35. Time to travel

Het was nog vroeg in de ochtend toen we aankwamen op de luchthaven. Simone en Gordon hadden ons afgezet en het afscheid was emotioneel, maar ook vol vertrouwen. Simone gaf Bill en Tom een laatste knuffel, haar ogen glinsterend met tranen die ze probeerde tegen te houden.
De knuffels waren lang en stevig, alsof ze ons nog één keer extra dicht bij zich wilden houden voordat we de lucht in gingen. Simone gaf Bill en Tom een laatste kus op hun voorhoofden en trok me daarna in een warme omhelzing.
“Pas goed op jezelf, Elise. En op de jongens,” fluisterde ze terwijl ze me nog een keer stevig vastpakte. Gordon stond iets verderop, zijn handen in zijn zakken, maar hij knikte ons bemoedigend toe. “Succes daar, jullie gaan het geweldig doen,” zei hij met een geruststellende glimlach.
We zwaaiden hen na terwijl ze langzaam terugliepen naar hun auto. De lucht was helder en de zon scheen fel, alsof de wereld ons een goede reis toewenste.
Vanuit de luchthaven zouden we naar Luxemburg vliegen, waar ons eerste optreden van de Humanoid Tour zou plaatsvinden. Vandaag was ook een spannende dag voor mijn eigen band, From Another World. Onze debuut-CD kwam uit, en vanaf morgen zou deze te koop zijn tijdens de concerten van Tokio Hotel, waar wij het voorprogramma voor deden.
De tourbussen waren al een dag eerder vertrokken naar Luxemburg. Bas, mijn gitarist, had besloten om met de bus mee te rijden omdat hij niet graag met het vliegtuig reisde. Dat betekende dat we vandaag zonder hem vlogen, maar het voelde toch vreemd om niet voltallig te zijn.
Tot onze verrassing waren wij de eersten die op de VIP parkeerplaats van de luchthaven arriveerden. De crew was er al, druk bezig met de voorbereidingen, maar Georg en Gustav ontbraken nog. Terwijl we wachtten, voelde ik de zenuwen in mijn maag groeien, niet alleen door de naderende tour, maar ook door de spanning van de release van onze CD.
Niet veel later werden Georg en Gustav afgezet door hun familie. Terwijl ze uit de auto stapten, voelde ik een ongemakkelijke knoop in mijn maag toen ik Valerie zag uitstappen. Valerie, de vriendin van Georg, was altijd op de een of andere manier in de buurt, en hoewel ze door de jongens werd geaccepteerd, voelde ik haar aanwezigheid vaak als een bron van onrust. Ze was het type persoon dat altijd de aandacht trok, of je het nu wilde of niet.

Al snel stonden de jongens en zij bij ons, en het enthousiasme groeide voelbaar. Iedereen was opgewonden dat de tour eindelijk zou beginnen.
"Dit wordt echt geweldig!" zei Tom terwijl hij zijn zonnebril op zijn hoofd zette. "Ik voel het gewoon, deze tour gaat alles overtreffen wat we ooit hebben gedaan."
"Ja, man, we hebben zo hard gewerkt om hier te komen," voegde Gustav toe. "Dit wordt onvergetelijk."
"En niet te vergeten," zei Georg met een glimlach, "we hebben nu het perfecte voorprogramma. Elise, jullie band gaat de zaal platspelen!"
"Daar ben ik zeker van," zei Bill, terwijl hij een arm om me heen sloeg. "Jullie gaan het geweldig doen."
"Thanks, jongens," zei ik, hoewel ik me nog steeds wat nerveus voelde. De opwinding was echter aanstekelijk, en ik voelde een glimlach op mijn gezicht verschijnen, ondanks de knoop in mijn maag.
Maar net toen ik begon te ontspannen, voelde ik Valerie's blik op me branden. Ze leek overdreven opgewekt, met een iets te perfecte glimlach.
Hoewel iedereen oprecht enthousiast leek, voelde haar enthousiasme geforceerd aan. Het was alsof ze een rol speelde, en ik vroeg me af waarom niemand anders dat leek op te merken.
"Ben jij net zo enthousiast als ik, Elise?" vroeg ze, haar stem zoeter dan honing. Ik werd abrupt uit mijn gedachten getrokken en knikte met tegenzin terug. Ik had weinig zin om mee te doen aan haar fake gedoe, maar het was moeilijk om haar te negeren.
"Ja, natuurlijk," loog ik terwijl ik probeerde oprecht te klinken.
Valerie's ogen vernauwden lichtjes terwijl ze me aankeek, en voordat ik het doorhad, vroeg ze me om even met haar mee te gaan. “Elise, zou je even mee willen kijken naar iets? Ik heb iets interessants gezien bij de bagage check-in.”
Ik voelde me ongemakkelijk, maar haar verzoek liet weinig ruimte voor een weigering. “Eh, natuurlijk,” antwoordde ik, hoewel mijn instinct me vertelde om niet mee te gaan. We liepen samen naar de bagage check-in, weg van de rest van de groep.
Toen we ver genoeg van de anderen waren, hield ik het niet meer.
"Valerie, wat wil je echt?" vroeg ik, mijn stem iets harder dan ik had bedoeld. Haar gezicht veranderde onmiddellijk. De lieve uitdrukking verdween en maakte plaats voor een blik die me bijna deed verstijven. Haar ogen waren gevuld met woede, en ik kreeg spontaan kippenvel.
"Elise," begon ze, haar stem laag en scherp, "ik wil niet dat jij in mijn weg loopt, begrepen?"
Voordat ik de kans kreeg om te reageren, veranderde haar gezichtsuitdrukking weer naar dat van een poeslief meisje. Het was bijna beangstigend hoe snel ze de façade weer had opgezet. Ze liet haar stem weer zoet klinken, precies op het moment dat Georg ons naderde. “Dag meisjes,” zei hij opgewekt. “Zijn jullie er klaar voor?”
"Natuurlijk!" begon Valerie met een stralende glimlach. "Ik heb net mijn make-upcollectie getoond aan Elise. Ze was nogal onder de indruk, nietwaar, Elise?"
"Uhu," mompelde ik, mijn maag nog steeds in de knoop. "Ik ga even naar de wc," vervolgde ik snel, en zonder om te kijken, maakte ik dat ik wegkwam.
We waren nog niet eens vertrokken naar Luxemburg en Valerie had me al een slecht gevoel gegeven. Hoe ging ik dit in hemelsnaam volhouden?
Na wat een eeuwigheid leek, maar in werkelijkheid slechts een uurtje was, waren we eindelijk klaar om te vertrekken met de privéjet van Tokio Hotel. De spanning van het vertrek werd lichtelijk verzacht door het comfort van de jet. Ik zat naast Bill in een vierzit, terwijl Tom tegenover ons zat. Aan de andere kant van de rij zaten Georg, Valerie, en Gustav.