18 Laten we praten.

“Elise,” zei ik zachtjes, mijn stem bijna breekbaar. “Laat me even met je praten, alsjeblieft.”
Ik plaatste mijn voet tussen de deur, waardoor ze de voordeur niet meer kon sluiten. Ik zag hoe haar ogen tot spleetjes samenknepen van wantrouwen. Een moment van aarzeling volgde. Ze leek met zichzelf te worstelen, haar blik verschoof van mijn gezicht naar de grond en weer terug.
"Oké," zei ze uiteindelijk twijfelachtig. "Je mag je verhaal doen, maar als ik daarna wil dat je vertrekt, wil ik dat je voorgoed vertrekt."
Ik knikte dankbaar en stapte naar binnen, mijn hart kloppend in mijn keel. Dit was alles of niets. Ik moest een manier vinden om haar geheugen te triggeren, anders zou dit de laatste keer zijn dat ik haar zag.
We stonden even oog in oog in haar gang. Mijn adem stopte bij de aanblik van haar. Ze was net zo mooi als altijd, misschien zelfs mooier, maar er was iets in haar ogen wat me diep raakte: een mengeling van verwarring en pijn. Ze wendde haar blik snel af en leidde me verder naar de woonkamer. Ik volgde haar, mijn hart vol hoop en angst.
De woonkamer was warm en uitnodigend, met zachte kussens en een rustige sfeer. Het voelde vreemd om hier te zijn, in haar ruimte, terwijl zij me nauwelijks herkende. Ze gebaarde naar een stoel en ging zelf op de bank zitten. Ik nam plaats, mijn handen trilden lichtjes van de zenuwen.

Ik zat op het puntje van de bank, mijn hart bonzend in mijn keel terwijl ik haar reactie afwachtte. Ze leek geïrriteerd door mijn vraag, haar blik gefixeerd op mij met een mix van wantrouwen en frustratie.
"Perfect gezond, op mijn geheugen na," antwoordde ze eindelijk, haar stem lichtelijk geïrriteerd. De spanning in de kamer leek met elke seconde toe te nemen, en ik voelde de druk op mijn schouders groter worden.
Maar ik was hier niet gekomen om me te laten ontmoedigen. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik mezelf niet beter had voorbereid, maar nu was het te laat om daarover te piekeren.
"Maar ben je helemaal naar hier gekomen om over mijn gezondheid te praten?" vroeg ze, haar stem doorspekt met een zweem van ongeduld. Ik zag hoe ze aanstalten maakte om op te staan, waarschijnlijk om mij de deur te wijzen.
"Nee, wacht," antwoordde ik snel, bijna smekend. "Natuurlijk wil ik weten hoe het met je gaat." Mijn stem trilde lichtjes van de nervositeit. "Maar ik ga het mezelf voor altijd kwalijk nemen als ik niet één keer geprobeerd heb om jouw geheugen terug te krijgen," vervolgde ik.
Ik kon de wanhoop voelen borrelen in mijn borstkas. Ik moest haar overtuigen, haar terugkrijgen.
Ik zag haar met haar ogen draaien, een teken van haar frustratie. Maar ik was niet van plan deze strijd op te geven, niet nu ik zo dichtbij was. "Wat heb je te verliezen?" vroeg ik haar, mijn stem vastberaden en vasthoudend.

Elise's woorden sneden door mijn ziel als een scherp mes, haar onverschilligheid voelde als een klap in mijn gezicht. "Bill, laat me heel eerlijk zijn," begon ze, haar stem resoluut. Ze keek me strak aan, haar ogen ondoorgrondelijk en koud. "Ik heb er mij bij neergelegd dat ik mijn geheugen niet meer ga terugkrijgen. Ik wil het zelfs niet meer terugkrijgen."
Elke zin die ze sprak voelde als een dolksteek, diep in mijn hart. Mijn adem stokte toen ze verderging. "Ik wil ook niet meer het voorprogramma van Tokio Hotel zijn. Ik wil niet in de schijnwerpers staan. Ik wil een gewoon leven kunnen leiden," zei ze, haar woorden als een ijskoude douche over me heen.
Haar vastberadenheid, haar afwijzing, het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Dit was niet de Elise die ik kende, de Elise die ik liefhad. Iemand had op haar ingepraat, dat kon niet anders. Ik kon niet geloven dat ze dit echt zelf wilde.
"Elise," zei ik zachtjes, mijn stem bijna breekbaar. Ik deed een stap naar voren, mijn hand uitgestoken naar haar, maar ze wendde haar blik af en schudde haar hoofd.
"Nee, Bill," zei ze, haar stem onwrikbaar. Ze stond op, haar ogen vol vastberadenheid. "Ik wil dat je nu vertrekt en hier nooit meer terugkomt."
Mijn hart sloeg een slag over. Paniek overspoelde me. Dit kon niet het einde zijn. "Wil je dan terug naar je leven als schoonmaakster in een hotel waar je baas geen respect voor je heeft?" floepte ik eruit zonder na te denken. De woorden verlieten mijn mond voordat ik ze kon tegenhouden.
Haar ogen werden groot van verbazing. "Hoe weet jij van mijn verzonnen herinneringen?" vroeg ze zachtjes, haar stem vol verwarring.
"Je hebt me dit zelf verteld, Elise," zei ik, mijn blik vasthoudend. Ze schudde haar hoofd, nog steeds verbijsterd.
"Nee, de enige die hiervan weet is Sophie. En ik denk niet dat Sophie dit aan jou verteld heeft," zei ze, haar stem vol ongeloof.
Ik slikte moeizaam, voelde de nervositeit door mijn lijf gieren. "Nee," zuchtte ik. Ik werd al ongemakkelijk toen ik haar naam hoorde. Ik gebaarde naar mijn gitaar die ik naast mijn stoel had gezet. "Alsjeblieft, Elise, laat me één ding proberen en daarna vertrek ik," smeekte ik haar, mijn hart bonzend in mijn borstkas.
Ze keek me aan, haar ogen vol verwarring en twijfel. "Als ik het mij goed herinner, kan jij toch helemaal geen gitaar spelen?" vroeg ze onzeker.
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, ondanks de spanning die in de lucht hing. "Nee, maar volgens jou speel ik wel gitaar in het liedje... White Lies?"
Haar mond viel open. "Maar ik heb nooit iemand verteld van deze valse herinnering. Hoe weet jij dit dan?" vroeg ze, haar stem fluisterend van verwarring.
"Ik zal het je laten zien," zei ik, terwijl ik naast haar ging zitten. Ik haalde de gitaar van Tom tevoorschijn.
"Oke," zei ik zachtjes. "Tom heeft mij het begin van Hilf mir Fliegen geleerd, daarna moet jij verder gaan."
Ze keek geschrokken. "Wat? Ik kan echt geen gitaar spelen."
Ik glimlachte bemoedigend. "Dat is wat je me vorige keer ook verteld had," zei ik met een knipoog. "Jij kunt zoveel meer dan je denkt."
Ik plaatste de gitaar in haar armen, voelde de elektrische spanning tussen ons toen onze vingers elkaar raakten, en begon de eerste noten van Hilf mir Fliegen te spelen en te zingen. Mijn stem trilde een beetje, maar ik hield vol, vastbesloten om haar te bereiken.
Ik liet los, stopte met zingen, en keek hoe Elise met gesloten ogen verder zong en speelde op de gitaar. De muziek vulde de ruimte, en voor heel even leken we te zweven in een wereld van herinneringen en verloren dromen. Haar vingers bewogen onwennig over de snaren, maar naarmate ze verder speelde, leek er een zekere soepelheid in haar bewegingen te komen.
Toen de laatste noot weggestorven was, opende ze haar ogen langzaam. Ze keek naar de gitaar in haar handen, haar blik vol verwondering en iets dat leek op herkenning.
"Hoe...?" begon ze, maar haar stem stierf weg.
Ik nam een diepe ademhaling, mijn hart nog steeds bonzend. "Je hebt dit zelf aan mij geleerd, Elise. Dit is wie je bent."