33. Drie maanden later

De afgelopen drie maanden waren een ware rollercoaster van emoties, werk en relaties. Het was een periode waarin ik mezelf opnieuw moest ontdekken en waarin ik diepgaande banden met de mensen om me heen hernieuwde. Het was hectisch, maar het bracht me ook geluk dat ik in lange tijd niet meer had gevoeld.
Het weerzien met Simone en Gordon was een van de meest emotionele momenten van deze periode. Simone had me stevig vastgehouden toen ik haar voor het eerst weer zag. We stonden zeker vijf minuten in elkaars armen te huilen, tranen van geluk en opluchting dat ik terug was. Het voelde alsof ik een moeder had teruggevonden die ik al jaren kwijt was. Gordon stond erbij, zijn hand op mijn schouder, en hij glimlachte terwijl hij zijn eigen emoties onder controle probeerde te houden. Die dag was gevuld met herinneringen ophalen, veel gelach en nog meer tranen. Het was een moment van pure vreugde en herstel, iets wat ik nooit zal vergeten.
Bill en ik hadden sindsdien elke dag samen doorgebracht, ondanks onze drukke schema's. De voorbereidingen voor de aankomende tour slokten veel van onze tijd op, maar we vonden altijd een manier om bij elkaar te zijn. Soms sliep ik in zijn appartement, soms kwam Bill bij mij. Elke avond die we samen doorbrachten, was een gekoesterd moment, een ankerpunt in de storm van onze dagelijkse verantwoordelijkheden.
In de studio waren Bas en ik onafgebroken bezig geweest. De druk om klaar te zijn als voorprogramma van Tokio Hotel was enorm, maar we waren er klaar voor. Onze repetities verliepen goed en de muziek klonk beter dan ooit. Bas was een rots in de branding, altijd kalm en gefocust, en samen hadden we een setlist samengesteld die ons volledig vertegenwoordigde. We hadden onszelf tot het uiterste gedreven om te zorgen dat we op ons best zouden zijn.
Wat Valerie betreft, zij bleef een doorn in mijn oog. In groepssituaties deed ze vriendelijk tegen mij, lachte ze en maakte ze vriendelijk praatjes. Maar zodra we alleen waren, veranderde ze in een bitch. Haar opmerkingen waren venijnig en haar houding arrogant. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te vermijden, maar het was moeilijk, vooral omdat Georg zo dol op haar was en ze altijd in de buurt was. Ik had dit al eens aan Bas verteld, maar hij dacht dat ik overdreef. Hij zag niet wat ik zag, of wilde het misschien niet zien.
Jacob was altijd aanwezig, maar onzichtbaar. In het begin had ik het er moeilijk mee en wilde ik hem overal bij betrekken. Maar dat was niet de bedoeling. Jacob’s taak was om voor mijn veiligheid te zorgen, en hoewel ik me in het begin ongemakkelijk voelde bij zijn constante aanwezigheid, leerde ik het los te laten. Hij was een stille bewaker, iemand die altijd op de achtergrond bleef maar wiens aanwezigheid me een gevoel van veiligheid gaf. Met hem in de buurt voelde ik me altijd beschermd, en dat was een geruststellende gedachte in deze roerige tijden.
David zat nog altijd vast in de gevangenis, en dat was voor iedereen een grote opluchting. De angst die hij in mijn leven had gebracht, was nog steeds voelbaar, maar wetende dat hij achter de tralies zat, gaf me een zekere mate van rust. Dokter Müller liep ondertussen weer vrij rond wegens een procedurefout, maar voor haar had ik geen schrik. Haar schaduw had geen grip meer op mij, en ik weigerde mijn leven nog langer door haar te laten beïnvloeden.
Bill had ondertussen weer een nieuwe haarstijl aangenomen. Zijn haar was aan de zijkanten heel kort geschoren, terwijl hij het bovenop in een mohawk droeg. Het paste perfect bij de sfeer van de Humanoid tour. Het gaf hem een ruigere, edgy uitstraling die zowel bij de fans als bij mij goed in de smaak viel. Elke keer als ik hem zag, voelde ik een golf van trots en liefde. Hij was mijn rots, mijn inspiratie, en ik kon niet wachten om samen met hem op tour te gaan.
Paul had eens gepolst of onze relatie openbaar gemaakt mocht worden omdat het waarschijnlijk zou helpen bij de verkoop van onze CD. Maar onder geen beding mocht dit van het management van Tokio Hotel. Ze waren vastbesloten om Bill’s imago als single en mysterieus te behouden. Dit betekende dat Bill en ik extreem voorzichtig moesten zijn als we in het openbaar verschenen. Geen hand-in-hand lopen, geen innige blikken of openbare affectie. Het was moeilijk, maar we wisten dat het tijdelijk was en dat onze liefde sterk genoeg was om dit te doorstaan. Elke publieke verschijning was een act van discretie en voorzichtigheid, en hoewel het soms frustrerend was, hield het ons ook op scherp.
De tijd vloog voorbij, en voordat we het wisten, stonden we aan de vooravond van de tour. Ondanks alle obstakels en uitdagingen voelde ik me gelukkiger dan ooit. Ik was terug waar ik hoorde, omringd door mensen die ik liefhad en bezig met de muziek die mijn passie was. De toekomst was spannend en vol beloftes, en ik was klaar om die met open armen te omarmen. Deze drie maanden hadden me laten zien dat ik sterker was dan ik dacht, en dat ik met de steun van mijn vrienden en geliefden alles aankon. De tour stond voor de deur en ik kon niet wachten om het podium weer op te gaan, om de muziek te voelen en om die momenten van pure magie te delen met het publiek.