20. De waarheid

POV Elise

Het moment dat ik Bill’s hand had losgelaten en naar Sophie stapte, voelde ik een knagende onzekerheid. Naarmate ik dichter bij Sophie kwam, begon mijn hart steeds sneller te kloppen. Met elke stap voelde ik een groeiende knoop in mijn maag. Iets klopte niet. Mijn gedachten draaiden rondjes en ik kon de woorden van Bill niet uit mijn hoofd krijgen. Hij wist dingen die niemand anders wist, dingen die hij onmogelijk kon weten.
Bij elke stap begon de twijfel in mij op te borrelen. Was Bill echt de slechterik in dit verhaal? Had hij me werkelijk vol drugs gestopt, zoals Sophie beweerde? Het leek zo onwerkelijk, zo onwaarschijnlijk. Toch was er een deel van mij dat wilde geloven dat Sophie gelijk had, dat zij degene was die me beschermde. Maar dan waren er de ogen van Bill, gevuld met pijn en liefde, die een heel ander verhaal vertelden.
Ik stopte en keek naar Sophie, die onmiddellijk mijn aarzeling opmerkte. "Elise, kom hier," zei ze, haar stem scherp en dringend, bijna bevelend.
“Nee,” zei ik luidop, mijn stem stevig maar mijn hart bonzend in mijn borstkas. Ik draaide me om naar Bill, die er zo kwetsbaar uitzag, alsof hij op het punt stond in duizend stukjes te breken. Zijn blik was dezelfde als in het ziekenhuis, vol verwarring en wanhoop toen ik hem vertelde dat ik hem niet meer herkende.
"Ik wil weten wat hij te zeggen heeft," zei ik met een vastberadenheid die ik vanbinnen niet voelde. Elke vezel in mijn lichaam schreeuwde dat dit de juiste keuze was, maar mijn geest was een wirwar van vragen en onzekerheden. Deed ik het juiste? Wat als ik mezelf opnieuw in een rampzalige situatie stortte door naar Bill te luisteren? Zou iemand me kunnen redden als ik de verkeerde keuze maakte? De vragen bleven rondspoken in mijn hoofd, terwijl ik Bill en Sophie iets hoorde zeggen, maar hun woorden leken op een achtergrondgeluid dat niet tot me doordrong.
“Ik moet dit zelf uitzoeken, Sophie,” mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar.
Ik liep terug naar Bill, mijn hand vond de zijne opnieuw. Er was een onverklaarbare aantrekkingskracht, een kracht die me naar hem toe trok alsof we magneten waren. Was dit liefde, of was het een illusie gecreëerd door mijn beschadigde geheugen?
Zonder meer tijd te verspillen aan mijn twijfels, trok Bill me naar zich toe en drukte zijn lippen op de mijne. De eerste aanraking verstijfde me, overrompeld door de intensiteit van het moment. Maar dan liet ik mezelf gaan, gaf ik me over aan het gevoel dat door mijn hele lichaam stroomde. Ik kuste hem terug, vol overgave en passie, alsof er een sluier van twijfel en verwarring van me afviel.
Ik verloor mezelf in de kus. Terwijl mijn ogen gesloten waren en ik de warmte van zijn liefde voelde, verschenen er plotseling beelden voor mijn ogen. Het was alsof een film zich voor mijn geest afspeelde, een film van herinneringen die ik niet meer had, maar die nu als een waterval over me heen stroomden.

In het eerste beeld zag ik mezelf wakker worden in een onbekende hotelkamer. Ik voelde een moment van paniek, maar toen verscheen Bill in de deuropening, een stralende glimlach op zijn gezicht en een dienblad met ontbijt in zijn handen. Zijn aanwezigheid bracht onmiddellijk een gevoel van rust over me heen. Ik voelde de warmte van zijn zorgzaamheid, de liefde die hij in dat eenvoudige gebaar stopte.
Het volgende beeld was nog vreemder. Ik zag mezelf tegen Bill praten, mijn stem gevuld met opwinding en verwarring. "Ik denk dat ik vanuit de toekomst kom," hoorde ik mezelf zeggen, en ik zag hoe Bill eerst lachte en daar werden zijn ogen groter van verbazing, maar ook van begrip. Hij had me nooit laten vallen, zelfs niet toen mijn verhaal te ongelooflijk leek om waar te zijn.
Toen zag ik mezelf op een podium staan, het felle licht van de spotlights omringde me. Bill stond naast me, zijn hand beschermend op mijn schouder terwijl hij me begeleidde door de soundcheck. Ik voelde een golf van zelfvertrouwen door me heen stromen toen ik begon te zingen. Bill's aanwezigheid gaf me de moed om mijn angst te overwinnen en te stralen.
Hij zwierde me na de soundcheck romantisch door de lucht, zijn lach aanstekelijk. Ik voelde me licht als een veertje, volledig in het moment, en de wereld leek om ons heen te verdwijnen. Het was puur geluk.
Het volgende beeld was een serie van gelukkige momenten. Ik zag hoe gelukkig we waren samen op tournee, lachend en genietend van elkaars gezelschap. We deelden elke vreugdevolle en uitdagende ervaring, van de hectische backstage-voorbereidingen tot de adrenaline van het optreden voor duizenden fans. Hij hielp mij op elke mogelijk manier om terug naar mijn eigen wereld te gaan. Ons leven was een rollercoaster van emoties, maar we hadden elkaar, en dat was genoeg.
Een volgende herinnering liet onze eerste grote ruzie zien. De woorden waren hard en pijnlijk, en ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ik zag de pijn en frustratie in onze ogen. Woorden die we niet terug konden nemen, de stiltes die zwaarder voelden dan welke schreeuw dan ook. Maar zelfs in de hitte van het moment was er een onderliggende band van liefde en begrip. Uiteindelijk vonden we elkaar weer, sterker dan voorheen.
Het volgende beeld toonde onze eerste kus. Het was teder, voorzichtig en vol belofte. Ik voelde de elektrische lading tussen ons, de zekerheid dat dit het begin was van iets bijzonders. De herinnering bracht een warme gloed naar mijn wangen, een bevestiging van de liefde die we deelden.
De terugkeer naar mijn wereld verscheen voor mijn ogen. De leegte die ik voelde zonder Bill, de constante strijd om weer bij hem te kunnen zijn. Het was een moeilijke tijd, maar ook een periode waarin mijn liefde voor hem alleen maar sterker werd.
Ik zag de lange, moeizame weg terug naar hem, de obstakels die ik overwon en de twijfels die ik trotseerde. Elk moment van strijd was het waard geweest, want het leidde me terug naar waar ik hoorde: bij Bill.
Het laatste beeld was van ons samen in een gelukkige relatie. We lachten, we huilden, we deelden onze dromen en angsten. Het was niet altijd perfect, maar het was echt. De liefde tussen ons was oprecht en diep, iets wat niemand van ons kon afnemen.

De beelden werden helder en ik zag de waarheid. Alles wat ik had meegemaakt, elke strijd en elk moment van vreugde, had me geleid tot dit punt. Bill was niet de slechterik; hij was mijn rots, mijn alles.
Voor ik de kus kon verbreken en aan Bill kon vertellen dat ik mij alles herinnerde, voelde ik plotseling een sterke greep om mijn arm. Sophie had me vast en trok me ruw naar achter. De verbinding tussen Bill en mij werd abrupt verbroken.
Verwarring en angst schoten door me heen terwijl ik besefte dat Sophie me naar achteren trok en iets kouds en scherps tegen mijn huid duwde. Het ijzeren pinnetje, zoals een naald, voelde kil en onaangenaam tegen mijn nek.