36. Spanningen in de Lucht

De vlucht naar Luxemburg was kort, maar elke minuut leek eindeloos. Terwijl het vliegtuig zachtjes door de lucht gleed, staarde ik naar de wolken die onder ons voorbijgleden. Mijn gedachten waren echter niet bij het serene uitzicht. De spanning van de tour, de release van onze CD, en vooral Valerie’s aanwezigheid knaagden aan me. Hoe kon ik haar de komende maanden ontwijken, als we zo dicht op elkaar zouden leven tijdens de tour?
Ik probeerde mezelf af te leiden door me te concentreren op het landschap beneden. De wolken leken als zachte dekens die de aarde bedekten, maar in mijn hoofd woedde een storm. Ik wist dat ik niet mocht toestaan dat Valerie zoveel ruimte in mijn gedachten innam, maar het was moeilijk om dat te voorkomen. Elke keer als ik mijn ogen sloot, zag ik haar koude, berekende blik weer voor me. De woorden die ze eerder tegen me had gesproken – dreigend en scherp – echoden in mijn hoofd.
Plotseling voelde ik Bill's hand zachtjes op mijn been. Zijn aanraking was warm en geruststellend, een welkom contrast met de koele gedachten in mijn hoofd. Hij schoof dichter naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Alles goed, Elise?"
Zijn stem was zacht, bijna bezorgd. Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan. Zijn donkere ogen, vol warmte en zorgzaamheid, ontmoetten de mijne. In dat moment leek alles even stil te staan. De wereld buiten het vliegtuig verdween, en het enige dat nog telde was de liefde en het begrip in Bill’s blik. Zijn aanwezigheid had altijd dat effect op me – hij was mijn toevluchtsoord, de plek waar ik me veilig voelde, zelfs als alles om me heen leek te wankelen.
Ik knikte zachtjes, al voelde ik diep van binnen dat de knik meer voor hem was dan voor mezelf. Ondertussen besefte ik dat Tom niet meer bij ons zat. Ik had hem niet eens zien vertrekken.

Ik wilde Bill ook niet belasten met mijn zorgen, vooral niet nu, op de vooravond van zoiets groots als de tour. Maar Bill
leek door mijn façade heen te kijken. Hij hield mijn hand vast, zijn vingers verstrengeld met de mijne, en ik voelde hoe hij nog dichterbij kwam.
"Je bent stiller dan normaal," zei hij, zijn stem een mengeling van bezorgdheid en tederheid. "Je bent zeker dat er niets is, hè? Ik zou niet willen dat jij je ergens zorgen over hoeft te maken."
Zijn woorden raakten me. Ik keek diep in zijn ogen en voelde de woorden op het puntje van mijn tong branden. Moest ik hem vertellen wat me dwarszat? Hoe kon ik hem vertellen dat ik zijn beste vriend Georg's vriendin, Valerie, niet vertrouwde? Dat ik vond dat ze iets vals in zich had, iets gevaarlijks? Het voelde alsof niemand me zou geloven. Valerie had een manier om zichzelf voor te doen als het perfecte meisje, de ideale vriendin. Maar ik wist dat er meer achter die façade schuilging. Iets duisters.
En toch... dit was Bill. Als er iemand was bij wie ik mijn zorgen kwijt kon, was hij het. Maar de gedachte aan de mogelijke gevolgen hield me tegen. Wat als hij Georg ermee confronteerde? Wat als dit de vriendschap tussen hen zou beschadigen? Het voelde alsof ik gevangen zat tussen twee werelden – de waarheid die ik wilde delen en de angst voor wat er zou gebeuren als ik dat deed.
Ik schudde mijn hoofd lichtjes, alsof ik mijn gedachten daarmee kon ordenen. Bill bleef me aankijken, zijn ogen vol verwachting en liefde.
Mijn gedachten tolden rond, maar ik wist dat ik dit niet langer voor mezelf kon houden. "Wel, eh..." begon ik aarzelend terwijl ik probeerde de juiste woorden te vinden. Maar net op dat moment hoorde ik het geluid van hakken op het vliegtuigtapijt, en Valerie plofte tegenover ons neer in de vierzit.

Het was alsof de lucht in de cabine plotseling kouder werd. Bill liet mijn hand onmiddellijk los en draaide zich naar haar om, een glimlach op zijn gezicht. "Hey Val, ben je hun gezelschap al beu?" grapte hij, zijn ogen twinkelend terwijl hij een korte blik wierp naar Georg en Gustav, die aan de andere kant van het vliegtuig zaten.
Valerie liet haar karakteristieke glimlach zien, die te perfect was om echt te zijn, en lachte op een manier die klonk alsof ze net het grappigste mopje ooit had gehoord. Haar lach sneed door me heen als een mes. Hoe kon ze zo overtuigend doen alsof? "Nee," antwoordde ze uiteindelijk, terwijl haar lach langzaam vervaagde. "Maar ik hoorde van Georg dat jij en Elise met een nieuw nummer bezig zijn. Vertel me alles, ik ben benieuwd."
In mijn ooghoek zag ik hoe Bill enthousiast begon te vertellen over het nummer Strange, waar we al weken aan werkten. Zijn gezicht lichtte op terwijl hij sprak, en ik kon zien hoe trots hij was op wat we samen hadden gecreëerd. Zijn enthousiasme was aanstekelijk, en normaal gesproken zou ik met hem mee hebben gedaan, maar Valerie's aanwezigheid drukte op me als een zware last.
"Dus binnenkort," hoorde ik Bill zeggen, "gaan we dit nummer pitchen aan onze manager." Hij greep opnieuw mijn hand vast, zijn ogen glinsterend van opwinding. "Het gaat geweldig worden, hè, Elise? Als wij samen een nummer uitbrengen."
Ik knikte mechanisch, mijn glimlach geforceerd. Het voelde alsof ik op automatische piloot functioneerde. Hoe kon ik enthousiast zijn met Valerie zo dicht bij me? Ze leek elke sprankje vreugde uit me te zuigen, alsof ze een donkere wolk was die elke zonnestraal blokkeerde.
Plotseling klonk Tom's stem toen hij terugkwam en naast Valerie ging zitten. "Hey, het is niet alleen Bill en Elise," zei hij met een speelse grijns. "Het is Tokio Hotel en Elise. Ik heb ook hard gewerkt aan dat nummer."
Tom’s opmerking bracht een korte, luchtige sfeer terug, maar Valerie was snel om de aandacht weer naar zich toe te trekken. "Kan ik het al eens horen?" vroeg ze, haar stem weer zoeter dan honing.
Tom klapte zijn laptop open, die nog op de tafel voor ons lag. "Natuurlijk, aanschouw ons volgende meesterwerk!" zei hij trots terwijl hij de track opstartte.