39. Toewijding

POV Elise

Ik stond boven in de concertzaal en keek door het grote raam naar buiten, waar Tokio Hotel hun fans begroette. Het was een indrukwekkend gezicht, hoe deze jongens – die ik inmiddels zo goed kende – zichzelf zo beschikbaar stelden voor hun fans. De groep tienermeisjes ging compleet uit hun dak, hun gejuich en geschreeuw waren zelfs door het glas heen te horen. Ik glimlachte zachtjes, geraakt door hun toewijding en de manier waarop Bill, Tom, Georg en Gustav zonder aarzeling hun tijd en energie aan hen gaven.
Maar mijn moment van bewondering werd abrupt onderbroken toen ik het geluid van iemand die zijn keel schraapte achter me hoorde. Ik draaide me om en zag Valerie naast me komen staan. Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek eveneens naar buiten, haar gezicht uitdrukkingloos behalve die typische, onpeilbare glimlach die ze altijd droeg.
"Zie je dat?" zei ze, haar stem doordrenkt van iets dat bijna op spot leek. "Al die meisjes willen Bill. Ben je niet jaloers?"
Ik haalde mijn schouders op, probeerde nonchalant over te komen, ook al voelde ik haar woorden als kleine naalden in mijn huid prikken. "Nee," antwoordde ik zacht, mijn ogen weer gericht op Bill die vrolijk handtekeningen aan het uitdelen was. "Waarom zou ik?"
Ze glimlachte, een heimelijke, bijna giftige glimlach, en wees naar buiten. "Ik kan daar buiten minstens twintig meisjes aanwijzen die zoveel knapper zijn dan jij," zei ze, haar toon zo luchtig alsof ze het over het weer had. "En toch kiest Bill jou."
Haar woorden voelden als een klap in mijn gezicht. Terwijl ze haar hoofd terug naar mij draaide, zag ik de spottende glans in haar ogen. Een golf van misselijkheid trok door me heen. Natuurlijk, ik was me ervan bewust dat ik geen beautyqueen was zoals Valerie. Ze was het type meisje dat opviel, met haar perfecte uiterlijk en stralende glimlach. En ik? Ik was gewoon een doorsnee meisje, iemand die meestal op de achtergrond bleef. Maar was het echt nodig om dat zo gemeen te benadrukken? De onzekerheden die ik diep van binnen had proberen weg te stoppen, kwamen plotseling allemaal naar boven.

Ik wilde iets terugzeggen, iets snedigs, iets dat haar op haar plaats zou zetten, maar mijn gedachten leken vast te lopen in een wirwar van gevoelens. Net toen ik mijn mond opende om te antwoorden, hoorde ik de stemmen van Bas en Paul dichterbij komen. Hun aanwezigheid brak het verstikkende moment met Valerie, en ik draaide mijn hoofd snel weg van haar om naar hen te kijken.
"Ooh, hier ben je," zei Paul, zijn stem warm en vriendelijk zoals altijd. Hij glimlachte naar me terwijl hij dichterbij kwam.
Ik liet Valerie achter me en richtte mijn aandacht volledig op onze manager. "Elise, goed dat ik je zie," begon hij, duidelijk enthousiast. "Onze CD is opgekocht door een paar winkels. De eerste exemplaren zijn verkocht!"
Mijn ogen werden groot van vreugde. "Echt waar?" bracht ik uit, nauwelijks in staat om mijn enthousiasme te onderdrukken. Ik draaide me naar Bas, die naast Paul stond, en zonder na te denken vloog ik hem in de armen. "Wauw, ik ben zo gelukkig!" riep ik uit, en Bas knikte instemmend. “Het is begonnen, Elise,” fluisterde Bas zachtjes.
Paul keek ondertussen naar buiten, zijn blik kritisch maar tevreden. "Als we straks naar het hotel gaan, gaan we langs de fans naar buiten," zei hij, zijn toon nu zakelijker. "Dan zullen ze wel doorkrijgen dat wij het voorprogramma zijn. En dan kunnen jullie al een praatje maken met de fans."
Zijn woorden maakten me plotseling nerveus. De gedachte om al die ogen op ons gericht te hebben, al die verwachtingen, voelde plotseling als een enorme last op mijn schouders. Ik had altijd in de schaduw gestaan van Tokio Hotel, maar nu zouden we zelf in de spotlights staan. En dat maakte me doodsbang.
Valerie stond nog steeds naast me, haar ogen glinsterend van verborgen leedvermaak. Ze had haar doel bereikt – haar woorden hadden hun weg gevonden naar de onzekerheden die ik diep vanbinnen had geprobeerd te verbergen.

Bij de vorige tournee was mijn rol vrij eenvoudig geweest: optreden, zingen, en het publiek vermaken. Maar nu, nu we onze eigen CD hadden uitgebracht, kwam er zoveel meer bij kijken. Promotie, interviews, het opbouwen van een fanbase – het was een heel andere wereld waarin ik plotseling terecht was gekomen. Nerveus keek ik terug uit het raam naar de jongens van Tokio Hotel, die inmiddels volkomen ontspannen tussen hun fans stonden. Ze leken zo zeker van zichzelf, alsof ze al jaren niets anders deden. Voor hen was dit de normaalste zaak van de wereld, een routine die ze met gemak uitvoerden. Hun glimlachen waren oprecht, hun gebaren vriendelijk, en de fans aanbaden hen voor hun toewijding.
Ik kon alleen maar hopen dat het bij mij ook zo vlot zou verlopen. Hoe deden ze dat toch? Die vanzelfsprekendheid waarmee ze zich onderdompelden in de chaos van het sterrendom, zonder dat het hun vreugde of enthousiasme leek aan te tasten. Terwijl ik naar buiten staarde, probeerde ik diezelfde rust in mezelf te vinden. Maar de waarheid was dat ik me allesbehalve rustig voelde. Het idee om straks zelf in de schijnwerpers te staan, niet alleen als zangeres maar ook als vertegenwoordiger van onze muziek, was zowel opwindend als overweldigend.
"Elise?" De stem van Paul trok me uit mijn gedachten. Ik draaide me naar hem om en knikte, alsof ik mezelf probeerde te overtuigen dat ik hier klaar voor was. Maar diep vanbinnen wist ik dat er nog zoveel was dat ik moest leren. De jongens van Tokio Hotel hadden jarenlange ervaring, en ik was nog maar net begonnen.
Met een laatste blik naar buiten, nam ik een diepe ademhaling. Dit was mijn moment. En hoewel de onzekerheid aan me knaagde, was er ook een vonkje hoop. Misschien, als ik het stap voor stap benaderde, zou ik uiteindelijk ook zo zelfverzekerd worden als zij. Ik moest gewoon blijven geloven in mezelf en in de muziek die we hadden gemaakt.