie onmiddellijk waarmaakte. Hij boog zich naar me toe, en zijn mond drukte zich op de mijne, een mengeling van passie en tederheid die me deed vergeten waar we waren.
De kus was vol passie en verlangens, een verlengstuk van de woorden die niet meer gezegd hoefden te worden. Het was alsof de hele wereld buiten de bol was verdwenen, en alleen wij bestonden in dit intieme, romantische moment. De kaarsjes flikkerden om ons heen, hun zachte licht weerspiegelde in de diepte van Bill’s ogen, en de warmte tussen ons was alles wat nog telde.
Het was alsof alle zorgen en twijfels van gisteren in dit ene moment waren opgelost, vervangen door de pure verbinding die we nu deelden. De ruimte, de muziek, en de rest van de wereld leken te vervagen, enkel wij en onze dromen bleven over.