3.2 How To Draw The Perfect Person?

Hij grinnikte en begon met tekenen.
'En mensen vinden ons raar' mompelde hij. Pardon? Noemde hij mij nou net raar? Oké, ik kon hem geen ongelijk geven. Ik begon ook maar met tekenen. En wonder boven wonder, het blaadje werd niet uit het schetsboek gescheurd en weg gegooid! Ik had nu de omlijningen van zijn hoofd en lichaam. Ik zou wel beginnen met de ogen. Ik keek even op en probeerde oogcontact te maken om te kijken welke kleur ze waren. En tot mijn verbazing waren ze helemaal zwart. Ik had nog nooit iemand gezien met zulke donkere ogen, maar het waren ook meteen de mooiste ogen die ik ooit had gezien!
Ik pakte mijn zwarte potlood en begon te kleuren. Ik drukte heel hard waardoor de punt helemaal stomp werd. Maar de ogen waren in ieder geval wel heel mooi donker zwart. Ik begon wat details te tekenen en omdat ik zo in mijn tekening zat had ik helemaal niet door dat de bel was gegaan.
'Yasmine!' riep iemand ineens luid. Ik schrok op en zag dat iedereen al uit de klas aan het lopen was. Ik keek voor me en zag dat Jasper al weg was. Aardig, hij had me best even mogen zeggen dat de bel was gegaan. Ik stond op en deed mijn spullen in mijn tas. Ik liep naar de deur en zag Mike staan. Hij had me dus geroepen.
'Was je aan het slapen?' vroeg hij lachend.
'Soort van' glimlachte ik.
'Welke les heb je nu?'
Ik dacht even na, maar ik kon er niet opkomen. Ik pakte mijn agenda uit mijn tas en keek op het rooster.
'Gym' zei ik dramatisch. Hij lachte.
'Lach je me nu uit?' zei ik quasi-boos.
'Ja' gaf hij toe. Ik zuchtte.
'Nou aan jou heb ik dus ook niet veel' mompelde ik. Nu begon hij nog harder te lachen. Hij liep met me mee naar mijn kluis waar ik mijn gym spullen uit haalde.
'Naast wie zit je eigenlijk bij tekenen' vroeg Mike langzaam. Hij wist het volgens mij wel maar ik gaf gewoon antwoord.
'Jasper, Jasper Hale' antwoorde ik rustig.
'Niet zo'n spraakzaam persoon, hé?'
'Nou dat valt best wel mee'
Hij keek me even vreemd aan.
'We hadden gisteren een gesprek over...' daar hield ik op. Waar hadden we het ook alweer over? Oh-ja, verdoemenis... wat een onderwerp.
'Over...' zei Mike.
'Over verdoemenis' zei ik moeilijk.
'Verdoemenis?'
'Ja, verdoemenis, ik moet nu gaan, doeg!' zei ik snel en ik liep de kleedkamer in. Ik kleedde me snel om en volgde de groep meisjes. En voor dat ik het wist stonden we buiten. Dit gingen ze niet menen. Hadden we buiten gym?! Het had vanochtend nog geregend! Al dat groen in Porks tast echt je hersenen aan!
'Oké, laten we allemaal maar eens beginnen met 2 rondjes om het veld' begon de meneer... Hoe hete hij ook alweer? Ik noemde hem wel meneer gym. De rondjes rennen waren niet zo vermoeiend. Ik was best goed in sport. Ik kon alleen niet zo goed turnen.
'Vandaag gaan we honkballen' begon meneer gym, 'Cullen en Richards team kiezen'
Twee grote jongens kwamen naar voren. Ze waren bijna even groot maar je kon zo zien wie het gevecht zou winnen. Cullen... o, wacht het was Emmer nee Emmett. Ik had mezelf een ezels bruggetje aan geleerd voor zijn naam. Ik had me één keer vergist en nu zou ik zijn naam waarschijnlijk voor eeuwig moeten onthouden met het ezelsbruggetje Emmer.
Ik had niet door dat bijna iedereen al was gekozen. Meestal werd ik als eerst gekozen.
'De nieuwe' zei Richards lachend. Oh leuk, mijn bijnaam. De nieuwe. Ik strompelde naar het team waar ik bij zat. Wij waren als eerst aan slag. En er was geen kans dat ze me lieten slaan. Niet dat ik daar verder heel erg mee zat. Ze moesten het zelf weten.
'Oké, laat mevrouw Laurens ook even slaan' zei meneer gym. Zuchtend kwam ik overeind.
'Nou, die verpest het wel en dan moeten we het veld in' hoorde ik iemand chagrijnig zeggen. Ze moesten echt oppassen, als ze zo door gingen sloeg ik helemaal niet en stonden ze sowieso in het veld!
Ik keek strak naar de bal. Hij werd gegooid en ik raakte precies op het goede moment de bal. Met een harde knal vloog de bal door de lucht. Over het hek dat om het veld heen zat. Glimlachend keek ik toe en begon ik rustig te lopen. Ik ging netjes langs alle honken en toen ik klaar was ging ik weer lekker op mijn plekje zitten. Iedereen keek me verbaast aan. Behalve Emmett. Hij keek met een grote grijns naar me. Kon hij dan niks anders dan grijnzen?! Wacht, ik had zijn naam gewoon onthouden zonder het ezelsbruggetje! Er was nog een kans dat ik het ging leren!
'Laurens?!' ik keek op. Meneer gym stond naar me te schreeuwen.
'Mooie slag, maar nu mag je de bal halen' zei hij lachend. Dat meen je niet. Dit was echt zo gemeen. Langzaam stond ik op en liep het veld af. Ik keek nog even om en zag veel mensen staan lachen en iemand pakte een nieuwe bal. Ik slofte naar de school. In mijn gym kleren. Ik had nog geluk dat ik niet zweette. Dan had ik me helemaal dood geschaamd. Ik zag de bal nergens liggen. Ik draaide een rondje om mijn as en stopte geschokt. Nee... Nee... Dit kon God niet menen. Als die bestond, dan was hij echt zo gemeen bezig! Langzaam strompelde ik naar de school toe. En ik keek voorzichtig even toe van een afstandje. Het was echt gebeurd. Ik liep snel de school in en rende door de kantine. Nu werd ik nog vreemder aan gekeken. Maar dat boeide me echt niks. Wacht. Onee, misschien was dit nog wel erger dan ik me had kunnen voorstellen misschien had ik wel iemand geraakt. Misschien had ik wel een leraar geraakt! Een leraar die me les gaf! Oké, rustig, rustig! Misschien viel het allemaal wat mee. Of dat hoopte ik in ieder geval! Dood stil bleef ik voor een deur van een lokaal staan. Ik klopte twee keer op de deur.
'Binnen?' hoorde ik aan de andere kant. Ik haalde diep adem en stapte het lokaal in.