32. Evil Bitch

Valerie en ik vonden een plekje in een hoekje van de studio, en hoewel ik liever ergens anders had gezeten, voelde ik me verplicht om naast haar plaats te nemen. Ze droeg een strak, laag uitgesneden topje dat haar slanke figuur en volle boezem benadrukte, gecombineerd met een nauwsluitende jeans en hoge hakken die haar nog langer deden lijken. Haar perfecte uiterlijk straalde zelfvertrouwen uit, en haar houding maakte duidelijk dat ze zich volledig bewust was van haar uitstraling. Toen ik naast haar ging zitten, gleed haar blik over me heen, op een manier die onmiddellijk duidelijk maakte dat ze me beoordeelde. Het was een arrogante, bijna minachtende blik.
Ze hief haar neus een beetje in de lucht toen ze begon te praten. "Dus jij bent de vriendin van Bill Kaulitz?" Haar stem klonk koud en kil, zonder de vriendelijke toon die ze eerder had gebruikt toen de anderen erbij waren. Ik voelde me volledig geïntimideerd door haar aanwezigheid en aarzelde even voordat ik antwoordde.
"Eeeuh, ja," stamelde ik.
"Oh, maak je maar geen zorgen," reageerde ze, haar toon doordrenkt met sarcasme. "Ik zal niets over jullie relatie vertellen. Ik heb dat document moeten ondertekenen." Ze draaide haar hoofd recht vooruit zodat ze zicht had op de jongens. "Ik snap alleen niet hoe je kon vergeten dat je samen bent met Bill." Haar stem droop van venijn, en ik wist niet wat ik hoorde.
"Eeuh, excuseer?" antwoordde ik, mijn stem iets steviger. "Ik ben niet gewoon dingen vergeten, ik heb een hersenletsel opgelopen met een val," probeerde ik uit te leggen.
"Jaja," onderbrak ze me al snel, duidelijk ongeïnteresseerd. "En het kwam toevallig wel heel goed uit," ging ze ongestoord verder. "Zo kon je aanpappen met die gitarist van jou."
De arrogantie spatte ervan af. Nu was ik zeker: Valerie was een slecht mens. Ik keek haar vol ongeloof aan en wist op dit moment niet hoe ik op haar moest reageren. Haar gedrag deed me terugdenken aan de middelbareschoolpesters die ik altijd had gehad. Ze lieten me zo klein voelen, en met haar kreeg ik meteen hetzelfde gevoel.
"Kan jij eens een cola gaan halen?" zei ze terwijl ze me met een vieze blik aankeek.
Ik voelde me terug dat schoolmeisje, of de schoonmakers in mijn vorige wereld, waar ik altijd de vuilste klusjes kreeg en over me heen liet lopen. Zonder nog iets te zeggen stapte ik op en begaf ik me naar de buffettafel waar het drinken voor ons klaarstond. Ik pakte een flesje cola en dacht er even aan om het over haar te kappen, maar bedacht me dat ik hier in deze studio van Tokio Hotel geen scene wilde maken met de vriendin van Georg, hoe erg ze zich ook tegenover mij gedroeg.
Ondertussen hoorde ik dat de jongens begonnen waren met het nummer "Dogs Unleashed." Ik ging terug naar Valerie, gaf haar de cola en kon het toch niet laten om te zeggen, "Ik waardeer het niet hoe je tegen mij doet." Ze keek me kort aan en haalde haar schouders op. "Alsof mij dat iets kan schelen," zei ze.
Ik deed alsof ik haar opmerking niet had gehoord en keek terug naar de jongens die druk in de weer waren. Mijn blik ging automatisch terug naar Valerie, en ik zag haar de lyrics van "Dogs Unleashed" meelippen terwijl ze met een uitdagende blik naar Bill keek.
Ik richtte mijn aandacht weer op de jongens. Gustav was geconcentreerd bezig op zijn drums, terwijl Georg en Tom naar Valerie staarden. Het verbaasde me niet dat Tom genoot van haar aanwezigheid, en het zou me niet verbazen als Valerie stiekem een affaire met hem had. Met afschuw keek ik naar Tom die net niet stond te kwijlen. Daarna gleed mijn blik naar Bill, die gefocust was op zijn microfoon, maar zodra hij zag dat ik naar hem keek, lichtte zijn gezicht op en verscheen er een kleine glimlach.
Na een tijdje deed Hans teken dat het genoeg geweest was en konden de jongens stoppen. Georg was als eerste bij ons en gaf Valerie een kus op de mond. "En kunnen jullie het goed met elkaar vinden?" vroeg hij. "Want jullie zijn nu tenslotte de TH-girls."
Ik keek naar Georg, die hoopvol terugkeek. Alleen om hem een plezier te doen, wilde ik ja zeggen. "Natuurlijk," zei ik tegen Georg, en ik zag zijn glimlach al verschijnen.
"Ooh, goed zo," was zijn antwoord. "Want Valerie gaat mee met ons op tour." Ik voelde de moed al in mijn schoenen zakken. Het laatste wat ik wilde, was dat zij meeging en ik haar elke dag moest zien.
Terwijl de jongens hun spullen opruimden, bleef ik even staan, overweldigd door een mix van gevoelens. Dit zou een lange tour worden, en ik moest een manier vinden om met Valerie om te gaan, zonder dat ze mijn leven volledig overhoop haalde.

Onderweg naar huis zat ik tussen Bill en Tom in de auto. De rit was ontspannen, de zonsondergang kleurde de hemel in prachtige tinten roze en oranje. Bill zat achter het stuur en Tom had zich op de achterbank genesteld, zijn benen nonchalant uitgestrekt. De radio speelde zachtjes, en de stemming was rustig maar gezellig.
"Wat vind je van Valerie?" vroeg Bill opeens, zijn ogen kort op mij gericht voordat hij zich weer op de weg concentreerde.
"Ze is wel een knappe verschijning," antwoordde ik voorzichtig, niet goed wetend hoe ik mijn echte gevoelens over haar moest verwoorden.
"Ooh ja," hoorde ik Tom droomerig vanaf de achterbank antwoorden. Ik draaide me om en wierp hem een boze blik toe, terwijl hij onschuldig glimlachte en zijn schouders ophaalde.
Bill ging er meteen op in, zijn toon licht spottend. "Hmm, je hebt gelijk, Elise. Ze is veel te knap voor Georg."
Ik gaf Bill een speelse stomp tegen zijn schouder. "Bill, nee, dat bedoel ik helemaal niet," zei ik met een lichte glimlach. Mijn ogen ontmoetten de zijne in een poging om mijn onbedoelde opmerking te verduidelijken. "Ik hoop gewoon dat ze Georg gelukkig maakt."
Bill knikte, zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een serieuze blik. "Ja, dat hoop ik ook. Georg verdient iemand die echt om hem geeft."
Ik keek even naar buiten, genietend van de warme gloed van de zonsondergang. Mijn gedachten dwaalden af naar Valerie. Haar houding en opmerkingen hadden me van streek gemaakt, maar ik wilde niet dat mijn gevoelens de band tussen Georg en zijn vriendin zouden beïnvloeden. Georg was altijd zo'n goede vriend geweest, en hij verdiende het om gelukkig te zijn.
"Ze lijkt in ieder geval zeker van zichzelf," zei ik, half in gedachten, half tegen Bill en Tom.
"Dat kun je wel zeggen," antwoordde Tom. "Maar zelfverzekerd zijn is niet altijd iets slechts."
"Dat klopt," gaf ik toe. "Ik hoop alleen dat ze niet te veel problemen veroorzaakt."
Bill knikte weer, zijn hand vond de mijne en kneep er even in. "We zullen het wel zien. Maar hoe dan ook, de tour zal geweldig worden."