Hoofdstuk 6 -Wordt je nu ineens verlegen, Matthy?

Ik laat Matthy de toiletten zien. "Oh, dit was eigenlijk best makkelijk." stamelt hij wat ongemakkelijk. Ik glimlach. "Best wel.." lach ik zachtjes. "Thanks, Luna." Ik krijg het warm als hij mijn naam uitspreekt. Hij duikt snel de toiletten in en daar sta ik. Wat moet ik nu doen?! Ik kijk de afdeling op waar Melissa op de gang staat te seinen dat ik moet blijven staan. Ik rol lachend met mijn ogen en steek mijn duim op als teken dat ik haar hint begrepen heb. De paar minuten dat Matthy op het toilet duurt lijken wel uren te duren. Dan gaat de deur weer open.

Hij kijkt op, zichtbaar verrast dat ik nog op hem sta te wachten. Waarschijnlijk had hij gedacht, misschien aan de ongemakkelijkheid van net, wel gehoopt dat ik weggelopen was. "Je bent er nog." glimlacht hij. Ik glimlach, ietwat verlegen. "Ik dacht, misschien weet je de weg terug niet meer.." glimlach ik zacht. "Die ben ik inderdaad acuut vergeten." Bloost hij. "Dan is het maar goed dat ik er ben." glimlach ik. Hij knikt en weet even niet wat te zeggen. "Wordt je nu ineens verlegen, Matthy?" floep ik eruit. Ik merk dat ik er rood van aanloop. "Aan de kleur op jouw wangen te zien jij anders ook." glimlacht hij. Zijn ogen doorboren de mijne bijna en ik voel mijn hart bonken van de spanning die er tussen ons heerst. "Betrapt." zeg ik onschuldig. "Je ziet er wel schattig uit als je bloost." glimlacht hij. Ik grinnik.

"Die mini-date die we net hadden.." begint hij. Ik voel mijn hart weer kloppen. "Uhu?" vraag ik. "Ik maakte geen grapje toen ik het had over een volgende date." Mijn hart lijkt wel even stil te staan. Oke Luun, act cool, act cool. "Is dat zo?" Ik kijk hem vragend aan. Hij stamelt wat en krabt achter zijn oor. "Ik ben hier niet zo goed in.. Maar, zou ik misschien je telefoonnummer mogen?" vraagt hij onzeker. Ik glimlach. "Ik ehm.. Mag niet flirten met bezoek van patiënten." glimlach ik. Hij lacht zacht. "Sorry." zegt hij. "Geeft niet.. Maar ik kan je niet hier midden op de gang mijn nummer geven zolang ik in uniform sta." zeg ik, terwijl ik knik naar de mensen die constant over de gang lopen. "Snap ik..." zegt hij. "Wanneer ben je uit je uniform?" vraagt hij. "Sorry dat is echt een hele vreemde vraag." Ik begin te lachen. "Ik ben over een uurtje klaar. Als jij dan op het plein bent van onze mini date, praten we daar verder." glimlach ik. Hij grijnst verlegen, maar blij. "Deal. Ik zal de jongens vast zelf naar huis laten gaan." zegt hij. Ik knik. "Dat lijkt me handig, rizz master." grap ik. Hij moet lachen. "Nou ik breng het matig in de praktijk één op één." stamelt hij. Ik lach. "Ik vind het wel schattig." grijns ik.

"Dan zie ik je over een uurtje beneden, zuster." knipoogt hij. "Tot dan, Matthy." glimlach ik waarna ik me weer richting de afdeling verplaatst met een hartslag die zowat door het dak heen schiet. Ik loop even snel richting de medicijnkamer waar Melissa en Joan me opwachten. Met een ruk word ik het linnenhok ingetrokken met een deur die sluit. "Oh mijn god what the..." schrik ik. "Sorry." Lacht Melissa. "Wat was dit voor rare kidnap actie." zeg ik stomverbaasd. "Meid!!! Stop met praten, vertel?!?!?!" zegt ze. "Het zag er flirterig uit." grijnst Joan. "Stonden jullie te kijken?!" lach ik. "Misschien." grijnzen ze. Ik schud lachend mijn hoofd. "Wat een meiden zijn jullie." lach ik. "Vertel nou!!!" zeurt Melissa. "Oké." Ik rol met mijn ogen. "Hij heeft me ten huwelijk gevraagd en ik heb ja gezegd." Melissa begint te lachen. "Idioot, doe nou is even normaal!!" zegt ze. Ik lach. "Nee oké, hij begon een beetje te stamelen en het was een beetje ongemakkelijk maar hij vroeg om mijn nummer." glimlach ik.

"Oeh!!! Je hebt hem wel gegeven toch?!" vraagt ze. "Dat kan toch niet midden op de gang waar allemaal patiënten zitten enzo.." ik wijs naar m'n uniform. "Nee oké, maar heb je dan echt geweigerd?!" zegt ze. "Nee nee tuurlijk niet! Ik heb toch ogen en gezond verstand." lach ik. Ze moeten lachen. "Ik heb gezegd dat ik hem zodra ik omgekleed ben op het plein beneden zie en dat we daar verder praten." grijns ik. "Dan praat ze daar verder." Lacht Melissa. "Dus eigenlijk kan je nog steeds zeggen; je krijgt mijn nummer niet?" Ik lach. "Je moet ze scherp houden he die mannen." grijns ik. Ze lachen. "Lekker meid, scoort even een date in de wandelgangen." Melissa geeft me een high five. Ik lach. "Mag ik nu weg uit deze kidnap actie?" grinnik ik. Ze lachen. "Ja." stemmen ze in waarna we ons naar buiten begeven. Ik kijk even op als ik Koen, Robbie en Raoul op de gang zie staan. "Daar zal je d'r hebben!" grijnst Robbie. "Ohjee.." ik doe net alsof ik me verstop.

"Nee nee niks geks." lacht hij. "Oh." grinnik ik. "We gaan weg, dus we wilde nog even gedag zeggen." zegt Raoul. "Oh nou dag." zeg ik droog. Hij lacht. "Nou zeg." Ik begin te lachen. "Grapje."
"Fijn dat je even met ons mee kon, Milo vond het ook even lekker om uit die kamer te zijn." zegt Raoul. "Als ik er tijd voor heb doe ik het graag." glimlach ik. "Wel thuis straks, ik hoop dat we je niet al te gek hebben gemaakt." lacht Koen. Ik lach. "Ik ga alleen maar huilend naar huis." lach ik. Hij moet lachen. "Missie geslaagd." ik moet lachen. "Ohja, en vergeet onze Matt niet. Geef je nummer even." grijnst Raoul. "Als het aan jullie ligt gaan we morgen trouwen denk ik." lach ik. Ze lachen. "Nee nee, we pestte een beetje maar hij heeft wel echt een oogje op je." grijnst Raoul. "Hmm.." zeg ik mysterieus terwijl ik m'n schouders ophaal. "Die hebben allang nummers uitgewisseld." lacht Robbie. "Nee hoor." zeg ik. "Laat zien dan?" grijnst Koen. Ik open mijn contacten en laat zien dat hij er niet instaat. "Jammer... Ik zeg dus alsnog doen, maar ik kan me echt niet voorstellen dat hij er niet om gaat vragen." zegt Koen. Ik lach en haal mijn schouders op. "We zullen het zien." glimlach ik.

Ik zeg de jongens gedag en maak mijn dienst af. Ik loop nog even langs Milo om hem gedag te zeggen. Matthy zit er natuurlijk nog, want die zie ik zo beneden. "Milo, ik ga naar huis.. Ik ben er morgen weer." zeg ik in de deuropening. "Ohh jammer.." hij kijkt me verdrietig aan. "Dat ik er morgen weer ben?!" Vraag ik verbaasd. Hij schud lachend zijn hoofd. "Dat je gaat." Lacht hij. Ik moet lachen. "Gelukkig, doei Matthy." glimlach ik. "Dag Luna.." zegt hij met een lieve glimlach. Ik loop naar beneden om me om te kleden. Ik ben benieuwd of hij straks beneden staat. Het moet toch haast wel?! Hij weet nu 100 procent zeker dat ik weg ben.