45. Naar de concertzaal

Later die dag stonden Paul, Bas en ik op het punt om naar de concerthal te vertrekken. De spanning hing in de lucht, een mix van zenuwen en opwinding die ons allemaal omhulde. We hadden onze laatste soundcheck achter de rug en het besef dat de show eindelijk zou beginnen, vulde me met een energie die ik moeilijk kon negeren. De lichten van de zaal, de opwinding van het publiek, het zou allemaal voor echt zijn vanavond.
Ik had geprobeerd Bill te vinden, in de hoop dat ik nog even met hem kon praten voordat alles losbarstte. Maar zijn schema was volgeboekt met interviews en laatste voorbereidingen, waardoor het leek alsof ik hem niet meer kon bereiken. Het voelde frustrerend, vooral omdat ik het gevoel had dat we nog iets moesten uitpraten. Maar daar was niet veel tijd voor; de show zou beginnen en het publiek verwachtte dat we alles zouden geven.
In de kleedkamer zaten Bas en ik samen, de spanning in de lucht tastbaar. Bas zat op de bank, zijn gitaar in de hand, terwijl hij op het instrument tokkelde. De klanken vulden de ruimte en gaven me een beetje rust, ondanks de zenuwen die zich in mijn buik oproepten. Ik keek in de spiegel, nog steeds bezig met mijn laatste beetje make-up. Een lichte foundation, een vleugje mascara, en wat lipgloss om mijn lippen wat kleur te geven. Het was een klein ritueel, maar het hielp me om me voor te bereiden op de show, om het beste van mezelf te laten zien.
“Je ziet er geweldig uit,” zei Bas, zonder zijn blik van zijn gitaar af te wenden. “Je bent klaar om de sterren van de hemel te zingen.”
“Dank je,” antwoordde ik met een glimlach, hoewel mijn zenuwen nog steeds als een bal in mijn maag zaten. “Ik hoop dat ik het niet verknal.”
“Maak je geen zorgen,” zei hij geruststellend. “We doen dit samen. We zijn een team.” Hij keek op en glimlachte naar me, en ik voelde een beetje van de druk van mijn schouders glijden. Zijn vertrouwen in mij gaf me moed, en ik kon een sprankje enthousiasme in mezelf ontdekken.

"Je lijkt zoveel meer gespannen dan anders," zei Bas, terwijl hij met zijn vingers op de snaren van zijn gitaar tokte. "Is er verder nog iets aan de hand?"
Ik keek naar beneden, mijn ogen gericht op de vloer terwijl mijn gedachten alle kanten op schoten. "Bas," begon ik eerlijk, "ik weet niet of ik dit allemaal wel aankan. Morgen ons eerste interview..." Mijn stem verloor wat van zijn kracht toen ik de laatste woorden uitsprak.
Bas legde zijn gitaar weg, zijn blik veranderde van serieus naar speels. "Ooh ja, dat is waar," zei hij nonchalant. "Ik ging jou de kneepjes van het vak nog leren." Zijn verleidelijke glimlach was genoeg om me even te laten lachen, een welkome afleiding van mijn angst.
"Bas, nee, even serieus," zei ik, terwijl ik mijn lach onderdrukte. "Is het te laat om er onderdoor te muizen?"
Bas sprong recht, zijn energie leek als een schokgolf door de kamer te stromen. “Hey, komaan, waar heb je eigenlijk zoveel bang voor?”
Ik haalde mijn schouders op, maar in mijn gedachten zag ik een hele zaal vol mensen die mij uitlachten. “Dat ik stomme dingen ga zeggen, of dat ik bevries,” zei ik. Mijn stem trilde een beetje, ondanks mijn poging om kalm te blijven.
Bas legde een bemoedigende hand op mijn rug, zijn aanraking was geruststellend. “En op het podium? Heb je daar ook zoveel schik?”
“Nee,” schudde ik mijn hoofd. “Op het podium voel ik me juist op mijn gemak. Het gebeurt allemaal vanzelf, het voelt als een tweede natuur.”
Bas keek me met een warme glimlach aan. “Hou dat gevoel vast bij een interview, Elise,” zei hij. “En je zult zien dat het vanzelf gaat.”
Ik keek in de spiegel, mijn ogen ontmoetten de zijnen in de reflectie. Misschien heb je wel gelijk, dacht ik, terwijl ik zijn geruststellende woorden overwoog. Mijn twijfels leken een beetje minder zwaar te wegen met zijn steun.
Op dat moment zwaaide de deur open en zagen we Tilly naar binnenkomen. Ze glimlachte vriendelijk en zei: "Ooh, hallo From Another World."
Bas glimlachte charmant terug en zei met een knipoog: “Voor jou is het nog steeds Elise en Bas.” Ik zag hoe Tilly begon te blozen, en een gevoel van vreugde overspoelde me. Maar het was kort, want ze leek zich snel weer te herinneren waarom ze hier was.
"Eh, Elise, Bill is bij het podium en is op zoek naar jou. Kan je even naar hem gaan?" vroeg Tilly, haar stem een mengeling van zenuwen en opwinding.
Mijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte dat Bill naar me zocht. "Oke, ik ga meteen," zei ik terwijl ik opstond en naar Bas keek die een ondeugende grijns op zijn gezicht had. "Gedraag je je maar," zei ik met een speelse glimlach terwijl ik de kleedkamer verliet.
"Jij ook," riep Bas nog achterna toen ik de deur achter me sloot.

De gang naar het podium leek langer dan normaal, elke stap voelde als een stap dichterbij de confrontatie waar ik onbewust naar uitkeek. De echo van de geluiden van de voorbereidingen vulde de lucht terwijl ik mijn weg vond door de gangen. Mijn gedachten waren een wirwar van zenuwen en anticipatie. Wat zou Bill zeggen? Hoe zou hij reageren? En zou mijn ontmoeting met hem mijn stemming opvrolijken?