De storm

Zo ging het een aantal weken door. Elke dag het zelfde. Opstaan werken op het schip en dan weer slapen. Het enige wat veranderde was het eten, dat werd steeds ouder en ik begon zelfs de eerste maden al in het scheepsbeschuit te ontdekken.
Eerst probeerde ik die eruit te vissen, maar later had ik door dat je daardoor steeds minder beschuit overhield, dus stopte ik daar snel mee. Ook leerde ik dat de maden eiwit rijk zijn en dus best gezond, al kunnen ze je natuurlijk wel ziek maken!

Ook vandaag was weer een gewone dag, al woei het wel wat harder maar daar lette ik eigenlijk al niet meer op. Ik verveel de me dood hier op dit schip! Vroeger leek het me altijd spannend, te varen op zee. Wilde avondturen beleven, nieuwe landen ontdekken en vreemde zeedieren zien. Maar zo was het niet, zelfs de piraten lieten zich niet zien. Alsof de wereld uitgestorven was en wij de enige waren die over waren.

Ik ging vandaag maar eens vroeg naar bed, ik kaartte niet meer met de jongens omdat ik daarmee het idee heb dat ik Cristian buitensloot.
Ik keerde me om in mijn hangmat en viel snel in een droomloze slaap.

'hasse wakker worden! HASSE!'
ik werd wakker geschut! 'He stomkop! ik heet DAVID!'
'Nee ophouden met het toneel gespeel! ik heb 100 david geroepen en je reageerde niet kom uit je hangmat!'
'huh waarom?' vroeg ik slaapdronken
' het is noodweer! iedereen moet eruit en helpen!'
' maar wat kan ik doen?'
' je eigen leven redden misschien?'
'huh maar het valt toch allemaal wel mee?'
Juist op dat moment voelde ik dat het schip door een golf werd opgetild en neergegooid op een andere golf. Zo speelde de zee met het schip, alsof het een badeend was.
'Oke ik snap het al!' schreeuwde ik, want het schip begon onheilspellend te kraken.
Ik pakte het touw dat Cristian had meegenomen en ging naar het dek, daar was alles nat en daardoor glad. Overal renden mannen om het zeil te reven. of op te vouwen.
'KOM' riep Cristian over het gebulder van de zeilen heen. Hij pakte het touw weer van mij af en bond het om de mast heen, daarna sloeg hij het touw om mijn middel en knoopte dat vast. 'ALS ER EEN GOLF AAN BOORD KOMT' schreeuwde hij 'DAN SLEURT HIJ JE NIET OVERBOORD!'
'EN JIJ DAN?' vroeg ik wanhopig.
'IK ZOEK NOG WEL EEN TOUW EN KOM BIJ JE STAAN' en weg was Cristian, hij verdween in een zee van regen. Eerst was ik bang dat hij uitgegleden was en zo in het water gevallen was maar gelukkig zag ik hem weer terug komen.
Op dat moment ging alles heel langzaam, achter hem zag ik een super grote golf over het dek komen, snel greep ik zijn hand vast. Toen kwam het water, het kwam zo hard aan dat alle lucht uit je longen werd geslagen! ik voelde mijn hand nog steeds om die van Cristian, maar echt lang zou ik het niet volhouden. Ook het touw sneed in mijn huid.
Toen was de golf weer weg, het schip bleef nog even deinzen maar toen hij weer naar bakboord deinsde kwam er weer een golf over ons heen, hier was ik niet op voorbereid en ik voelde dat onze handen losraakte! ik greep om mij heen maar ik kon Cristian niet meer vinden! 'CRISTIAN!!!!!!' Schreeuwde ik wanhopig. Ik probeerde het touw los te maken om hem op te gaan zoeken, ik moest hem vinden! hij was vast nog aan boord. Maar het touw zat te strak, ik kreeg het niet los met mijn verkleumde handen. Toen kwam weer een golf. Ditmaal hoorde ik hard gekraak, de golf was weer weg en ik zag nog net optijd dat de mast waar ik aan vast zat omviel. Ik vluchtte snel weg en het touw brak. Snel daarna kwam weer een grote golf en ik werd meegesleurd. Ik probeerde me ergens aan vast te houden maar greep telkens mis.
'Dit is het einde' dacht ik. Op dat moment sloeg ik ergens tegenaan met mijn hoofd en was ik buiten westen...