Vondeling

Weer werd ik wakker. Mijn keel was hartstike droog en ik voelde me niet goed. Mijn buik deed pijn van de honger en mijn spieren waren verlamt. Zo bleef ik liggen, ik wou weer weg terug in het onbewuste, maar ik ging niet meer terug. Ik bleef wakker.
Na een tijdje liggen suffen hoorde ik weer stemmen. Maar deze klonken niet erg zweverig.
Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar zelfs dat koste al de grootste moeite.
Toch lukte het, al vielen ze al snel weer dicht.
'ja ze leeft nog! ze wordt wakker!' klonk er.
huh? de stemmen zijn echt. Ben ik dan niet alleen? dacht ik
weer deed ik mijn ogen open, dit maal kon ik ze langer openhouden.
Ik zag allemaal voeten en benen.
'Ja! ze heeft haar ogen weer open. Kapitein kom snel!'
Ik hoorde wat voetstappen en voor mijn gezicht stopte twee grote bruine laarzen, even later zag ik twee knieen.
'kom help eens even dan leggen we haar op haar rug' zei de stem die van de twee knieen leek te komen.
vier sterke handen pakten me vast en legden me op mijn rug. Het zee water wat in mijn mond zat kwam in mijn keel en ik begon meteen met hoesten.
Na een grote pijnlijke hoestbui keek ik om mij heen. Onee allemaal mannen! ze lachten allemaal, sommige gemeen, andere liefkozent en de man waar de knieen bij hoorde lachte vriendelijk naar me.
Hij stak me een hand toe om op te staan.
'kom op schat' begon hij 'dan help ik je overeind'
Ik pakte de hand vast en wierp mijn benen onder mijn lichaam. Maar ik was zo verzwakt van het dagen op zee drijven dat ik meteen weer door mijn benen zakte. Gelukkig hield de man mij stevig vast en bungelde ik in zijn armen.
'Neem haar over en breng haar naar de ziekboeg' zei de man.
'oke kapitein!' werd er door verschillende mannen geantwoord.
Twee mannen namen mij over en droegen me naar de ziekenboeg. Daar werd ik in een hangmat gelegd en werd er eten en water aangerijkt. Ik begon meteen met drinken! Mijn zoute keel moest wat zoet water hebben! daarna at ik wat scheepsbeschuit en viel ik weer in een diepe slaap...