13. De waarheid

Ik zag hoe Sophie aarzelend vooruit keek, alsof ze iets wilde zeggen maar dit niet helemaal durfde. Haar blik was ernstig en bezorgd. "Moet je nog iets zeggen?" vroeg ik haar, terwijl ik haar aankeek.
Ze keek me aan en knikte langzaam. Met een zucht pakte ze mijn hand vast. "Elise, beloof je me alsjeblieft dat je Bill van Tokio Hotel zult mijden?" Haar woorden kwamen als een verrassing, en ik fronste mijn wenkbrauwen. "Maar waarom toch?" vroeg ik haar, mijn stem lichtelijk verbaasd.
Sophie slikte en ontweek even mijn blik. Toen keek ze me vastberaden aan. "Bill Kaulitz heeft een slechte invloed op jou," verklaarde ze ten slotte.

Ik was perplex door haar opmerking. Ik wist dat Sophie het beste met me voorhad, maar dit kwam totaal onverwacht. "Maar hoe bedoel je?" vroeg ik, terwijl ik probeerde te begrijpen wat ze precies bedoelde. Sophie zuchtte en haar blik leek even naar binnen gericht te zijn, alsof ze haar woorden zorgvuldig wilde kiezen.
"Ik weet dat je hem kent van vroeger, maar ik heb het gevoel dat zijn aanwezigheid je meer kwaad dan goed doet," legde Sophie uit. "Hij brengt herinneringen naar boven die je misschien niet wilt herinneren. Bovendien, hij lijkt veel stress en verdriet met zich mee te brengen, en dat is het laatste wat je nodig hebt in jouw situatie."
Ik luisterde aandachtig naar Sophie's woorden en voelde een mix van emoties door me heen gaan. Aan de ene kant begreep ik haar bezorgdheid, maar aan de andere kant voelde ik ook een ongemakkelijke steek van defensiviteit. Bill was immers een deel van mijn verleden, een puzzelstukje dat ontbrak in mijn geheugen, en het idee om hem te vermijden voelde als het vermijden van een deel van mezelf.

Sophie keek me ernstig aan en haar ogen flitsten even onzeker heen en weer. Het was alsof ze vocht met zichzelf, twijfelend over wat ze ging zeggen. "Elise," begon ze aarzelend, "ik mag het je eigenlijk niet vertellen, maar ik ga het toch doen."
Nieuwsgierig boog ik me iets naar voren, mijn hart begon sneller te kloppen. "Wat is het, Sophie?" vroeg ik zachtjes, mijn stem trilde een beetje.
Ze haalde diep adem, haar greep op mijn hand werd iets steviger. "De specialist en ik hebben een vermoeden dat je geheugen niet meer terugkomt," zei ze. "Als we naar de resultaten van je hersenscan kijken..."
"Wacht, wat?" onderbrak ik haar, mijn ogen wijd open van schok. De woorden kwamen aan als een harde klap. Het idee dat mijn geheugen voorgoed verloren kon zijn, had nooit echt in me opgekomen. Sophie legde kalmerend haar andere hand op mijn arm.
"Elise, je weet dat je me kan vertrouwen, hè?" zei ze zachtjes, haar stem doordrongen van zorg en medeleven.
Hoewel ik duizend vragen wilde stellen, zag ik in haar ogen dat dit niet het moment was om verder te graven naar de herinneringen die ik verloren had. Ze had iets belangrijks te zeggen, iets wat ze met moeite uit haar mond kreeg. Ik knikte en liet haar verder praten.
"Een week voordat je werd opgenomen in ons ziekenhuis met je geheugenverlies, ben je al eens eerder opgenomen geweest," vervolgde ze, haar ogen strak op de mijne gericht, zoekend naar begrip.
"Ja, dat weet ik," zei ik terug, met een vleugje irritatie in mijn stem. "Dit had je mij al eens gezegd."
Sophie bleef me ernstig aankijken. Ze slikte, alsof ze zich voorbereidde op wat ze ging zeggen. "Je bent toen in het ziekenhuis opgenomen omdat Bill Kaulitz jou aanzette tot drugs, Elise."
"Wat?" riep ik uit, mijn stem vol ongeloof en verwarring. "Dat kan toch niet? Ik zou nooit..."
"Elise," onderbrak ze me, haar stem was nu zachter, maar dringend. "De resultaten liegen er niet om. Er is een man, die jou heel erg graag ziet, en hij heeft jou naar hier gebracht. Hij kan door bepaalde redenen jou niet bezoeken hier in het ziekenhuis, maar binnenkort kan hij wel terug naar jou komen. Met mijn begeleiding kan ik jullie terug bij elkaar brengen, Elise. Maar alsjeblieft, laat die Kaulitz niet meer in je buurt komen. Hij maakt je kapot."
De woorden sloegen in als een bom. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en ik mijn evenwicht verloor. Ik kon even geen woord meer uitbrengen, mijn hoofd tolde van de onthullingen. Ik had zo gehoopt dat ik mijn geheugen terug zou krijgen, dat de puzzelstukjes weer in elkaar zouden vallen en alles weer normaal zou worden.
Sophie keek me bezorgd aan. "Ik had zo gehoopt dat jij je het allemaal zou herinneren, Elise," zei ze, haar stem vol spijt en medeleven.
"En Bas," vroeg ik, mijn stem trillend, bang voor het antwoord. "Kan ik Bas vertrouwen?"
Sophie schudde haar hoofd, haar ogen triest. "Hij doet gewoon mee met Bill," zei ze. "Je zou hem beter ook laten vallen. Ik heb enkel het beste met je voor, Elise."
Ik voelde me overweldigd door de informatie, alsof een zware last op mijn schouders werd geplaatst. Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen, tranen prikten in mijn ogen. Hoeveel moest ik nog kunnen verdragen voordat ik terug een normaal leven kon leiden? De mensen om me heen, die ik dacht te kunnen vertrouwen, leken ineens vol geheimen en leugens te zitten. De toekomst leek onzekerder dan ooit, en de enige constante was de zorg van Sophie, al voelde zelfs die nu fragiel aan.