30. Welcome back

Het afscheid met Bill deze ochtend was moeilijker dan verwacht. We hadden elkaar stevig vastgehouden, alsof we bang waren elkaar te verliezen. Zijn kus was zacht, maar doordrenkt met emotie. "Ik zie je vanavond bij de studio van Tokio Hotel," fluisterde hij. Ik knikte, een brok in mijn keel, en kuste hem nog een keer voordat hij de deur uitging.
Toen ik bij onze studio aankwam, voelde ik een zenuwachtig kriebeltje in mijn maag. Het was al zo lang geleden dat ik hier was geweest, en de laatste keer dat ik hier was, had David mij aangevallen. Ik probeerde het nare gevoel van mij af te schudden terwijl ik de deur opende en naar binnen ging.
Paul en Bas stonden al op me te wachten, hun gezichten lichten op toen ze me zagen. "Welkom terug!" zeiden ze in koor.
"Dankjewel," antwoordde ik terwijl ik rondkeek in de ruimte. Het voelde vertrouwd en vreemd tegelijk. Ik merkte dat de rest van ons team er niet was, en een steek van ongerustheid trok door me heen.
Paul zuchtte diep. "Elise, door de achterstand die we hebben opgelopen, hebben we al het personeel dat voor 'From Another World' werkte moeten laten gaan. Het is terug ons drietjes tot we weer wat geld verdienen."
Mijn glimlach verflauwde en ik voelde hoe de schuld op mijn schouders drukte. Het was door mij dat al deze mensen hun baan hadden verloren.
Bas zag mijn bezorgdheid en pakte me vast. "Geen zorgen Elise, de meesten hebben een job bij Tokio Hotel kunnen bemachtigen," zei hij geruststellend.
Ik keek hem aan, hoopvol. "Echt?" vroeg ik.
Bas lachte. "Tilly gaat Gustav zijn make-up moeten doen."
Ik grinnikte. "Oei, dan krijgt Tilly het nog moeilijk," lachte ik terug, een gevoel van opluchting verspreidde zich door mijn lichaam terwijl ik Bas stevig omhelsde.
Paul klapte in zijn handen en zei: "Kom op, mensen. We hebben geen tijd te verliezen. Aan de slag."
Nog steeds een beetje nerveus ging ik achter de microfoon staan. Wat als ik de teksten niet meer kende? Wat als ik niet meer kon zingen zoals vroeger? Bas begon te spelen, en ik sloot mijn ogen, liet de muziek door me heen stromen. Tot mijn opluchting kwam de tekst vlotjes uit mijn mond. Het was alsof mijn stem nooit was weggeweest. Ik genoot van elk moment, mijn onzekerheden vervlogen.
Het voelde als thuiskomen. De melodieën, de woorden, de energie – alles klopte weer. Paul keek me tevreden aan en knikte goedkeurend. Bas speelde met een intensiteit die ik lang niet meer had gezien. Het was duidelijk dat we hier thuishoorden, samen muziek maken.

Na een lange, vermoeiende dag van repetities waren Bas en ik onderweg naar de studio van Tokio Hotel. De cabrio van Bas gaf ons een gevoel van vrijheid terwijl we door de stad reden. De koele lucht streek over mijn huid, verfrissend na de inspannende dag. De zon scheen nog laag aan de horizon, de warme tinten van de ondergang weerkaatsten op de gebouwen en gaven de stad een gouden gloed. Het was een perfecte afsluiting van een goede dag, en ik was opgelucht dat we eindelijk op weg waren naar Bill.
"Hebben jij en Bill het trouwens al bijgelegd?" vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid niet langer kunnen bedwingen. Bas' blik schoot even in mijn richting, alsof hij niet zeker wist waar ik het over had.
"Wat bedoel je?" vroeg hij, zijn wenkbrauwen licht opgetrokken.
"Wel, ik heb gehoord dat hij niet echt zijn beste gedrag vertoonde naar jou toe, toen ik... eh, afwezig was," ging ik verder, mijn stem licht aarzelend.
Hij haalde zijn schouders op terwijl hij naar links pinkte en in die richting keek. "Ja, Bill en ik hebben gisteren een goed gesprek gehad voor jouw verrassingsfeestje," zei Bas uiteindelijk.
"Ooh," antwoordde ik nonchalant, niet helemaal tevreden met zijn beknopte antwoord. Ik voelde dat er meer achter zat.
"De beste vrienden gaan Bill en ik nooit worden, vrees ik," ging Bas verder, en ik keek hem verbaasd aan.
"Waarom niet?" vroeg ik, mijn ogen op zijn gezicht gericht terwijl hij door de drukke straten manoeuvreerde.
Hij zuchtte en wierp me een korte blik toe. "Ik denk niet dat hij mij vertrouwt. Hij is ervan overtuigd dat ik gevoelens heb voor jou," zei hij, zijn stem rustig maar serieus. Hij keek weer naar de weg voor ons, zijn handen stevig om het stuur geklemd.
"Maar dat is toch niet waar?" vroeg ik, mijn wenkbrauwen fronsend.
Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Nee, natuurlijk niet. Ik heb hem ook gezegd dat ik alleen op jongens val," ging hij lachend verder. "Maar Bill heeft geen enkele reden om jaloers te zijn."
"Dat klopt," zei ik, opgelucht. "Jij bent gewoon mijn beste maatje." Ik gaf hem een speelse tik op zijn schouder, en hij gaf er meteen een lichte duw terug.
"Zal ik nog eens met Bill praten?" vroeg ik op een serieuzere toon, mijn stem meer gefocust. Ik wilde niet dat er onbenoembare wrijvingen tussen hun zouden blijven hangen.
"Nee, niet nodig. We komen overeen en maken geen ruzie. Dat is het belangrijkste," antwoordde Bas, terwijl hij zijn schouders ontspande. Ik knikte instemmend en liet het onderwerp rusten.
"Ooh, we zijn er," zei Bas, terwijl hij de auto tot stilstand bracht en de motor afzette. Ik keek naar de studio voor ons, de grote, moderne gebouwen van Tokio Hotel weerspiegelden de ochtendzon en gaf een sprankelende glans aan onze bestemming.