37. Nieuwe Tour

POV Bill

We waren eindelijk aangekomen in Luxemburg, en vanaf het moment dat we de luchthaven verlieten, was de drukte van de tour meteen voelbaar. De sfeer was geladen met de spanning van wat zou komen. Het was onze eerste stop op de Humanoid-tour, en hoewel we allemaal gewend waren aan het leven op de weg, voelde deze tour anders—groter, intenser. Het hotel waar we verbleven, was luxe, maar we hadden nauwelijks de tijd om onze spullen neer te zetten voordat we alweer op weg moesten naar de concertzaal. Er was geen tijd om te acclimatiseren, geen moment om op adem te komen. Alles moest perfect zijn voor de show van morgen, dus het decor moest vandaag nog getest worden.
Toen we langs het concertgebouw reden, viel mijn oog op de menigte die zich al had verzameld bij de ingang. Honderden fans stonden in de rij, velen gewapend met slaapzakken en stoeltjes, duidelijk van plan om hier de nacht door te brengen in de hoop een goede plek te bemachtigen. Voor ons was dit inmiddels routine, maar ik zag hoe Elise verbaasd naar buiten keek, haar ogen groot van verwondering. Ze had deze toewijding van fans nooit eerder van zo dichtbij gezien.
"Zijn ze… de hele nacht hier?" fluisterde Elise, haar stem vol ongeloof.
Ik glimlachte zacht en kneep geruststellend in haar hand. Dit was ons leven, het leven van Tokio Hotel, maar voor Elise was het nog steeds iets nieuws, iets dat haar telkens weer verbaasde. "Ja," antwoordde ik, "voor hen is dit meer dan alleen een concert. Dit is hun leven, net zoals het dat voor ons is."

Toen we uiteindelijk aankwamen bij de concertzaal en uitstapten, voelde ik een golf van opwinding door mijn lichaam trekken. Dit was het moment waar ik zolang naar had uitgekeken. De enorme zaal, nog leeg en stil, zou morgen gevuld zijn met duizenden schreeuwende fans, allemaal klaar om zich in onze wereld te verliezen. Maar eerst was het tijd om het podium te zien—het podium waar ik maandenlang aan had meegewerkt, dat ik in mijn hoofd had ontworpen, en dat nu eindelijk werkelijkheid was geworden.
De deuren naar de zaal werden voor ons geopend, en we stapten naar binnen. Mijn adem stokte even toen ik het zag. Het was nog indrukwekkender dan ik had verwacht, een futuristisch kunstwerk dat het perfecte decor zou zijn voor onze muziek. Het podium was gigantisch, opgebouwd uit donkere, hoekige vormen die bijna deden denken aan een buitenaards landschap. LED-schermen omhulden de achterwand en de vloer, klaar om de meest spectaculaire visuals weer te geven die we ooit hadden gebruikt. En in het midden stond een enorme, mechanische structuren bol die zowel angstaanjagend als fascinerend was—de perfecte belichaming van de Humanoid-esthetiek die we nastreefden.
“Wauw,” hoorde ik Georg zachtjes zeggen, zijn stem vol ontzag. “Prachtig, Bill.”
Tom kwam naast me staan en klopte op mijn schouder. "Ik wist wel dat je dit in je had," zei hij, zijn stem vol trots. Hij had altijd vertrouwen in mijn visie, en nu stond het daar, tastbaar en indrukwekkend.
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "Ja," antwoordde ik, terwijl ik mijn ogen niet van het podium kon afhouden. "Het is precies zoals ik het in mijn hoofd had."
Gustav, altijd de actieveling, was de eerste die zijn enthousiasme niet langer kon bedwingen. "Mogen we al eens uittesten?" riep hij naar Hans, onze manager, die samen met de crew bezig was met de laatste voorbereidingen.
Hans keek op van zijn clipboard en knikte goedkeurend. "Ga je gang," zei hij, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij wist hoe belangrijk dit moment voor ons was.
Ik liet Elise's hand los, even aarzelend omdat ik haar warmte niet wilde missen, maar de drang om op dat podium te staan, om het te voelen onder mijn voeten, was te sterk. Samen met de rest van de band liep ik naar het podium, mijn hart bonzend in mijn borst. Dit was het moment waar we zo lang naar hadden uitgekeken. Al die maanden van voorbereidingen, van ideeën en ontwerpen, kwamen nu samen in dit ene moment.
Terwijl ik de eerste stappen op het podium zette, voelde ik de energie door me heen stromen. De lichten, de structuur, het immense LED-scherm achter ons – alles klopte. Het was alsof het podium ademde, een verlengstuk van onszelf, van onze muziek. Ik keek om me heen naar Tom, Georg, en Gustav. Hun gezichten weerspiegelden dezelfde emoties die ik voelde: opwinding, trots, en een vleugje ongeloof dat dit echt ons podium was.
Dit was waar we voor leefden, waar we alles voor gaven. En nu, terwijl ik Elise vanuit mijn ooghoeken zag glimlachen, wist ik dat dit nog maar het begin was. De Humanoid Tour zou iets groots worden, groter dan alles wat we tot nu toe hadden gedaan. Dit podium, dit moment, was het bewijs dat we er klaar voor waren.

Toen we van het podium af kwamen, voelde ik de adrenaline nog steeds door mijn aderen stromen Terwijl we terugliepen naar de zaal, viel mijn blik op Elise en Bas, die druk in gesprek waren. Ze lachten samen, en voor een moment leek alles om me heen even stil te staan. Toen ze me zag naderen, brak Elise's gezicht open in een warme glimlach, en ze stak haar armen naar me uit. Ik voelde haar warmte toen ze me omhelsde, haar zachte geur die me omringde.
"Fantastisch, Bill," fluisterde ze in mijn oor, en een tinteling van trots schoot door me heen. Ik drukte een tedere kus op haar voorhoofd.
Naast Elise stond Bas, zijn houding ontspannen maar met een subtiele spanning in zijn ogen. Het was moeilijk om normaal te doen tegen hem, vooral met alles wat er tussen ons in hing, maar ik wist dat ik dat moest doen – voor Elise, en voor de band. Dus begroette ik hem vriendelijk, en ik zag de opluchting in Elise's ogen toen ze besefte dat ik de situatie onder controle had.
"Heb je gezien hoeveel fans er al voor de deur staan?" vroeg Bas, en ik kon de opwinding in zijn stem horen.
Georg knikte en leunde nonchalant tegen een van de stoelen. "Ja, ik heb wel medelijden met ze. In de kou slapen, moe zijn... en dat allemaal om op de eerste rij te staan."
Tom grijnsde breed, zijn ogen vol speelsheid. "Ja, ik snap het wel. Ik zou er ook alles aan doen om mezelf van dichtbij te zien," grapte hij, en Gustav gaf hem een vriendschappelijke stomp tegen zijn schouder. We konden allemaal lachen om de opmerking.
Maar toen Tom lachte, voelde ik een idee in me opborrelen. "Misschien moeten we iets terugdoen voor hen," zei ik, zonder er echt over na te denken. De gedachte was spontaan, maar het voelde meteen goed. "Laten we even naar buiten gaan en een paar handtekeningen uitdelen. Dat is toch het minste wat we kunnen doen?"
Mijn voorstel hing in de lucht, en ik zag de twinkeling in de ogen van de anderen. Dit was waarom we van dit alles hielden – de connectie met de mensen die onze muziek ondersteunden, die ons naar dit punt hadden gebracht. Maar voordat we verder konden praten, hoorde ik een bekende stem die ons weer met beide benen op de grond zette.
"Ik denk het niet, jongens," zei Hans, met een bezorgde blik in zijn ogen. "Beseffen jullie wel hoe gevaarlijk dat is?"