21. Sophie

De spanning in de kamer was bijna tastbaar. Sophie stond met haar ijzige greep om mijn arm, haar andere hand dreigend met de injectiespuit tegen mijn nek gedrukt. Een rilling van angst gleed over mijn rug toen ik voelde hoe de naald tegen mijn huid prikte. Mijn adem stokte en ik durfde nauwelijks te bewegen.
"Geen beweging," siste ze, haar stem doordrenkt van bitterheid en woede. Haar ogen glinsterden van een donkere intensiteit, gericht op mij met een mengeling van jaloezie en obsessie. "En jij, Kaulitz," riep ze naar Bill, haar stem scherp als een zweepslag, "blijf staan of ze betaalt de prijs."
Bill stond aan de grond genageld, zijn gezicht vertrokken van paniek terwijl hij machteloos toekeek. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel, elke vezel in mijn lichaam gespannen van angst. Ik durfde nauwelijks te ademen, bang dat elke beweging Sophie verder zou provoceren.
Langzaam draaide ik mijn hoofd naar haar toe, mijn stem haperend toen ik haar naam fluisterde. Haar lippen krulden in een spottende glimlach, haar gezicht slechts centimeters van het mijne verwijderd. "Sophie, alsjeblieft," smeekte ik, mijn stem trillend van emotie en angst. Maar haar greep verstevigde zich en de spuit leek nog dichter bij mijn huid te komen.
"Sophie, rustig," hoorde ik Bill zeggen, zijn stem geforceerd kalm terwijl hij wanhopig probeerde de situatie te de-escaleren. Sophie's aandacht verschoof naar hem, haar blik boos en doordringend. Een moment van afleiding, dat was alles wat ik nodig had.
Maar voordat ik ook maar kon bewegen, fluisterde Sophie dreigend in mijn oor: "Je dacht toch niet dat je weg kon komen, Elise."
Bill schudde zijn hoofd, een stille waarschuwing dat ik geen risico moest nemen. De punt van de naald drukte pijnlijk tegen mijn huid. "Waarom?" smeekte ik, mijn stem trilde van wanhoop.
"Waarom?" herhaalde Sophie spottend, haar adem heet en vijandig in mijn oor. "Omdat jij zijn lieveling bent geworden, Elise. Omdat David alles voor jou heeft gedaan, terwijl ik stilletjes moest lijden."
Ze begon haar verhaal met een bitterheid die zelfs mijn eigen adem stokte. "David heeft me van de straat gehaald, me gered van de drugs," vervolgde ze, haar stem doorboorde de lucht als een dolk. "Hij gaf me een nieuw leven, en ik gaf hem alles wat ik had. Ik was zijn troost in donkere tijden, zijn liefde in de nacht."
Haar greep om mijn arm verstevigde zich terwijl ze sprak over die bewuste avond. "Toen bracht hij jou mee, Elise," siste ze, haar ogen brandden van haat. "Hij vond je langs de weg, een wrak van drugs en ellende. Hij kon je niet achterlaten, net zoals hij dat niet met mij had kunnen doen."
Ze liet een spoor van bitterheid achter terwijl ze sprak over haar pogingen om me te helpen afkicken, om voor me te zorgen. "Maar David begon meer en meer naar jou te kijken," zei ze, haar stem gevuld met ongeloof en pijn. "Jij was jonger, jij kon zingen... Hij zei dat jij zijn toekomst was."
Sophie's verhaal was doordrongen van wrok, haar woorden een mix van liefde en jaloezie. "Hij stuurde me naar de universiteit," vervolgde ze, bijna alsof ze het zelf niet kon geloven. "Hij geloofde in mijn intelligentie, zag potentie in mijn toekomst als arts. Maar terwijl ik studeerde en mijn eigen weg zocht, bleef David in mijn gedachten, als een schaduw die ik niet kon afschudden."
Sophie's woorden sneden door mijn ziel terwijl ze haar wanhoop en jaloezie blootlegde. "In plaats van dankbaar te zijn voor het leven dat ik nu had, was ik jaloers," fluisterde ze. "Hij liet me steeds meer links liggen, en ik begon mijn eigen leven te leiden. Tot hij weer op mijn stoep stond, kapot en hopeloos omdat hij jou was verloren."
Haar grip verslapte verder, en ik voelde een sprankje hoop opborrelen. Maar Sophie had andere plannen. "Jouw geheugenverlies was mijn geluk," siste ze, haar stem nu doordrongen van duisternis. "Ik kon David helpen jou terug te krijgen, of ik kon je langzaam laten sterven. Elke dag diende ik een kleine dosis toe, zorgvuldig gepland zodat jouw dood nooit naar mij zou leiden. En dan kon ik David helemaal voor mezelf hebben."
De wereld draaide om me heen terwijl ik worstelde om mijn gedachten bij elkaar te houden. Bill stond over me, zijn aanwezigheid voelde als een laatste bastion van steun. "Sophie, laat haar los," beval hij, zijn stem nu doordrenkt van vastberadenheid. Sophie's ogen schoten naar hem, een mengeling van haat en verbijstering.
"Wat zien jullie in dit serpent?" snauwde ze, haar stem gevuld met bitterheid en onbegrip.
Ik slikte moeizaam, mijn gedachten een warboel van angst en verwarring. "Sophie, alsjeblieft," smeekte ik opnieuw, terwijl ik haar ogen ontweek. "Dit is niet de oplossing."
Ze lachte, een hol, kil geluid dat door merg en been ging. "Je begrijpt het niet, Elise," zei ze, haar stem scherp als een mes. "Ik zou alles doen om hem terug te krijgen. Hij heeft me laten vallen voor jou. Voor jouw jeugd, jouw stem. Maar nu... nu zal ik ervoor zorgen dat je nooit meer tussen ons in staat."
Bill keek me aan, zijn gezicht een masker van vastberadenheid. Hij bewoog zich voorzichtig, stapje voor stapje, klaar om in te grijpen. Maar voordat hij iets kon doen, drukte Sophie de naald nog harder tegen mijn huid. "Ik denk het niet," fluisterde ze dreigend.
Plotseling, met een golf van adrenaline, draaide ik me naar haar toe en stompte hard in haar maag. Haar greep verslapte en ik rende weg, recht in de beschermende armen van Bill. Hij hield me stevig vast terwijl Sophie overeind kwam, haar gezicht vertrokken van woede en vernedering.
"Elise, hier!" riep ze toen ze terug rechtstond en haar bedreigende houding aannam.
"Game over," sprak Bill. Plots hoorden we allemaal sirenes het appartement naderen. Bill hield zijn gsm uit zijn broekzak.
"Jouw poging tot moord is live beluisterd door de politie, Sophie," zei hij kalm. "Je hangt."
Op dat moment viel de politie binnen. Sophie werd vastgegrepen en naar de grond gewerkt. Ze spartelde tegen, maar het was zinloos. Ik voelde Bill’s armen om me heen, veilig en beschermend. Voor het eerst in lange tijd voelde ik dat de nachtmerrie bijna voorbij was.
"Elise, het is oké. Ze kan je niks meer doen," fluisterde hij geruststellend in mijn oor.
Mijn lichaam trilde nog steeds van de angst en adrenaline, maar ik wist dat hij gelijk had. Sophie werd in de boeien geslagen en afgevoerd door de politie. De dreiging was voorbij. En terwijl ik daar stond, vastgehouden door Bill, wist ik dat ik eindelijk de waarheid kende en de controle over mijn eigen leven terug had.