38. Fans

"Ik denk het niet, jongens," zei Hans, onze manager, met een bezorgde blik in zijn ogen. "Beseffen jullie wel hoe gevaarlijk dat is?"
Gustav draaide zich naar hem toe en stak zijn handen in zijn zakken. "Daar hebben we Jacob toch voor?" Hij bedoelde onze veiligheidscoördinator, die altijd een oogje in het zeil hield bij dit soort situaties. Ik zag Hans zuchten, duidelijk niet enthousiast over het idee. "Hij werkt nu voor Elise, weet je nog?" zei hij met een diepe zucht.
Maar ik was nog niet klaar om het op te geven. "Kom op, Hans," zei ik, terwijl ik een stap dichterbij kwam. "De fans zullen dit geweldig vinden. Ze staan daar al uren, misschien zelfs dagen. Een paar minuten van onze tijd is niets vergeleken met wat zij voor ons doen."
Hans keek om zich heen, twijfelend, en ik wist dat hij aan het afwegen was hoe dit allemaal zou kunnen uitpakken. Uiteindelijk gaf hij toe met een knik. "Vooruit dan, maar Jacob gaat mee. En maximaal een kwartiertje! Begrepen?"
"Yeah!" riepen we alle vier enthousiast in koor, en de opwinding gonsde door ons heen. Dit was iets kleins, maar het betekende zoveel voor ons. Zonder onze fans stonden we vandaag niet waar we nu staan, en we waren hen zo dankbaar.
Elise stond naast me en kneep zachtjes in mijn hand. "Bill, ik vind het geweldig dat je dit voor je fans doet," zei ze zachtjes, haar stem gevuld met bewondering. Ze wreef met haar duim over mijn hand, een geruststellend en liefdevol gebaar dat me even deed smelten. "Je bent gewoon fantastisch."

Zodra we buiten kwamen, brak er een golf van opwinding los onder de fans die voor de concertzaal stonden te wachten. Het geroezemoes veranderde in een luid gejuich, en ik voelde een mengeling van trots en dankbaarheid door me heen stromen. De koude lucht van Luxemburg was scherp, maar het enthousiasme van de fans verwarmde de sfeer onmiddellijk. Ze stonden achter de dranghekken, hun ogen wijd open van verbazing en vreugde dat we werkelijk naar buiten waren gekomen.
Jacob nam meteen het voortouw en positioneerde zich strategisch tussen ons en de fans, zijn ogen alert terwijl hij ervoor zorgde dat alles veilig verliep. Hij hield de situatie strak in de gaten, en ondanks het feit dat hij een imposante aanwezigheid had, deed hij zijn werk met kalmte en precisie. Hij begeleidde ons naar de hekken, waar de fans zich inmiddels massaal hadden verzameld, hun handen reikend naar ons met albums, posters, en kleine briefjes waarop ze een handtekening hoopten te krijgen.
Ik keek om me heen en zag hoe mijn bandleden al druk bezig waren met het uitdelen van handtekeningen en het uitwisselen van glimlachen en korte gesprekjes met de fans. Het was een klein gebaar van onze kant, maar voor hen leek het de wereld te betekenen. Terwijl ik een handtekening zette voor een meisje dat een felgekleurde poster omhoog hield, viel mijn blik op iemand die mijn aandacht trok. Tussen de menigte stond een meisje met lang, gitzwart haar dat in zachte golven over haar schouders viel. Haar huid was zo bleek als marmer, bijna etherisch onder de straatlampen, wat haar een opvallende verschijning maakte tussen de anderen.
Ze hield een klein papiertje voor zich, haar handen licht trillend van zenuwen. Toen ik naar haar toeliep, zag ik hoe haar grote, donkere ogen verwachtingsvol op mij gericht waren. Er was iets bekends aan haar, en toen ik dichterbij kwam, herkende ik haar meteen. Dit was niet de eerste keer dat ik haar zag; ze was een toegewijde fan die bij bijna al onze concerten aanwezig was geweest.
Ik knikte haar vriendelijk toe en pakte het papiertje aan. Terwijl ik snel mijn handtekening erop zette, kon ik haar spanning voelen. Ze bedankte me zachtjes, haar stem nauwelijks boven het geroezemoes van de menigte uitkomend. Ze leek overdonderd, maar haar ogen straalden van vreugde.
"Veel plezier bij de show," zei ik glimlachend, terwijl ik haar het papiertje teruggaf. Ze knikte enthousiast, haar wangen licht roze van opwinding. Het was een klein moment, maar ik kon zien hoeveel het voor haar betekende.
De rest van de tijd ging snel voorbij. We deelden zoveel mogelijk handtekeningen uit als we konden, met Jacob die er ondertussen voor zorgde dat de situatie beheersbaar bleef. De fans juichten en lachten, hun opwinding aanstekelijk. Zelfs al was het maar een paar minuten, het was een herinnering voor hen, en voor ons, waarom we dit allemaal deden. Hun enthousiasme gaf ons kracht, en ik voelde me dankbaar dat we hen op deze manier konden bereiken.
Toen we uiteindelijk terug naar binnen werden geleid, keek ik nog een laatste keer naar de menigte. Het meisje met het lange zwarte haar stond daar nog steeds, haar ogen nu vol vreugde en trots. Ik wist dat ze nog lang over dit moment zou nadenken, en dat maakte alles de moeite waard.