34. Laatste avond thuis

Het was de vooravond van de Humanoid-tour en de spanning hing in de lucht. Bill, Tom en ik hadden besloten om nog een nacht door te brengen bij Simone en Gordon, de ouders van Bill en Tom. Het was Simone die er het meest onder leed dat haar zonen zo lang van huis zouden zijn, dus we vonden het allemaal een goed idee om bij haar te blijven. Het was een kans om de laatste momenten van rust en huiselijkheid te koesteren voordat de hectiek van de tour zou beginnen.
Naast ons gezelschap had ik ook Maü meegebracht, mijn inmiddels flink gegroeide kater. Het was ondenkbaar om hem zo lang alleen thuis te laten. Simone had voorgesteld om hem zolang bij hen in huis te nemen, een aanbod waarvoor ik enorm dankbaar was. Gordon was minder enthousiast over het idee van een kat en zijn kattenbak in huis, maar Simone's vastberadenheid liet weinig ruimte voor discussie.

Ik had Maü voorzichtig uit zijn reismandje gehaald. Hij was flink gegroeid en zijn zwarte vacht glansde in het zachte licht van de woonkamer. Hij rekte zich uit, zijn pootjes trillend van opwinding, en begon meteen het huis te verkennen. Tot mijn verrassing ging hij direct naar Simone en begon hij tegen haar benen te spinnen. Het was alsof hij hier altijd al had gewoond, en dat stelde me gerust.
"Het lijkt erop dat hij zich meteen thuis voelt," zei Simone lachend, terwijl ze bukte om Maü te aaien.
"Gelukkig maar," antwoordde ik. "Ik kon hem echt niet zo lang alleen laten."
Gordon keek toe, zijn gezicht een mengeling van berusting en lichte irritatie. "Zolang hij maar niet overal haren achterlaat," mompelde hij, maar er was een glimp van een glimlach op zijn lippen.

Bill en Tom zaten in de woonkamer, bezig met het doorlopen van de laatste details voor de tour. Hun stemmen, een mix van opwinding en verantwoordelijkheid, vulden het huis. Bill's stem had altijd een kalmerend effect op mij gehad, zelfs in de meest stressvolle situaties. Zijn ogen glinsterden wanneer hij over de aanstaande concerten sprak, en ik kon de passie in zijn stem horen. Tom, aan de andere kant, was zoals altijd praktisch en gefocust, zijn gedachten volledig gericht op de logistiek en de technische aspecten van de shows.
Simone stond in de keuken en bereidde een van haar beroemde diners voor ons. De geur van versgebakken brood en gestoofde groenten vulde het huis en bracht een gevoel van huiselijkheid en warmte met zich mee.
"Elise, wil je me even helpen in de keuken?" riep Simone.
Ik liep naar de keuken en vond Simone bij het fornuis, roerend in een grote pot soep. "Natuurlijk, wat kan ik doen?" vroeg ik, terwijl ik een schort omdeed.
"Kun je de tafel dekken? En misschien even een oogje houden op Maü. Ik wil niet dat hij te nieuwsgierig wordt en in de soep belandt," zei ze lachend.
Met een glimlach pakte ik de borden en bestek en begon de tafel te dekken. Het was een eenvoudige taak, maar het voelde goed om iets bij te dragen. Terwijl ik bezig was, keek ik liefdevol naar Bill, en besefte ik nog eens hoeveel geluk ik had dat ik deze jongen zo graag mocht zien.
Toen de tafel gedekt was en het eten klaar, verzamelden we ons allemaal in de eetkamer. Simone serveerde met een trotse glimlach de maaltijd en we gingen zitten. Het gesprek aan tafel was levendig, gevuld met verhalen over eerdere tours en plannen voor de komende maanden. De sfeer was licht en vrolijk, ondanks de onderliggende spanning van het naderende afscheid.
Simone zette na het eten een pot thee op tafel. De warmte van de thee en het gezelschap van vrienden en familie maakten de zorgen van de komende tour even draaglijker. Simone keek naar haar zonen met een mengeling van trots en verdriet. "Ik ga jullie zo missen," zei ze zacht, haar stem trillend.
Bill legde een hand op haar schouder. "We zullen je ook missen, mam. Maar het wordt geweldig. We gaan zoveel mensen blij maken met onze muziek."
Tom knikte instemmend. "En voor je het weet zijn we weer terug."

De avond gleed voorbij in een sfeer van warme gesprekken en gedeelde herinneringen. We spraken over vroeger, over de jongens' eerste optredens, en over hoe ver ze waren gekomen. Simone's ogen glinsterden toen ze over hun jeugd sprak, en zelfs Gordon kon een glimlach niet onderdrukken bij de herinnering aan enkele kattenkwaad streken van de broers.
Simone zat dicht tegen Gordon aan, haar hand in de zijne geklemd, terwijl ze luisterde naar de avonturen van haar zoons. Ik voelde me deel van een familie, een gevoel dat ik sinds mijn jeugd niet meer had ervaren.
Maü had ondertussen zijn plek gevonden op de bank, opgerold in een klein pluizig bolletje, spinnend van tevredenheid. Zijn aanwezigheid bracht een gevoel van thuis en normaliteit in de kamer, een klein stukje van mijn leven dat ik hier kon achterlaten terwijl wij de wereld introkken.
Toen het tijd was om naar bed te gaan, omhelsden we elkaar en wensten elkaar een goede nachtrust. Simone hield me even vast en fluisterde: "Dank je wel, Elise, voor alles. Het betekent veel voor me dat je hier bent."
Ik glimlachte en knikte. "Het is mijn plezier, Simone. Ik zou nergens anders willen zijn nu."

De nacht was gevallen en ik lag samen met Bill op zijn oude bed in zijn zolderkamer. De kamer was precies zoals ik me herinnerde: posters van hun favoriete bands aan de muren, een oude gitaar in de hoek, en de vertrouwde geur van wierook die hij altijd gebruikte. Ondanks dat we innig afscheid hadden genomen, kon ik de slaap niet vatten. Mijn gedachten draaiden rond in mijn hoofd als een draaikolk.
Bill merkte mijn gewoel op en legde zijn hand op mijn rug. "Kan je niet slapen, liefste?" fluisterde hij zachtjes. Ik draaide me om, zodat ik hem kon aankijken in het zachte licht van de maan dat door het dakraam viel.
"Morgen komt onze CD uit," fluisterde ik terug. "En ik ben zo zenuwachtig. Bill, wat als het een flop wordt?"
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Oh Elise, maak je je daar zorgen over?" zei hij geruststellend. "Jij en Bas hebben dat geweldig gedaan. Jullie CD gaat aanslaan, daar ben ik zeker van."
Ik sloeg mijn ogen neer, worstelend met mijn onzekerheden. Ik wilde hem zo graag geloven, maar de angst om te falen hield me gevangen. Bill voelde mijn aarzeling en duwde zachtjes mijn kin omhoog zodat ik hem weer recht in de ogen keek.
"Elise, even serieus," zei hij met een vastberaden blik. "Het is jullie eerste CD, leg niet te veel druk bij jezelf. Onze eerste CD verkocht helemaal niet goed," vervolgde hij. "En kijk nu eens."
Zijn woorden brachten me enige troost. Ik glimlachte terug naar hem, misschien legde ik inderdaad te veel druk bij mezelf. Misschien moest ik het maar gewoon op me laten afkomen, net zoals al die shows die voor ons gepland stonden.
Ik kneep lichtjes in zijn hand en voelde een warme gloed van genegenheid. "Bill, ik hou van jou," zei ik, mijn stem zacht en vol emotie.
Hij trok me dichter naar zich toe en ik voelde zijn hartslag tegen mijn borst. "Ik hou ook van jou, Elise. Alles komt goed, dat beloof ik."