28. Strange

Bill en ik hadden ons teruggetrokken in de slaapkamer na de hectiek van het verrassingsfeest. Hij had zich voor de honderdste keer geëxcuseerd voor het feestje, maar ik had hem verzekerd dat het me speet dat ik zomaar was weggelopen. Ik beloofde hem dat ik het goed zou maken met iedereen die aanwezig was. Nu lag ik tegen zijn borstkas, terwijl mijn vingers zachtjes over de buik van Maü streelden. Bill drukte een kusje op mijn hoofd, zijn aanraking zacht en liefdevol.
“Nog last van hoofdpijn?” vroeg hij bezorgd.
“Nee,” antwoordde ik, terwijl ik mijn hoofd een beetje oprichtte om hem aan te kijken. “Sinds ik met Jacob heb gepraat, is de hoofdpijn verdwenen.”
Bill grinnikte zachtjes. “Hij werkt beter dan een aspirientje,” mompelde hij met een glimlach.
Ik lachte mee en zette me recht zodat ik hem beter kon aankijken. “Hij is echt de beste bodyguard die je maar kan wensen,” zei ik, mijn stem vol oprechte bewondering.
“Dat is waar,” zei hij terwijl hij door mijn haar streek, zijn vingers teder en geruststellend. Plots keek hij om zich heen. “Ooh shit,” zei hij. “Ik ben Tom’s gitaar hier deze ochtend vergeten.”
Mijn ogen volgden de zijne naar de hoek van de kamer waar inderdaad een gitaar stond. “Weet je,” begon ik, “toen je gisteren ‘Hilf mir fliegen’ speelde, wist ik eigenlijk al dat Sophie haar verhaal niet klopte.”
Bill bleef me geïnteresseerd aankijken, zijn ogen vroegen om meer uitleg.
“Alles viel op z’n plaats toen ik dat hoorde,” ging ik verder. “Het was een geweldig idee van jou om dat nummer voor mij te spelen.”
Hij glimlachte en pakte mijn hand vast, zijn grip stevig maar liefdevol. “Het is ook een beetje onze song,” zei hij met een knipoog.
Ik knikte, mijn hart warm van zijn woorden. Bill stond op, liep naar de hoek van de kamer en pakte de gitaar van Tom. Hij ging weer op het bed zitten, zijn handen deskundig op de snaren. “Ik wil heel graag ‘1000 Oceans’ voor jou spelen,” zei hij zachtjes.
Mijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte aan het lied. Bill begon de eerste akkoorden te spelen, de melodie vulde de kamer met een warme, vertrouwde sfeer. Zijn stem, zacht en vol emotie, bracht het lied tot leven. Terwijl hij zong, voelde ik tranen opkomen, maar dit keer waren het tranen van geluk en ontroering
Bill keek op en glimlachte naar me, zijn ogen glinsterend van liefde. “Dit lied is speciaal voor jou, Elise,” zei hij zachtjes toen hij klaar was met spelen. “Het schrijven ervan was mijn manier om alles te verwerken. Het gaf me kracht toen alles moeilijk leek.”
“Dank je,” fluisterde ik, mijn stem breekbaar van emotie. “Het betekent zoveel voor me.”
Hij zette de gitaar aan de kant en trok me weer dicht tegen zich aan. “Ik ben zo blij dat je er weer bent,” fluisterde hij in mijn oor, zijn stem trillend van oprechte vreugde.
“En ik ben blij dat ik terug ben,” antwoordde ik, mijn hoofd tegen zijn borstkas leggend. “Dank je, Bill. Voor alles.”
We bleven zo nog even zitten, genietend van elkaars aanwezigheid en de rust die de muziek had gebracht. Maü, die al die tijd rustig bij ons had gelegen, keek op en miauwde zachtjes. Bill en ik lachten en gaven het katje een aai over zijn kopje. Het was een moment van pure sereniteit, een moment waarop alles goed leek te zijn.

Terwijl Bill met zijn vingers door mijn haar streek, voelde ik een flonker van inspiratie opkomen.
“Je weet,” fluisterde ik, “aan welk liedje ik moet denken? Met alles wat ik heb meegemaakt met David.”
Bill keek me nieuwsgierig aan en schudde zijn hoofd. “Nee, welk liedje?”
“Strange,” zei ik langzaam, terwijl ik het woord uit mijn mond liet rollen. Het voelde vreemd om het uit te spreken, alsof het een geheime sleutel was tot een vergeten herinnering.
"Van wie?” vroeg Bill, zijn nieuwsgierigheid duidelijk merkbaar. Zodra de vraag uit zijn mond kwam, leek hij te beseffen dat dit misschien wel een nummer van Tokio Hotel kon zijn.
“Bestaat dat lied hier nog niet?” vroeg ik verbaasd, mijn stem trillend van opwinding en twijfel.
“Nee,” schudde Bill zijn hoofd. “Ik heb het nog nooit eerder gehoord. Maar ik zou het wel graag een keer willen horen.”
Zijn woorden maakten me nerveus. Het was alsof ik terugkeerde naar het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst ‘Hilf mir fliegen’ voor hem zong. Mijn handen trilden een beetje toen hij de gitaar van Tom aan mij overhandigde. Hij raakte mijn hand net iets langer aan dan normaal, zijn aanraking was geruststellend.
“Elise, niet zenuwachtig zijn,” zei Bill zachtjes. “Probeer het gewoon. Ik ben er voor je.”
Ik sloot mijn ogen, nam een diep adem, en herinnerde me het liedje zoals het in mijn gedachten speelde. Met een trilling in mijn stem begon ik te zingen. De eerste akkoorden waren onzeker, maar al snel kwam de melodie weer tot leven. Mijn stem klonk breekbaar, maar met elke noot groeide mijn vertrouwen.
You want to fix me
Push me
Into your fantasy
You try to give me
Sell me
A new personality
Het was alsof ik een deel van mijn ziel blootstelde met elke noot en elke tekstregel die ik zong. Toen ik klaar was, opende ik langzaam mijn ogen en keek naar Bill, die met grote ogen naar me keek.
“Wauw, Elise,” zei Bill toen ik klaar was. Zijn stem was gevuld met bewondering. “Hier moeten we echt iets mee doen.”
Zijn reactie vulde me met trots. “Je vindt het mooi?” vroeg ik, mijn stem nog steeds een beetje onzeker.
“Absoluut,” zei Bill met een glimlach. “Het lied heeft iets speciaals. Het raakt me diep. We moeten het uitwerken. Dit kan iets worden waar we trots op kunnen zijn.”
Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap bij zijn woorden. Het idee om samen aan een nieuw nummer te werken, een nummer dat zo persoonlijk voor mij was, voelde als een nieuwe kans om mijn verhalen en gevoelens te delen. Het was alsof ik weer een stap zette in mijn muzikale wereld, met Bill aan mijn zijde om me te ondersteunen.
“Ben je er zeker van dat je dit samen met mij wilt uitbrengen?” vroeg ik, mijn stem vol twijfel maar ook hoop.
Bill keek me recht aan en zei met een zelfverzekerde glimlach, “Natuurlijk, Elise. Dit nummer wordt gewoon van ons tweeën.”
Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar Bill vervolgde meteen, “Ja, Tokio Hotel doet ook mee. Tokio Hotel en Elise zullen dit uitbrengen.”
De woorden van Bill vulden me met opwinding. Het idee dat we samen met Tokio Hotel iets zouden creëren, gaf me een enorme boost van enthousiasme.
“Ons eerste lied samen,” zei ik met een glimlach. “En wat kijk ik ernaar uit om hiervoor te gaan.”
Bill’s ogen straalden van enthousiasme en hij trok me dichter naar hem toe. “Ik ook,” zei hij zachtjes. “We gaan hier iets bijzonders van maken.”