16. Gevoelens omzetten naar muziek

POV Bill
Een dag eerder

De laatste woorden van "1000 Oceans" hingen nog in de lucht. "Please don't drift away from me, please don't drift away from me, 1000 oceans wide." Terwijl de echo langzaam wegstierf, legde Tom zijn gitaar weg en keek naar Georg en Gustav. Beiden staarden ons met grote ogen aan voordat ze begonnen te applaudisseren.
“Wauw,” bracht Gustav uit, zijn ogen vol bewondering.
“Dat nummer heeft echt potentieel,” zei Georg terwijl hij instemmend knikte.
“Dat is allemaal te danken aan Bill,” zei Tom terwijl hij goedkeurend naar me glimlachte.
“Ja, mijn verdriet is momenteel mijn grootste inspiratiebron,” gaf ik toe, terwijl ik mijn blik afwendde. De pijn van de afgelopen maand woog zwaar op me, en elke dag zonder Elise voelde als een eeuwigheid.
Gustav legde een hand op mijn schouder. “Dit is echt een krachtig nummer, Bill. Ik ben blij dat je je gevoelens kunt omzetten naar muziek.”
Ik knikte dankbaar, maar de leegte in mijn hart bleef. Het was nu een maand geleden dat ik Elise voor het laatst had gezien. In het begin kregen we nog updates van dokter Müller, maar inmiddels had ze mijn nummer waarschijnlijk geblokkeerd. Tom had misschien gelijk gehad dat ik niet elk uur naar haar moest bellen om te vragen hoe het met Elise ging, maar wat kon ik anders doen? Ze was alles voor me, en het idee dat ze zonder haar herinneringen aan ons verder moest, vrat aan me.

De deurbel ging en onderbrak mijn gedachten. Ik fronste mijn wenkbrauwen, mijn geest gefocust op het raadsel van wie er aan de deur kon zijn op dit ongelegen moment. Tom's zenuwachtige glimlach sprak boekdelen terwijl hij zei: "Dat zal Bas zijn. Hij zou vandaag langskomen." Zijn woorden waren doordrongen van een onuitgesproken hoop dat ik het niet erg zou vinden dat Bas op bezoek kwam. Diep van binnen wist ik echter dat het knagende gevoel van jaloezie me parten speelde. Hoe kon het zijn dat Bas Elise mocht zien terwijl ik al een maand in het duister tastte?
Met een nauwelijks waarneembare zucht stond ik op van de bank, mijn spieren gespannen van frustratie. "Ik ga slapen," mompelde ik, een excuus om de confrontatie met Bas te ontlopen terwijl ik richting de gang liep.
“Meen je dat nu echt, Bill?” begon Tom. “Je kunt Bas niet blijven ontwijken.” Ik gromde gefrustreerd terwijl ik naar Tom keek.
"Alles goed, Bill?" vroeg Georg terwijl ik hem passeerde, zijn bezorgdheid voelbaar in zijn stem. Ik haalde mijn schouders op, niet in staat om de woorden te vinden om mijn innerlijke strijd uit te leggen, en glipte de gang in, weg van nieuwsgierige blikken.

Vanuit mijn kamer hoorde ik de gedempte geluiden van Tom die Bas begroette toen hij binnenkwam. Hun stemmen klonken als verre echo's door de gang, terwijl ze elkaar verwelkomden en naar de woonkamer liepen. Een impuls van nieuwsgierigheid overviel me en ik besloot terug te keren naar de gang. Zonder geluid te maken sloop ik naar de deur van de woonkamer en leunde er zachtjes tegenaan, zodat ik onopgemerkt kon luisteren naar hun gesprekken. Ik hield mijn adem in terwijl ik probeerde het gesprek tussen Bas en de jongen op te vangen.
Bas begroette iedereen en vroeg toen, "Is Bill er niet?" "Nee," loog Tom, zijn stem klonk ongemakkelijk, "hij is euhm heel moe en is al gaan slapen." "Ow," reageerde Bas begripvol, "hij heeft het nog altijd moeilijk," hoorde ik Gustav zeggen. Mijn vuisten balden zich onbewust terwijl ik daar stond, verborgen achter de deur, mijn gevoelens van frustratie en eenzaamheid verbergend.
Plotseling hoorde ik Bas zijn stem verheffen, alsof hij iets belangrijks te vertellen had. "Ik heb goed nieuws," kondigde hij aan, en mijn hart sloeg een slag over, mijn nieuwsgierigheid geprikkeld door zijn woorden.
"Ik heb met Sophie gesproken en Elise mag morgen eindelijk naar huis."
Mijn hart leek te stoppen met kloppen toen ik die woorden hoorde. Een storm van tegenstrijdige emoties raasde door mijn hoofd. Vreugde, opluchting en opwinding vochten om voorrang.
Terwijl de anderen in de woonkamer instemden met blijdschap over Elise's aanstaande thuiskomst, voelde ik een knoop van spanning in mijn maag. Het vooruitzicht haar weer te zien vulde me met zowel hoop als angst. Zou ze me nog herinneren? Zou ze me verwelkomen met open armen, of zou mijn aanwezigheid haar alleen maar verwarren en overstelpen?
Maar al snel werd mijn blijdschap overschaduwd door de zware last van Bas' volgende woorden.
"Bill mag nog van niets weten," hoorde ik hem zeggen, zijn stem doordrenkt van bezorgdheid. Hij legde uit dat Sophie had gewaarschuwd voor de overweldigende impact die mijn onverwachte aanwezigheid op Elise zou kunnen hebben.
Ik rolde met mijn ogen en onderdrukte de drang om uit te roepen van frustratie.
"Tom, ik heb een verzoek," vervolgde Bas, zijn stem doordrenkt van bezorgdheid. "Sophie heeft me opgedragen om morgen bij Elise te zijn. Kun je Bill bezighouden? Ik wil niet dat hij in de buurt is als ze thuiskomt. Ze heeft rust nodig na alles wat er is gebeurd."
Mijn spieren spanden zich aan bij het horen van deze woorden, als een reflex van verzet tegen de beperkingen die opgelegd werden. Ik voelde de drang om te reageren, om mijn aanwezigheid te rechtvaardigen, maar ik hield me stil, verankerd in de schaduw.
"Ik zal mijn best doen," verzekerde Tom, zijn stem een geruststellende belofte. "Maar Bill is koppig. Hij zal niet zomaar opgeven."
Een zucht ontsnapte aan de lippen van Bas, doordrongen van een stille berusting. "Dat weet ik," fluisterde hij. "Maar het is belangrijk voor Elise. Ze moet zich kunnen aanpassen zonder afleidingen."
"Ik zal Bill morgen wel bezig houden." verzekerde Tom. "Dank je wel Tom," antwoordde Bas. "De kans is wel klein dat Bill morgen toevallig in de buurt van haar appartement zal zijn, maar je weet nooit hé."
Een mengeling van teleurstelling en irritatie borrelde op in mijn borstkas. Waarom dachten ze allemaal dat ze beter wisten wat goed voor me was? Met een onwillekeurige oogrol bleef ik daar staan, verborgen achter de deur, vastberaden om morgen Elise te zien, ongeacht wat anderen dachten. Morgen zou ik eindelijk weer de glimlach op haar gezicht zien, en niets ter wereld kon me daarvan weerhouden.